Budget

Ik ben geen "merken-mens".  Of toch, dat heb ik mezelf altijd wijsgemaakt.

Sinds ik thuis ben moet ik heel erg budgetteren.  Dus heel veel merkproducten kunnen we niet meer kopen. 
Maar door thuis te zijn heb ik meer voor mezelf moeten leren zorgen, aan mezelf moeten leren denken.
Niet alleen aan de praktische kant, maar ook gewoon leren van me-time in te lassen.

Vorige week kwam mijn zus op de koffie/thee en ik vertelde haar hoe geweldig ik de Dash Eco-dose liquid tabs vond (mag ik zomaar een merk noemen eigenlijk?).  En ze moest zo geweldig lachen om mijn uitleg!
Ik doe altijd mijn inkopen in de goedkopere supermarkten, en koop de meeste zaken van de huismerken.  Zo ook het wasmiddel omdat de kinderen heel gevoelig zijn en toevallig daar ook niet op reageerden. 
Maar het is nu eenmaal zo, je denkt "het is toch goedkoper" dus je giet automatisch meer product in je machine.  Doseerdop of niet. 
Van wasverzachter had ik wél Silan, dus daar gebruikte ik wel netjes de juiste dosis.
Goed, ik betaal misschien iets meer voor mijn Dash, maar ik gebruik wel de juiste dosis.  EN mijn kinderen kunnen er tegen.
Tot ik toevallig, door een pakketje van "Zininmeer" met allerlei kortingsbons en staaltjes, die Dash leerde kennen en ondervond dat de kinderen daar ook niet allergisch op reageerden. 

En toen viel het ons op hoeveel merkproducten we eigenlijk wel gebruikten in huis. 
- Voor de vaatwas omdat het nét dat ietsje meer glans geeft en beter afwast. 

- Tandpasta omdat we gevoelige tanden hebben.
- Voor onze huid omdat we dat ondervonden bij de verwenbeurten die we kado kregen bij de schoonheidsspecialiste en we daar écht baat bij hebben en de kinderen ook
- Voor onze gezichten altijd hetzelfde merk
- ...

Maar we vonden het wel knap van onszelf dat we zo netjes overal bonnetjes uitknippen en de acties in het oog houden en dan ook naar die bepaalde winkels rijden voor "onze" merken.
In het verleden deed ik dat nooit. 
In het verleden verdienden we meer dan genoeg, dan keek in de reclamefolders om te kijken wat ik nu nog ging kopen dat ik nog niet had (shame on me, ik weet het!).  Nu kijk ik om te kijken waar iets het meest voordelig is.

We hebben veel moeten leren, maar het is een sport geworden, een soort van hobby.  En we houden mekaar continue op de hoogte, de zusjes onder mekaar.  Gezellig zo!

Allerheiligen

Goh... het is weer zo ver!
De straat staat vol auto's, eigenlijk al heel de week.
Mensen die enkel vandaag, morgen, overmorgen naar het kerkhof komen en die je tijdens de rest van het jaar niet ziet. 
Ze parkeren hun auto's zomaar waar ze denken dat dat het makkelijkst is, zonder rekening te houden met de buurtbewoners.

Om dan nog maar te zwijgen van de "ramptoeristen".  De ouden van dagen lopen dan langs de gangen met de kindergrafjes en ze staan bij elk grafje stil, rekenen uit hoe oud het kindje was toen het overleed en beginnen dan te jammeren hoe erg het wel is en "ocharme" en zo verder.

Mij krijg je op zo'n dagen niet op het kerkhof.  Mijn zus is bloemschikster en maakt altijd de prachtigste meisjesachtige bloemstukken, verjaardagsbloementaarten, en andere superleuke dingen met bloemen en ook nu weer.
Maar wij gaan altijd een paar dagen op voorhand.
Zo staat alles netjes voor de "ramptoeristen" want ik wil dan ook weer niet dat er negatieve commentaar gegeven wordt over mijn kind haar huisje.

Maar ja, dit is wel de periode dat het kerkhof op zijn mooist is.  En Meisje is gek op bloemen.  Ze leest heel graag Bloemen en Planten, en hoewel mijn abonnement al heel lang is afgelopen, die boekjes gaan altijd en overal mee.  En ook nu wil ze dan op het kerkhof gaan ronddwalen, tussen de mooie bloemen.  En dat moet je dan meteen doen, want een paar dagen later begint alles al te rotten door het meestal slechte weer.

Ondertussen ben ik wel genoeg gewapend om de ramptoeristen van antwoord te dienen als ze daar weer staan te jammeren, dus we houden ons niet echt in om langs de zus te gaan als we er zijn.

Maar echt onze favoriete periode is het niet.  Doe mij maar haar verjaardag, dan kunnen we vlaggen en ballonnetjes hangen en zingen en leuke kadootjes brengen.  Niemand die dat ziet, en dan nog ik zou me er toch niets van aantrekken.  Maar 't is toch vrolijker dan nu.

Neenee... november is niets voor mij!  Alhoewel... 't is bijna mijn verjaardag!

Lentefeest

Meisje doet haar lentefeest dit jaar blijkbaar.  We kregen een briefje mee vorige week dat het eind april zover is.
Ik had daar helemààl geen rekening mee gehouden.  Bij Broer was dat in het 2e leerjaar.  Maar blijkbaar worden het 1e en het 2e samen genomen en goede moeder die ik ben had ik dat helemaal niet uitgedokterd  of berekend dat het dit jaar al aan ons zou zijn.

Nu ja... Dit jaar gaat het in een veel grotere zaal zijn.  Op zich is dat wel beter want vorige keer zaten we gezellig als sardientjes in een blik in de turnzaal. 

De plechtigheid was leuk georganiseerd en stond helemaal in teken van de kinderen.  Ze hadden alles goed voorbereid en ook voor broertjes en zusjes was er wat leuks te beleven.

Maar chaos alom... toch voor een meisje als dat van ons.

Dus ik stuurde een mailtje naar het Meisjes-comité.

Als mama zag ik het niet helemaal voor mij dat zij op een podium voor zoveel mensen in een show moest meespelen waar ook geen plaats zou zijn voor een paniekmoment.
Anderzijds vond ik wel dat zij evenveel recht heeft op een lentefeest als haar vriendjes en vriendinnetjes die zich daar nu stilaan op gaan voorbereiden, en waar zij ook gaat aan meewerken en uiteindelijk niets mee gaat doen.  En dat is dan zielig.

Een feest krijgt ze sowieso.  Nu ja, een klein feestje in besloten kring.  Maar wel met grote kadootjes net zoals Broer (nieuwe fiets enzo, dat is hier de gewoonte in de familie).

De speciale juf (GON-begeleidster) heeft al gemeld dat ze wil mee voorbereiden.
En volgende week komt de thuisbegeleidster, de speciale auti-mevrouw.  Dan hebben we het er ook nog over. 
Mits goede voorbereiding zou het mogelijk moeten zijn.
De juf van zedenleer zegt dat ze voor haar speciaal geen tijd zal hebben de dag zelf, uiteraard!  Ze moet al de kindjes in het oog houden en het evenement leiden.

Als we nu iets kunnen afspreken dat ze ergens opzij kan staan, en wij ergens vooraan kunnen zitten zodat we, van zodra we zien dat er wat fout loopt, haar kunnen onderscheppen en van het podium halen en ermee naar buiten kunnen lopen... Dat zou mij minder ongerust maken.

Je moet eigenlijk altijd en overal een noodscenario hebben. 
Wat als.... 
Onze eigen serie :)  Iets minder komisch dan, alhoewel ...

Hooverphonic with orchestra

Gisterenavond kon ik last-minute nog naar een concert van Hooverphonic.  Helemaal niet voorzien want sinds ik thuis ben kan dat budgettair gezien niet echt meer, maar graag meegenomen!
Ik ken de groep al lang, maar ik was eerder fan van Geike (mensen die mij persoonlijk kennen weten ook waarom).  Als een groep begint te switchen van zangeressen dan haak ik af omdat dat vaak nefast is voor de muziek.
Toen Alex zijn nieuwe zangeres dan ook voorstelde ben ik de groep niet meer blijven volgen.

Maar blijkbaar, toen ik gisteren van het concert genoot, want dat deed ik wel, kende ik de nieuwe songs wel.

In het voorprogramma stond "August Albert" geprogrammeerd.  Toen ik de foto zag had ik al meteen het idee "yeah right", genre Christoff en Lindsay (mijn excuses en respect voor de fans, maar dit is niet meteen mijn smaak).
Maar de jongeman startte zijn set met liedjes als "Don't wait up for me" en "You watch too many films my dear" maar ze waren allemaal erg ritmisch en leuk en ik herkende er zelfs 1 liedjes van, waarschijnlijk al enkele keren gehoord op de radio. 

Na nog een half uurtje podiumverbouwingen was het tijd voor de hoofdact.
Eerst begon het grote orkest te spelen, een echt kippenvelmoment!
Eén voor één kwamen de muzikanten van de band zelf op en plots ging het grote rode doek open, en kwam Noémie vlak voor een gigantisch licht staan te zingen in een maatpak.  Knap gedaan, maar de mensen achteraan in de zaal zagen natuurlijk niets meer, heel jammer!

Eventjes later kwam Noémie terug op in een heel erg lange strapless jurk, prachtig retro opgemaakt, haren in een mooi retro kapsel. 
De mannen van de band waren in wit maatpak, net als de dirigent.
Ik had het idee dat ze toen even last hadden met het licht want de zangeres stond in de schaduw, maar vanaf het 2e liedje werd het gecorrigeerd.
Er was ook even iets mis met het geluid tijdens een heel mooi akoestisch liedje maar ook dat werd heel snel opgelost.

Tijdens het optreden ging het grote knalrode doek, speciaal geplooid, open en daar kwamen zwart-wit bewegende beelden van zangeres, bandleden en orkest op tevoorschijn.
Noémie is een hele sierlijke jongedame (blijkbaar vorige week pas 24 geworden) die de camera echt bespeelt.

Toen Alex plots begon te praten vond ik de magie van het concert een beetje weg, maar hij kan wel een vol Sportpaleis aan het lachen brengen.  En dat doen niet veel mensen na denk ik.

Ik moet toegeven, het was een magisch avondje, zonder dat ik het verwacht had.
En ik ben blijkbaar toch nog fan!  Ik heb nu al spijt dat ik de CD niet kocht, want ons Meisje vindt zo'n muziek met veel strijkers ook heel erg mooi!

Het verjaardagsfeestje

Meisje is bijna jarig. 
En alle kinderen hebben graag een verjaardagsfeestje voor de vriendjes en de vriendinnetjes uiteraard!

Ik was vroeger niet zo voor die feestjes.  Ik had ze sowieso al niet graag in huis.
Heel je huis op stelten, al die rommel, die kinderen te eten en te drinken geven. 
En dan zeker al niet omdat ik niet tegen al die drukte kan, ik word er zo moe van (nu ja, met die CVS ben je altijd wel moe hoor hihi)
Maar er komt een tijd dat je er niet meer onderuit kan, en Broer kreeg zijn 1e feest volgens mij in het 1e leerjaar.

Ik ben ook geen standaard-moeder.  Ik heb graag alles een beetje anders.
Binnenspeeltuinen zijn niets voor mij (straks ben je een kind kwijt, plus daar moeten we ook elke keer naartoe voor een feestje), zwemfeestjes vind ik te gevaarlijk want mijn kinderen zijn geen zwemhelden en ik heb al een kind minder ik zou er graag nog 2 overhouden (klinkt grof of overbezorgd maar het is wel zo).

Toen kwam plots iemand met het idee van FieFeestjes.  (www.fiefeestjes.be)
Het zou dan toch thuis zijn, maar Broer verjaart in het putje van de zomer dus ze konden alles buiten doen.
Ik sprak alles af met Fie en het was een mega-succes!  Ik merkt niet eens dat ze was langsgeweest en verschillende ouders namen later nog contact met haar op.

Fie sprak me toen al als eerste buitenstaander aan over het gedrag van Meisje.  Ze vroeg toen al of zij autistisch was, en ik ben haar daar eeuwig en altijd dankbaar voor!  Zij werkt met kinderen en als een buitenstaander dat al zag vond ik dat toch een teken dat ik als moeder geen spoken zag.

Ondertussen is Fie al meermaals langsgeweest, ook bij Meisje voor haar verjaardag.
En dan moeten ze wel binnen feesten, maar ook dan merk je niet naderhand dat ze is langsgeweest.  Ze brengt alles, maar dan ook alles mee, en nadien ruimt ze alles keurig op!  Ik zorg alleen voor een knabbel en een drankje voor de kids achteraf.
En elke keer doen we een ander thema.

Normaal gezien werkt ze niet meer tijdens weekends maar voor Meisje maakt ze een uitzondering, omdat FieFeestjes alleen met Fie kan, en niet met een collega :)


Alleen... wie nodig je uit?
Ze noemde meteen allerlei namen... maar toen ik vroeg of ze wel met die kindjes speelde was het antwoord "neen". 
"Met wie speel je dan?"  Dan komt er maar 1 naam uit, en dat is haar vriendinnetje van het allereerste uur.  Maar 1 vriendinnetje op je feestje is wel een beetje belachelijk, niet?
Dan maar overlopen met Broer met wie ze zoal speelt.  De buurmeisjes van 9 en 11.  Die zijn lief voor haar.  Goed plan!
Dan het broertje van Broer zijn hele goede vriend.  Is wel 2 jaar ouder maar ja, die is ook wel heel lief voor haar. 
En dan nog 3 lieve meisjes die altijd samen zijn en van wie ik de mama's ken en van wie ik weet dat die meisjes ook wel lief zijn.
't is best wel moeilijk zo hoor!  En dan wil je ook wel wat jongens vragen, maar liefst niet al te wild. 

Dan valt het echt wel op hoe ze sociaal gezien uitvalt in haar omgeving.  Anderen zien dat niet zo, omdat ze meestal bij ons is. 
Dan zegt men wel eens "ze is toch niet moeilijk" of "ik zie daar geen verschil in met een ander kind" of "die van ons is ook verlegen" maar ik zie dat wel... en heel anders...
Maar leg dat maar eens uit!

Broer is ziek

Broer is ziek...
Koorts, hoesten, niezen,...

De laatste tijd is Broer nogal vaak ziek.  Nu ja, deze keer is het overduidelijk natuurlijk.
Maar Broer heeft ook last van migraine.
Hij heeft daar allerlei tests voor ondergaan in UZ Leuven, ruggenmergpunctie, scans, om uit te sluiten dat het toch niets anders was maar neen, het was "gelukkig maar migraine".

Nu ja, je moet niet ver zoeken, half mijn familie heeft migraine of iets dat er op lijkt (epilepsie is familie van migraine).
Maar onze toenmalige kinderarts vond dat toch maar eigenaardig, een jongen van toen 7 met migraine... Dat kon toch niet.  Jongens hebben geen migraine, en zeker niet op zo'n jonge leeftijd.

Nu ja, tegendeel bewezen, het kind dagelijks aan de preventieve medicatie helaas, maar nu gaat het goed.
En wij naar een andere kinderarts natuurlijk, maar dat was niet alleen door dit voorval hoor.
Dit was "foutje" nummer 3.

Broer schaalt zijn pijn in van 1 tot 10 op 10.  Als hij meer dan 6 op 10 heeft dan krijgt hij pijnmedicatie, of afhankelijk van wat voor soort pijn hij heeft.  Hij is nu oud genoeg om dat te vertellen en aan te wijzen.
Bij Zus gaat dat nog niet zo, zij kent geen verschil tussen pijn, druk, raar gevoel... en zij kan ook geen scores geven.  Hoogsensitiviteit is geen zegen.

Als Broer opstaat met 5 op 10 voor hoofdpijn dan moet hij van ons niet naar school vertrekken omdat wij weten dat het dan alleen maar erger wordt in de loop van de dag.
We hebben gelukkig een school en een huisarts die daar heel begripvol mee omgaan.

Maar soms vraag ik me af of wij niet te overbezorgd zijn.
Ik wil niet dat Broer dezelfde weg opgaat als ik.  Hij moet zichzelf en zijn lichaam goed verzorgen, hij heeft er maar 1 en als dat stukgaat dan zit hij met dat halfbakken lichaam voor de rest van zijn leven, en dat is niet handig, dat is erg beperkend en vaak ook frustrerend omdat je mentaal wel vooruit kan maar lichamelijk niet.

Ik had het er eens over met een therapeute en die vond dat juist een goed signaal, onze "overbezorgdheid".  Wij zijn niet over-bezorgd maar wij hebben de juiste voelsprieten voor onze kinderen, net door onze achtergrond (of die van mij dan).
Dat maakt dat wij er zullen voor zorgen dat onze kinderen niet dezelfde fouten gaan maken als wijzelf. 
Alhoewel ik voor sommige zaken dan wel weer over-bezorgd ben maar dat gaat dan meer om los-laten.

Soms, als hij dan ziek thuis is, heb ik wel het gevoel dat hij extra geniet.
Omdat hij dan zonder Zus is.  Mama helemaal voor hem alleen, zonder stoorzender, en dan durf ik soms wel denken: "heeft hij het er nu om gedaan?".

Alhoewel, hij weet dat er met mij niet te sollen valt en als ik ooit te weten kom dat hij doet alsof hij ziek is dat het zijn beste dagje niet zal zijn :)

Er zijn zo van die dagen

Er wordt mij vaak gezegd "jij bent een straffe madam!"
Nu, dat vind ik zelf niet zo.  Ik kom zelf van een heel straffe madam.  Wat zij allemaal doet, dat is meer Mega Mindy-stijl!  Dat doet niemand haar na volgens mij. 
Ik ben ondertussen al eens zwaar onderuit gegaan, maar zij houdt het nog steeds vol na al die jaren met dezelfde problematiek in huis, en zelfs nog veel zwaarder en veel meer bijkomende bezorgdheden.

Wij zijn opgevoed met het idee van "altijd blijven lachen", zoals in het liedje van Bassie en Adriaan.  En ja, wij huilen best ook wel eens, en wij zeuren wel eens tegen mekaar, maar wij zijn een hele hechte familie, ook al is die best groot, maar wij maken geen ruzie om onbenulligheden, wij babbelen heel veel en goed en eerlijk met mekaar en wij lachen veel.  Heel veel.  Om alles, zelfs om onze eigen ellende.  Sommige mensen begrijpen dat niet, maar dat is de enige manier om het te blijven relativeren.

Maar soms zijn er van die dagen...
Vandaag is er zo eentje.  De zoveelste dag op rij dat ik in het holst van de nacht uit mijn bed word gelicht door Dochterlief.
Vanochtend was ze om 5u30 wakker.  Ze had dorst en had geen water.  Neen... ze komt niet uit zelf uit bed.
Enerzijds is dat een zegen, anders staat ze elke nacht 10 keer aan mijn bed.
Anderzijds is dat een vloek, want ik ben jaloers (ja echt wel! alhoewel ik niet van het jaloerse type ben!)  op ouders die vertellen dat hun kinderen dan "om een uur of 9 zelf opstaan en naar beneden gaan, de TV aanzetten, zelf ontbijt nemen en dan kunnen zij gezellig blijven liggen tot een uur of 11"

Nu... ik denk niet dat mijn lijf nog is geprogrammeerd om te blijven uitslapen tot 11u.  Volgens mij word ik vanzelf ten laatste om 7u wakker.

Ik word ook best slechtgeluimd van mensen die klagen over hun slapeloze nachten.  En dan heb ik het over mensen met baby's.  Een baby slaapt nu eenmaal niet door, dat moet je misschien wel incalculeren voor je aan kinderen begint?
Ik herinner mij een collega die zoveel jaren probeerde om zwanger te raken, ik vond dat echt heel erg.  We waren door het dolle heen toen het eindelijk was gelukt!  Ze was toen 9 maanden ziek, dat vonden we toen eigenlijk ook best zielig (ze kloeg toen ook heel de tijd, ook al gebeurt dat soms, het is niet altijd 9 maanden fun!).
Toen het kindje er eindelijk was toen viel het wel tegen dat het niet meteen doorsliep.
Mijn dochter sliep toen ook niet, toen moest ik nog 15 keren per nacht uit bed om haar te gaan sussen.  Ik werd daar toen echt heel erg boos en gefrustreerd om.  Ze had daar zo om gevraagd, en nu het er was deed ze niets dan klagen. 
Dat begreep ik niet!

Ik heb een kind dat 6 wordt binnen 3 weken, als ik mensen hoor klagen over slapeloze nachten door hun baby dan begint het bij mij te borrelen hahaha

Ondertussen zijn mijn nachten draaglijker geworden dankzij de Rivotril, de slaapmedicatie die ze krijgt.  Nu is het hooguit 5 keren op een slechte nacht, maar ze is héél vroeg wakker. 
En dan is het altijd Mama!  (papa hoort écht niets!)

En het leuke is: ze vroeg meteen: wanneer mag ik gaan circussen?  Wel euh... half 6 tot 12u, dat is dan nog zo'n 6,5 uurtjes doorPLOETEREN!  Want weekends met haar zijn écht niet leuk!
Geen structuur betekent zeuren en vervelen en....  En pictogrammen of niet, niets helpt want eens de verveling toeslaat dan is het naar de vaantjes.

Wanneer was het ook alweer avond? ;) 

En nu gedaan met zeuren!
KOFFIE!!

Meisje Eigenwijsje

Een tijd geleden, tijdens het surfen, kwam ik hele leuke boekjes tegen voor eigenwijze meisjes.
Aangezien mijn Meisje er zo eentje is dacht ik, laat ik er zo eens eentje bestellen...

Ik zag eerst de T-shirts voor meisjes en was meteen verkocht!
Ik zag mijn eigen eigenwijze meisje daar al mee rondlopen. Tot ontwerpster en bedenkster Linda Dammann me vertelde dat dat ze er ook voor mama's had. Die kon ik toch niet laten liggen! Dochterlief had het beslist van iemand :)

De 2 boekjes - Meisje Eigenwijsje kan het zelf - Meisje Eigenwijsje vindt gewoon maar erg stom - zijn heel leuke en vlot lezende boekjes in rijmvorm. ze gaan over een meisje dat alles beter kan of beter weet.
Ze vindt dat ze beter weet wat ze kan aantrekken van kledij en dat ze best zelf kan zwemmen en wat ze dan allemaal voorheeft.
Het leert de kinderen een les want Meisje vond wel dat dat allemaal niet kon. Ook Broer vond die Eigenwijze meid maar een gekke trien.
Er bestaat een leuke webshop met allemaal Eigenwijze spulletjes
http://www.meisjeeigenwijsje.nl/

Een hele leuke aanrader voor Eigenwijze kleintjes en groten :)

Eindelijk compleet!

Ik zal eens iets vertellen over het "meisje met vleugels" dat mee op de auto-sticker staat op de 1e pagina van mijn blog.
Ik heb geen moeite meer om er over te vertellen.  Ze was onze 1e dochter, we hebben 3 kinderen, ze hoort bij het gezin.
Na zovele jaren zijn de scherpe kantjes er stilaan afgegaan, al zal het verdriet nooit slijten.
Ze heeft een heel mooi "huisje" op het kerkhof hier verder in de straat en kreeg een hele mooie begrafenis, heel intiem, uitgevoerd door een vriendin.
En ook hier thuis heeft ze haar plaats.

In 2005, een jaar na onze zoon, werd onze eerste dochter geboren. Zij overleed bij de geboorte door een niet-levensvatbare aandoening.  Iets heel ingewikkelds, we hebben wel begrepen hoe het zat, en het kwam er op neer dat we meer kans hadden om te winnen met de lotto.
Sindsdien spelen we mee, maar helaas...

In 2006 kwam er, na veel twijfel en met veel begeleiding door specialisten, nog een dochtertje bij. 

Toen de jongste een jaartje oud was, werd beslist een grote verbouwing uit te voeren en een extra verdieping bovenop het huis te zetten waar de 2 kinderkamers zouden komen.
 
Toch had ik altijd het gevoel dat ik onze eerste dochter verloochende, door op onze "kinderverdieping" voor haar geen plaats te hebben voorzien.
Jarenlang zocht ik naar iets speciaals, dat naar haar verwees. Een tekening, een foto, een poster, een tekst... Niet te zeemzoet, niet te triest, niet te kinderachtig maar toch schattig... Echt iets voor haar

Tot ik hét perfecte gedichtje tegenkwam, dat ik als muursticker kon bestellen, in de kleur en het lettertype dat ik wou, met bijhorende sterren.

We hebben een hele namiddag geknipt, gepast, uitgemeten, en voorzichtig gekleefd. Het was een hele onderneming aangezien de traphal tot 2 verdiepingen naar beneden gaat, maar het was het dubbel en dik waard.

Eindelijk waren de 3 kindjes samengebracht op hun verdieping. 
En toen de kindjes gingen slapen zei Broer "ik ben blij dat onze zus hier nu ook bij ons is". 

En toen smolt ik :)

Circus... meer dan de clown uithangen!

Circus... als je dat hoort denk je meteen aan clowns en wilde dieren... maar voor ons is er een hele nieuwe wereld opengegaan sinds we de voor het eerst de deur van de circusschool binnengingen met onze "bijzondere" dochter!

Twee jaartjes geleden gingen we op zoek naar een hobby voor ons Meisje. Maar onze dochter is niet zomaar een meisje natuurlijk ...
We zochten een hobby met veel beweging, maar niet te veel lichamelijk contact, liefst ergens waar we toch zelf nog een oogje in het zeil konden houden en konden bijspringen indien nodig.
Op één of ander spelmoment in de stad kwam ik de circusschool weer eens tegen en was ik aan de praat geraakt met de directeur.
Ik legde mijn bezorgdheid uit, dat een hobby vinden voor een autistisch kind niet zo makkelijk is, zeker niet omdat ze zo onvoorspelbaar is, en omdat ze geen aanraking wil, geen vreemde mensen...
Maar blijkbaar had hij wel ervaring met bijzondere kindjes. Zij werken met een speciale methode (Sherborne) waardoor kinderen meer vertrouwen krijgen in zichzelf, in anderen. 
Ikzelf was meteen te vinden voor het idee! Maar nu de dochter nog...


En wij met de dochter naar de opendeurdag...
met een klein hartje want: veel kindjes, veel grote mensen, veel lawaai... ze vond het best leuk maar ze ging niet meedoen... ook goed, effe laten bezinken dan maar...
We namen dan maar het risico dat ze het leuk zou vinden en schreven haar in voor de ouder-kind-lessen. Gelukkig had ik ondertussen een goed contact met de directeur en konden we eerst een paar test lessen volgen want met haar weet je maar nooit!
En het werd een ongelofelijke hit!!
Dochterlief hangt in de trapeze zoals een echte, kan jongleren, draait bordjes op een stok, loopt op een ton, gooit met de diabolo, kan tuimelen, kan op een paal tot boven stappen (niet klimmen, gewoon lopen omhoog, niet te schatten!) ...
Haar motoriek is helemaal niet zoals hij moet zijn, maar is vorig schooljaar met rasse schreden vooruit gegaan. Net als haar contact met andere mensen en vooral met ons. Mama krijgt knuffels en kussen (na 5 jaar is dat een openbaring!!)
Het is heerlijk te zien hoe ze heropbloeit!

Dit schooljaar mocht ze naar de klas zonder mama's of papa's! Mama zag dat niet zo zitten maar de juf zei dat ze dat perfect kon (en mama zat daar met een klein hartje!)
Ik heb het vorig jaar zo vaak mogen genieten van zo vele jonge artiesten in spé.
Ik weet dat er heel veel kinderen van het Ketnet programma over circus van onze circusschool komen en ben dan heel fier (en wij hier supporteren!), wij gaan naar zo veel mogelijk straattheaters in de buurt waar "onze gasten" optreden omdat we het zo knap vinden wat die mannen allemaal kunnen...
Broer ging afgelopen zomer ook een week circussen omdat hij ook wil kunnen wat zijn "kleine zus" allemaal kan.  Hij heeft ook de smaak te pakken, alhoewel het moeilijk te combineren is met zijn voetbal.  Voor hem is het dan alleen maar weggelegd voor tijdens de vakantieperiodes.

Jaja... circus is veel meer dan alleen maar "de clown uithangen"!

De IJskastmoeder door Janneke Van Bockel

Toen ik nog niet wist wat er met Meisje scheelde kwam ik bovenvermeld boek tegen.
Ik had in een aantal tijdschriften een aantal passages gelezen en het was alsof het boek over ons was geschreven.
Ik besloot het boek opzij te leggen tot de tijd dat we wisten wat juist het probleem was, anders zou het zeker en vast mijn objectiviteit beïnvloeden en dat was niet de bedoeling.
Ik zou in mijn hoofd al een diagnose hebben gesteld, en dat wou ik net voorkomen.  Ik moest en ik zou eerlijk en nuchter alles vertellen aan elke specialist die op mijn pad kwam.

We wisten toen helemaal nog niet wat er scheelde.  Ze kreeg net dezelfde opvoeding als Broer. Met hem hadden ze vroeger medelijden omdat hij zo weinig mocht. Maar ik kon wel overal met hem komen. Hij was braaf, stilletjes en welgemanierd.  Zus was het absolute tegenovergestelde. 
Elke nieuwe situatie of omgeving was een verschrikking, nieuwe mensen wou ze niet ontmoeten, stilzitten kon ze niet, beleefd zijn helemaal niet... 

Alleen bij de onthaalmoeder was ze braaf, en later op school (vaste structuur). Ten tijde van de onthaalmoeder zijn we met zijn 3 (mijn man, de onthaalmoeder en ik) een opvoedingscursus gaan volgen (triple P-positive parenting) maar daar konden ze ons niet helpen, alles wat we deden was goed en volgens "de boekjes". Dan maar naar de vereniging "Hoogsensitief" waar bevestigd werd dat ze zéér hooggevoelig is. Maar dat dachten we al wel. Ook daar weer wat extra tips meegekregen. 
Op school kwam de psycholoog van het CLB erbij en die begreep er ook niets van waarom ze op school zo flink en braaf is en vanaf dat de bel ging veranderde in een kleine heks. 
Dan maar naar de therapeut. Die vermoedde een autismestoornis maar kon ons niet helpen buiten zeggen dat we het goed aanpakten. 

En dus schreven we ons dus in bij het Centrum voor Ontwikkelingsstoornissen en wachtten... ruim een jaar ... waarna alles in een stroomversnelling ging gelukkig!

Na een consultatie bij een neuroloog voor haar slaapprobleem waarbij ik ook een verslag maakte van haar gedragsproblemen vond ik het eindelijk tijd dat ik dit boek las. 

Janneke legt eerst en vooral uit waarom ze ijskastmoeder gebruikt als titel en het is treffend hoe ikzelf dat ook doe. Je wordt op de duur een "koele" moeder. Je reageert niet meer bezorgd maar "sta recht dat kan geen kwaad!" na de zoveelste driftbui omdat er een papiertje in het toilet is achtergebleven en ze daarom niet naar het toilet wil.

Janneke beschrijft ook de ellenlange procedures eer ze weten wat de dochter nu eigenlijk heeft, en of ze dat nu wel willen weten, of ze nu wel een etiket willen of niet, de twijfel.
Ze vindt zeer handige tips uit om sommige dingen veel beter te doen verlopen, die ik ondertussen ook zelf toepas, of die ik zelf toevallig ook al gevonden had.

Het is echt een aanrader voor kinderen met autismestoornissen! Het leest heel gemakkelijk en is op sommige momenten héél lachwekkend en zó herkenbaar!

We weten niet voor 100% zeker of Meisje Asperger heeft, maar wel dat ze autisme heeft en parasomnie.  Ze vertoont zeer veel kenmerken van Asperger hebben ze ons verteld in het diagnosecentrum, maar uiteindelijk maakt het niet echt uit voor ons.

Ze is wie ze is... en dat maakt haar extra bijzonder!

The day after

Je kan het zo voorspellen en toch...

De kermis was een hit!
Maar dan...

We hadden een vriendje mee voor Broer.
De jongens zouden in de botsautootjes gaan want Meisje is daar nog te klein voor.
En ze zouden ook eens gaan schieten, iets waar we eigenlijk helemaal niet voor te vinden zijn maar ja... jongens zijn nu eenmaal jongens...

Wij hebben hier thuis niets dat op schietgeweren lijkt.  Dat krijgen ze niet van ons.  Er is al genoeg geweld op de wereld.
Het enige "vechtmateriaal" dat ze hebben is een jongens- en een meisjeszwaard in foam met veel bling en het lijkt helemaal niet op een echt zwaard.

Ze begonnen met eendjes vangen.  Lekker veel, want ze hadden van de school extra bonnetjes meegekregen.  Alle 3 kregen ze een grote prijs, met nog een extraatje erbij.
Het duurde eerst al heel erg lang voor ze iets had gekozen want kiezen is héél moeilijk!  Veel te veel keuze, veel te veel muziek ondertussen, dan kan ze zich niet concentreren, dus dan moet Mama één voor één alles overlopen "'wil je graag dit?" neen "wil je graag dit dan" neen "wil je misschien graag dit" neen...
Mama is op zo'n moment heel geduldig want anders sta je daar nog veel langer en krijg je gegarandeerd een driftbui.

Meisje had een boerderij met veel dieren en boompjes en tractor en nog van alles.
Broer had een grote vrachtwagen met 2 jeeps op.
Vriendje had een groet knuffelbeer. 
En de jongens kregen nog een opblaasbare hamer met een piepje in als je ergens op sloeg, en Meisje had nog een klein koffertje met een popje en potjes en pannetjes.  Superschattig!

Toen gingen de jongens apart.
Meisje ging 5 keer op de molen, terwijl de jongens dan met papa maar gingen schieten op ballonnetjes.
Op de molen moet je wel stilzitten, maar de muziek was zo leuk dat ze heel de tijd zat te dansen en te zingen (ze kent echt zo veel liedjes!!)
De jongens wonnen een prijs, Broer had (tegen mijn principes, maar het leek niet echt op een echt geweertje) een pakje met 2 geweertjes met kleefpijltjes zodat hij en Zus tegen de venster konden schieten. 
Ik vond het wel lief dat hij aan zijn zus had gedacht.

Toen we thuis waren geraakt, vol suikerspin (Meisje wou suikerspin want dat vond ze lekker alhoewel ze dat nog nooit had gegeten maar ze had horen vertellen dat dat lekker was) gingen ze aan de slag.

En jawel... na een tijdje ging het speelgoed al stuk.
En toen werd ze boos... héél boos... zoals altijd na de kermis.
Moe, en omdat kermisspeelgoed niet altijd van de beste kwaliteit is, boos op het speelgoed, Mama al een paar keren bekogeld dus de helft was al afgenomen,...
Alles ging zowat mis.

Je kan het een kater noemen.  Na de pret komt altijd de klop van de hamer.
En de nacht nadien horen we de helft van het verhaal terug.  Maar het was blijkbaar wel leuk in haar droom.

Kermis

Het is weer zover...
En nu kunnen we er echt niet omheen!

De kermis staat op het schoolplein. 

Normaal gezien probeer ik alle soorten kermisjes, groot of klein, te vermijden, maar nu kan het helaas niet.

Elke jaar, rond deze periode, doen een paar kermiskramen de ronde van de scholen in de gemeente.
In de school zelf wordt dan volop gewerkt rond dat thema, de kleuters gaan zelfs "oefenen" en alle kinderen krijgen extra bonnetjes mee voor een gratis ritje op de paardenmolen en dergelijke.

Maar Broer had het niet zo begrepen met al dat gedoe dus tot 2 jaar geleden was ik vrijgesteld.

Toen had Zus het door dat er vanalles te beleven was, en had ze ook door dat mijn ochtendlijke route naar school anders was dan anders, en dat datgene met die eendjes vangen daar wel langer bleef staan dan die ene dag dat ze met de klas er naartoe gingen :)

Toen begon de pret.  Broer gaf maar al te graag zijn ticket voor de molen af, maar na 5 ritjes ging Zus nog steeds niet van de molen af.
Met veel gekrijs en gedoe namen we haar mee naar huis.

Vorig jaar werd broer verplicht mee in de molen gezet en gingen ze samen eendjes vangen maar veel was niet genoeg en alweer kwam Zus haar ware aard boven.  Gelukkig lopen daar alleen maar mensen rond die ons kennen.

Maar ook dit jaar kwamen ze beiden met hun briefjes thuis "joepie de kermis komt" en ook de kraampjes staan al opgesteld.
"En ik wil zo graag smoutebollen eten want dat is zo lekker", maar Meisje heeft nog nooit smoutebollen gegeten :)
Dat heeft ze dus horen vertellen, en daarom vindt ze dat ook maar lekker.

Ik kijk helemaal niet uit naar de familie-uitstap... Ik heb aan Broer uitgelegd dat hij een bepaald budget krijgt en als dat op is, dan is de kermis gedaan voor hem.
Maar Zus kent de waarde nog niet van geld.

Het aantal ritjes in de molen vastleggen?  Maar als Broer nog budget heeft voor de dag nadien dan mag zij ook nog eens de dag nadien?  Dat wordt weer iets om over na te denken...

En als je eindelijk denkt dat je rustig kan eten...

We zijn al een paar dagen bezig met Broer zijn nieuwe systeempje om het eten van verschillende dingen aan te leren.
Hij proeft nu elk segment dat in een maaltijd zit apart en schrijft op wat hij daarbij voelt en of hij het lekker vindt of niet en of mama het wel juist klaargemaakt heeft of niet.

Het begint te lukken en hij vindt het best wel leuk om te doen. 
Hij beloofde de therapeute om elke groente of elk stuk fruit 10 keer te proeven alvorens hij zou zeggen dat hij het echt heel erg vies vond.

Maar Meisje eet nog steeds niet goed.  Bij haar moet alles net in de blender, geen stukjes in de puree, alleen het vlees mag apart.
Ze eet eerst puree, en dan eet ze de vleesjes.  En als "dessert" krijgt ze dan nog een paar vleesjes.
Maar echt goed eten deed ze nooit.

Nu plots vertelde ze me dat ze heel erg afgeleid wordt (nu ja, niet in die woorden hoor, het duurde wat voor ik het er echt uit kreeg!).
Poes doet gek, dus ze kan niet eten.  Ze bomen waaien, en dan moet ze daar naar kijken.  Broer doet gek, doet haar na (denkt ze dan), dus dan kan ze niet eten want dat maakt haar boos.
Elke mogelijke afleiding is genoeg om te stoppen met eten en een driftbui te laten starten.

Nu hebben we afgesproken dat Mama, lekker orthopedagogisch onverantwoord, tijdens het eten een boekje voorleest.
Broer brengt elke week Zonnekind of iets dergelijks mee van school.  Daar staan veel weetjes in waar Mama kan over voorlezen.
Zo is de aandacht afgeleid van mekaar, van buiten, van Poes (die jammer genoeg even in het washok moet dan), en dan kunnen we hopelijk iets rustiger eten.

Op hoop van zegen!

Te laat ik ben te laat...

Ken je het liedje van Alice in Wonderland waar Mijnheer konijn zingt "te laat ik ben te laat ik ben ontzettend veel te laat"

Woensdagnamiddag is het voetbaltraining.
Voor Meisje en voor Broer.

Eerst is Meisje aan de beurt, en ondertussen maakt Broer huiswerk in de auto, of studeert hij wat of leest hij een boekje, of kijkt hij mee naar Meisje en haar vriendjes,...
Dan is aansluitend Broer aan de beurt, en ondertussen kleed ik Meisje om (douchen doet ze niet, want de douche is daar anders dan thuis natuurlijk) en eet ze een koek, drinkt ze sap, rijdt ze op haar step rondjes rond het gebouw als het niet regent,... we houden ons bezig...

Gisteren hadden we 2 triggers waardoor de voetbaltraining helemaal in de soep liep.

1)
We kennen eindelijk het "grote eetprobleem" van Broer, waardoor ik nu de pastasaus moet maken met alle componenten apart.  Vlees, tomaat, paprika, uitjes, pasta (het gaat hem om de voorspelbaarheid, of net het feit dat dat het niet is)
Mama maakt dus heel de pottenkast leeg, maakt alles apart, haalt de grootste borden uit de kast die er te vinden zijn en presenteert zo de pasta met hoopjes-die-normaal-gezien-saus-moeten-vormen.

Meisje blokkeert helemaal, kan niet eten, "verveelt zich".
Het "ik verveel mij"-gevoel kan hier 101 dingen betekenen dus ze gaat op de bank liggen want ze is misschien wel moe.
Broer eet ondertussen zijn hoopjes (allemaal bij mekaar gegooid *zucht*) en zijn pasta netjes op binnen de vooropgestelde 20 minuten.

Ik ga met Meisje op de bank liggen.
Wat zou er schelen?  Heb je pijn in je oor?  Neen... Heb je pijn in je keel? Neen... en zo ga ik het rijtje af... Tot ze plots met iets boven water komt over eten.
Ze kan niet eten als Poes gek zit te doen en als de bomen buiten bewegen...
Dat is al een hele stap!  Ze is afgeleid dus...
En uiteindelijk blijkt dat ook het eten niet juist was klaargemaakt.

Dus... voor de ene moeten alle componenten apart, voor de andere moet alles weer in de blender.

Meisje alweer rustig, en klaar voor de voetbaltraining

2)
We stappen in de auto, als er plots een hele stoet voorbij komt.  Wij wonen tussen een kerk en een begraafplaats.  En blijkbaar had er een Marokkaanse begrafenis plaatsgevonden en gingen alle mensen in stoet naar de begraafplaats.  Nu was die stoet wel héél erg lang en kon ik niet vertrekken met de auto.

Meisje SUPERzenuwachtig, want ze ging te laat komen, de kindjes zouden al zonder haar begonnen zijn, en wat dan?
Broer en Mama probeerden haar gerust te stellen hoewel Mama ook best zenuwachtig werd van het gedrag van haar dochter.
Na 10 minuten stoet heb ik een niet-zo-reglementair kunstje uitgevoerd om toch al in de juiste rijrichting te staan.  Maar ook zo heb ik nog meer dan 10 minuten staan wachten tot een vriendelijke man mij doorliet omdat hij zag dat hij toch verderop in de straat ook moest wachten.
Onderweg kreeg ik de hele tijd hetzelfde liedje "te laat we zijn ontzettend veel te laat"

Zoals verwacht waren de kindjes net begonnen met de opwarming, en ging Meisje niet meer meespelen.
Zoals elke week moest ik haar tot op het veld brengen en aan de hand van de trainer geven.
Die had gelukkig al 's middags gezien wat er zich afspeelde in de kerk.

Maar gedurende heel de training was ze er niet bij met haar hoofd, en ook 's avonds bleef het verhaal zich herhalen.

Soms heeft een mens een aan-uit-knopje nodig :)

Kat overboord!

Wij hebben een superkat... hij luistert naar een oeroude Vlaamse naam.
Hij is in huis gekomen toen Broer anderhalf was, en zij zijn beiden 2 handen op 1 buik.  Of ja... 6 handen? 

Poes speelt mee met tollen, speelt ping-pong, duwt autootjes vooruit naar Broer, verzet pionnetjes op een spelbord (niet volgens de spelregel maar het is wel lachen elke keer), luistert aandachtig naar verhaaltjes, ...

Poes zit elke keer aan de deur te huilen als hij de kinderen boven hoort rondlopen als ze opstaan, of zit op de stoel naast de deur te wachten als ze naar school zijn.

Poes is de kluts kwijt als er maar 1 kind thuis is en miauwt en zoekt naar kind nummer 2.

Poes had het niet zo begrepen met Zus, want Zus is nogal onvoorspelbaar.  Nu ze wat ouder is weet ze wat wel en niet mag bij Poes.  Poes had nooit eerder gebeten, enkel eens een tik verkocht aan Broer als er iets niet leuk meer was, maar bij Zus was er al eens een knap geweest, en nog eens, en nog eens.
Dus ze waren niet meteen de beste vrienden.

Tot Zus eens heel erg ziek was.  Ze lag met hoge koorts onder een deken op de bank, en toen is Poes dagenlang bij haar blijven waken, kusjes gegeven, kopjes gegeven, aaitjes gegeven (zachte pootjes geven in je gezicht, dat doet hij vaak),
Sindsdien zijn ze ook dikke vrienden, en loopt Poes weg als Zus wat te onhandig begint te doen.

Maar elke avond als ze thuis komen en op de bank liggen onder het dekentje, als Poes nog maar de rits van de slaapzak hoort, dan komt hij al aangerend om mee knus bij mekaar te gaan liggen.

Maar... vanochtend... geen Poes aan de deur... Zus ging op zoek, op de stoel onder de tafel, in het washok want misschien was hij aan het eten, misschien op het deken op de bank... neen, geen Poes!

We riepen eens heel luid en hoorden plots een zielig gemiauw vanuit het toilet.  De deur stond op een kier en we zagen een Poes door de kier kijken.
Poes was door de kier binnengeglipt maar kon niet naar buiten.
Zus deed de deur open en in het toilet was een plas water, overal spatten en in het toilet een halve bos kattenhaar terug te vinden.
Poes was helemaal nat, en liep, een spoor van natte poezenpootjes achterlatend, snel naar de verwarming.

Iedereen gierde het uit van het lachen! 
Poes wou naar het toilet dacht Zus.  Maar Broer wist dat Poes grote dorst had en liever uit het toilet of eender waar, behalve uit zijn drinkbakje met vers water, drinkt.
Waarschijnlijk is hij van de toiletbril gegleden en zo in het toilet gevallen.

Het hele ochtendritueel viel letterlijk in het water. 
Zus kon niet meer deftig ontbijten, ze bleef steeds opnieuw het verhaal van de verdronken poes oprakelen. 
En Broer vergat het dan nog te vertellen op school :)

Ocharme poes ... Het zal hem leren!

Fietsweek

Woehoe, fietsweek! 
Vorige week werden de kinderen klaargestoomd.  Ze moesten en zouden afgelopen week elke dag met de fiets naar school komen om dan vandaag, op vrijdag, een echte fietscontrole te krijgen door een echte politie-agent met een fietsparcours als afsluiter.

Je kan het je  al levendig voorstellen...
Meisje zou koste wat het kost met de fiets naar school gaan!

Meisje kan fietsen sinds Pasen, net op tijd voor het fietsparcours van vorig jaar.
Maar toen hadden we met de juf afgesproken dat zij eventueel een iets makkelijker parcours mocht doen, gezien de achterstand van haar motoriek en omdat ze nog maar net fietste.

Maar nu is ze een groot Meisje.  En nu hoort ze te doen zoals alle grote meisjes.

Broer mag nog maar met zijn fiets sinds vorig jaar op de straat mee naar school, en dan nog, tijdens de ochtendspits gaan hij op de stoep fietsen.  Het is hier levensgevaarlijk.
We wonen net geen 2 km van school, maar gezien het gevaar gaan we zelden met de fiets.

Maar Meisje werd verteld dat ze met de fiets moest komen dus...

Gelukkig was het weer ons gunstig gezind en regent het al heel de week pijpenstelen en wil ze geen voet in zetten.

Vandaag is echter de grote fietscontrole door mijnheer Agent.
Haar fietsje is inmiddels al 3e hands, Broer leerde er ook op fietsen, en is dus niet echt in orde volgens de verkeersregels. 
Ik bereidde haar er al op voor dat de agent er misschien een opmerking kon over maken, maar dat ze moest zeggen dat ze met haar fiets niet op straat fietst.
Ze kent niets van verkeersreglementen en is helemaal niet veilig op straat, niet te voet, niet met de fiets.
Ook op de controlekaart schreef ik dat het een leerfietsje is en dus niet straatvaardig.
Ik hoop dat hij dat ook zo bekijkt.

Ik hou mijn hart vast in welke staat ze straks uit de schoolpoort komt. 
Want ook het parcours zal niet mals zijn.  Ze moeten in een, inmiddels modderig, park gaan fietsen en ze is nog steeds wiebelig op de fiets.

En dan vraagt de fysiotherapeut zich af hoe het komt dat ik steeds zo gespannen ben ;)

Om even stil bij te staan

Ik vond in de familie-archieven een heel mooi tekstje dat me even deed stilstaan...
Omdat we al meermaals werden geconfronteerd met de eindigheid van het leven, ook al eens toen het leven nog moest beginnen...


Neem de dag
met je twee handen vast
nog speels en onbezorgd

Neem de dag,
het licht van deze dag,
de lucht en het leven,
het lachen en het feesten,
je vriendjes en het spelen,
het wonder van deze dag.

Neem deze dag!

Mmmm nammie eten!

Papa en Mama eten graag lekker eten.
Maar al 9 jaar voeren wij een strijd tegen eten.

Broer is hoogsensitief, Zus is met haar autisme geen haar beter en ook overgevoelig voor alles wat in haar mond terecht komt.

Dat Zus geen brokjes wil in haar puree, geen groentjes in haar soep, geen beetjes aan haar vlees (kotelet) dat is allemaal begrijpelijk.

Maar de eetstoornis, want dat is het inmiddels geworden, van Broer ligt dieper.
Broer is met zijn 9 jaar heel tenger, en de kleinste van de klas.  Hij weegt ook maar even veel als zijn 3,5 jaar jongere zus.  Zus is ook al niet van de dikste.  Dus je kan je best al een beeld vormen van mijn "Ethiopisch" kind zoals hij al eens werd beschreven.
Gelukkig heeft hij een wasbord-buikje door het vele sporten, maar dat sporten maakt hem uiteraard niet veel dikker.

De eetstoornis heeft een achterliggend probleem van toen hij baby was.  Hij is erg vaak ziek geweest, ziekenhuis in-ziekenhuis uit, we hadden een abonnement op de parking als het ware en het verplegend personeel kende ons bij naam.  Hij mocht als kind ook bijna niets eten als gevolg van een tekort aan een enzym in zijn maag en darmen waardoor hij geen enkel eiwit kon verteren.

Toen hij naar de lagere school ging kreeg hij plots de toestemming van de specialist om alles terug te eten, maar een kind is niet dom!  Als je je kleuterjaren voortdurend behoud wordt voor "vergiftiging" durf je natuurlijk niets meer te eten.
Die klik maak je niet meteen. 
De lessen over gezonde voeding maakten het niet beter.  "je mag niet dit, je mag niet dat, snoepen mag niet, vettig eten mag niet..." en ook dat kwam verkeerd aan bij Broer.
Plots begon hij calorieën te tellen (6 jaar).

In samenspraak met diëtiste, juf, grootouders probeerden we met voeding dingen uit door het vettiger te maken, door room toe te voegen, eieren, en dergelijke.
Want snoepen mocht niet, koeken at hij niet want dat mocht niet en zo verder.
Maar als er iets veranderde aan de smaak had hij het gemerkt en liet hij het staan.
Straffen met "geen dessert" was geen straf.  Hij vond het niet erg.
Uitspraken zoals daar zijn "hij zal wel zelf komen als hij honger heeft" waren niet van toepassing.  Na een bepaalde tijd kent je lichaam geen hongergevoel meer.

Dat hij in een 1e klasse voetbalploeg trainde deed er ook geen goed aan, want ook dar werd gehamerd op gezonde voeding, geen frietjes, geen chips, geen vettig eten, geen snoep.
Verplicht werd er 1 avond per week chips gegeten, en toch minstens 1 keer per 14 dagen frietjes.  Zo ver waren we toch al 9 jaren later.
Koekjes kwamen geregeld weer terug van school want altijd was er wel een reden waardoor hij geen tijd had om ze op te eten.

Dit seizoen zijn we veranderd van voetbalploeg.  En ploeg waar alles MAG en niets MOET.  De druk ligt lager.  Hij trok zijn ogen wagenwijd open toen hij de kinderen van zijn ploegje na een voetbalmatch allemaal zag aanschuiven aan het frietkraam, de trainer incluis.

Gisteren gingen we met hem bij een therapeute (nadat hij weer eens 3 kwartier deed over 3 fish sticks), die na 9 jaar eindelijk voor een doorbraak zorgde!
Voorspelbaarheid is de boodschap.  Net als bij Zus dus.
Aardappelen zijn aardappelen.  Vlees is vlees.
Maar spaghettisaus is elke keer anders.  De ene keer zit er gele paprika in, de andere keer courgette, soms stukjes tomaat... 
Puree is soms groen, soms oranje, de groene puree is soms spinazie, soms broccoli, soms courgette...
Alles moet apart, zodat hij alles apart kan proeven en dan samen kan gooien als hij dat wil.

En ook graag elke keer dezelfde fish sticks, dat was dus het probleem van de vorige keer, het waren er met spinazie in.  En geen gewone...

MAAR... Hij moest wel beloven dat hij 10 keer van iets ging proeven alvorens hij besliste dat hij het écht niet lekker zou vinden.
We hebben nu een proefkaart om te beginnen
http://www.klasse.be/ouders/files/2011/04/KVO_1000140_KlikPrint_GroentenProeven1.pdf
En een checklist die we gaan maken waarop hij kan aanvinken of Mama het juist heeft klaargemaakt (belangrijk voor het proeven), of hij het lekker vindt, hoe lang hij over de maaltijd doet (niet langer dan 20 minuten bij voorkeur) en zo gaan we het 4 weken bekijken.

Straffen doen we niet, want het is niet iets dat  hij zelf in de hand heeft.  tenzij we echt merken dat hij met opzet gaat spelen met zijn eten natuurlijk ;)

Op hoop van zegen!