En we zijn op vakantie (part 1)

Het was gelukt!  Ingepakt zonder dat ze van iets wisten!
Broer wist wel dat er op vakantie gegaan werd, maar niet wanneer, hoe lang en naar waar.  Hij moest zijn zus af en toe een beetje afleiden.
Pas toen ik op maandag voormiddag de tassen naar beneden haalde, viel hun eurootje.  Ze gingen op vakantie.  Ik had hun gezegd dat het heel erg lang rijden was.  Dus de MP3 kwam boven, knuffels mee in de auto en we vertrokken.

Na 3 kwartiertjes stopten we even, aten we iets, even benen strekken, en we vertrokken terug.
Eentje luisterde naar Urbanus-grappen en zat te lachen.  Eentje zat K3 liedjes te zingen.  Gezellig zo!
Pas toen we echt de parking van het Roompotpark op reden zag Broer waar we waren.

En toen kon het allemaal niet snel genoeg gaan: zwemmen, spelen, naar het huisje, naar het restaurant, naar de knutselclub,...

Eerst maar wat gaan spelen in de binnenspeeltuin.  We waren nog even te vroeg.  Dat vonden ze heerlijk!  Meisje durfde niet zo goed, alles was nieuw natuurlijk.  Broer moest maar even mee de weg wijzen doorheen het parcours.  En toen was ze vertrokken.  Heen en weer op de glijbaan.

En dan naar het huisje.  Samen de weg zoeken.  En we hebben een speeltuintje voor de deur, en een tuintje met een hek rond, dus ze kunnen buiten zonder wegloop-risico!
(dat was bewust zo gekozen).  We hebben ook een leuke bolderkar want als Meisje geen zin heeft in lopen, dan loopt ze ook niet, vandaag de immer-geïnfecteerde schouders en nek van Mama ;)

Op Kerstavond gingen we gezellig uit eten.  Buffetje, zonder poespas, zoals we dat graag hebben.  Mama niet koken, heerlijk! Broer at zijn lievelingseten, tomatensoep en lookbroodjes.  Meisje at ook haar lievelingskostje, frietjes en worstjes (hotdog-worstjes met frikadelletjes haha, feest voor iedereen).

Op Kerstdag was blijkbaar de Kerstman geweest.  Lekker kadootjes uitpakken dus.  Al stond er maar een belachelijk klein kerstboompje, er pasten wel veel dingen onder!
Veel CD-tjes, een abonnement voor de kleine Professor bij Technopolis (het wetenschapsmuseum), leuke spullen van Winkel van Papier voor mama en een sjiek boek voor Papa. 
We gingen knutselen met Koos Konijn en daarna eindelijk zwemmen!

Meisje is een heuse waterrat!  Maar een gevaar... ze springt overal in en kan helemaal niet zwemmen.  Ze moet van school de zwemgordel inruilen voor opblaasbare bandjes, dus die hebben we nu alvast aangedaan om te oefenen maar dat gevoel is uiteraard anders :)
Broer kan veel beter zwemmen dan de zwemjuf op school beweert en doet goed zijn best.  Golven vindt hij heerlijk, hij waant zich op de Beringzee zoals de mannen van Deadliest Catch.
En Mama... die vult kruiswoordraadsels in want al was ik vroeger de grootste waterrat, sinds mijn gezondheid geen 100% meer is heb ik het altijd vreselijk koud in zwembaden.

's Avonds gingen we naar een echt Kerstdiner.  Gelukkig ook buffet!  Met gerookte zalm tot groot jolijt van de kinderen.  Dat, samen met frietjes en tomatensoep, en ze zijn gelukkig! 
We zaten weer in een rustiger stukje van het restaurant.  Ik had de 1e dag gevraagd of er toevallig een onverwacht bezoek zou komen van de Kerstman, kwestie van Meisje een beetje voor te bereiden, maar dat was niet het geval.  De manager van het restaurant begreep me heel goed en zei dat ze wél ging rekening houden met de plaatsen in het restaurant, want dat dat ook wel belangrijk zou zijn voor ons.
Héél lief!!

Het slapen gaat ook best.  De eerste nacht sliep Meisje in een aparte kamer, maar ik deed geen oog dicht.  Ik was bang om ze niet te horen.  Toen ik uiteindelijk in slaap was gevallen had ze blijkbaar heel de tijd geroepen, Broer was er van wakker geworden en was me komen halen want ik had ze zelf niet gehoord.  Ik heb ze verhuisd, sinds vorige nacht slaapt ze bij mij en Papa apart (die snurkt toch hihi, blijkbaar hoort Broer het door de muren).
Vanochtend riep ze voor 't eerst om 6u45 en ze was al eventjes wakker zei ze maar ik denk niet dat het al lang zal geweest zijn.  Dat zou ik gemerkt hebben.

Vanochtend (middag) zijn we gaan brunchen.  Croissants met spek wouden ze, 't is eens wat anders :)
Maar ach, ze hebben al heel goed gegeten.  En 't is vakantie... Nadien gaan we weer her-opvoeden.

Maar steeds weer diezelfde vragen "wanneer gaan we zwemmen? Wat gaan we nu doen? Gaan we bowlingen (eigen woordenschat)? Gaan we met de gocarts? Wanneer gaan we dit, wanneer gaan we dat?"  Er is geen vaste planning en ik heb het Pictogrammenbord met de weekplanning niet bij (te groot).

En als je dan uiteindelijk één of andere activiteit aan het doen bent wil Meisje altijd meteen terug naar haar "huisje".  Eigen omgeving is toch nog steeds het belangrijkste, en de bungalow is nu haar eigen stek, haar plaats van rust. 

Maar ik maak me er niet te druk om.  Vakantie is loslaten.  Ook voor hen.  Zelfs Broer heeft het er lastig mee hoor.  Ze moeten dat leren. 
Ik probeer ze op te vangen door te knutselen, spelletjes te spelen, kleuren,... gelukkig ben ik inmiddels heel creatief ;)
Als ik maar niet teveel kilometers moet lopen, want dat nadeel heb ik hier natuurlijk wel ;)

Foto's volgen als de wandelaars terug zijn met het fototoestel...
Tot dan... veel vakantiegroetjes vanuit Roompot Weerterbergen!

Inpakken en wegwezen...ofzo...

Vandaag vertrekken we eindelijk!

Vroeger lachte ik de Papa elke keer uit omdat hij al weken van tevoren lijstjes begon te maken over wat hij moest meenemen als we ergens naartoe gingen.  Al gingen we maar 2 dagen ergens naartoe.

Toen ik 14 ging ik op internaat te gaan.  Ik moest en ik zou een hotelopleiding volgen en de beste school voor meisjes was voor die studie toen enkel nog in Brugge te volgen.  Ik was 2u onderweg, enkele reis, met de trein.  Dus daarom besloot ik tijdens de week op school te blijven, bij de Zusters. 

Ik werd dus supergeroutineerd in snel in- en uitpakken.  De wekker ging 's maandags om 5u.  En ik begon pas te pakken toen ik opstond. Mijn trein vertrok om 6u20, dus ik moest wel voortmaken.

Toen Broer nog kleintjes was ging het ook nog tamelijk goed.  Ik moest niet echt levensbelangrijke zaken meenemen.  En zo vaak gingen we nu ook niet op vakantie.  Als dat dan al gebeurde was dat in één of ander bungalowpark en daar was alles voorzien voor kindjes qua luiers, stoeltjes, bedjes,…  Ik moest er enkel voor zorgen dat zijn voeding, flesjes, en knuffel mee waren.

Tijdens de schoolvakanties, en zeker tijdens de zomer, heb ik altijd een grote tas met spulletjes mee die ik overal naartoe zeul op uitstapjes.  Daar zitten dan zaken in die je nodig hebt, zeker als je ze niet bij hebt: EHBO-kitje, lolly’s voor lange autotrips, vochtige doekjes, bellenblaas, ballonnen, strandbal,…

In 2009 waagden we al eens een vakantie met Meisje en dat liep helemaal mis.  Maar toch… nu, 3 jaartjes later proberen we opnieuw.  Nu wil ik zeker zijn dat ik alles mee heb!  Zo kunnen we hopelijk van een rustige vakantie genieten en zij ook.

Dus nu loop ik al 2 weken als een kip zonder kop vol stress lijstjes te maken.  Dingen die ik niet mag vergeten.  Bedrand voor Dochter, knuffels voor alle 2, voor Broer spelletjes en boeken, voor Dochter veeeeeel bezigheidstherapie, zwembandjes voor het zwembad, laarzen voor in het bos,…

Om nog maar te zwijgen van de was die ik moet klaar hebben tegen de tijd dat we vertrekken, en dat alles in het geheim, want ze weten nog van niets.  Dan zit mevrouwtje al klaar in de auto tot we vertrekken en dat wil ik te allen tijde vermijden!  Zeker met afgelopen week in het achterhoofd.

Ik ben al moe en we moeten nog vertrekken ;)

Mama moet rusten

Ik krijg vaak op mijn donder...

Ik moet meer rusten en aan mezelf denken, in mijn situatie, met mijn gezondheid.
Over het hele hoofdstuk gezondheid zal ik wel eens een apart blog(je) schrijven, dat wordt hier anders wat te lang ;)

Maar zeg nu zelf... Andere mama's van bijzondere kinderen zullen beamen dat het niet eenvoudig is om zomaar jezelf aan de kant te zetten.

Ik ben "gelukkig" niet meer aan het werk.  Ik had het graag anders gezien.  Ik ging heel graag werken maar ik kan/mag het niet meer.
Ik kan dus thuis blijven om voor de kinderen te zorgen.  Maar niet iedereen heeft dat voorrecht.

Nu is het ook niet altijd een voorrecht.  Na 4 jaren komen de muren soms wel op me af.  Ik ben slaaf van mijn eigen huishouden.  Ik begrijp ouders die gaan werken "om eens weg te zijn" of "om eens onder de mensen te komen" heel goed.
Ik benijd ze soms...

Ik ben dag in, dag uit bezig met ofwel huishoudelijk werk, ofwel therapie voor mezelf (voornamelijk fysio paar uurtjes per week, een dag infuus om de paar weken), en verder het leven zo draaglijk mogelijk maken voor de kinderen.
En dan in de eerste plaats voor Meisje.  Zij is het meest gevoelig voor stress en dan heeft Broer daar ook last van.

Elke maand zitten de thuisbegeleiding en ik een halve dag samen om nieuwe tactieken te bespreken om het aangenamer te maken in huis, op school, 's nachts,... Die kan ik dan testen en tegen de volgende keer mijn bevindingen geven.  Sommige nieuwigheden vragen wat werk.  Zo hebben we een hele zomer pictogrammen gelamineerd, geknipt en klaargemaakt voor dagschema's.

Het eten moet hier ook altijd, zoals bij sommigen, half klaar staan tegen dat ze thuis komen van school zodat ik volle aandacht kan geven bij huiswerkbegeleiding.  Alle vuile vaat aan de kant, vuile was weg,...

Ik heb ook vergaderingen met juffen, GON (Geïntegreerd-Onderwijs)-juffen,...
Het is niet allemaal zomaar omdat ze naar normaal onderwijs gaat dat alles vaneen leien dakje loopt.
Neenee... wat overdag haar emmertje doet vollopen krijg ik 's avonds dubbel en dik terug.

Dus... ik krijg geregeld de opdracht een "vrije dag" te nemen.  Alles schrappen in mijn agenda, of gewoon op voorhand mijn dag doorstrepen en niets in te plannen.
Gewoon, meidenfilm kijken, koffie op de bank, ...
En wat heb je dan?
Juist ja... ontstressen... migraine, hele dag op het toilet met buikloop...
Allemaal normaal zegt de fysio!  Dat komt omdat je niet weet wat ontstressen is, omdat je altijd maar 100% blijft doordraaien.

Ik weet dat ook wel... en mijn psychologe en fysio weten ook wel dat het moeilijk is om daar iets aan te doen in mijn gezin. 

Maar!  Ik probeer het nu wel :)
De week na de kerstvakantie staat er niets in mijn agenda (nu ja, behalve fysio).
Dan moet ik ontstressen van de vakantie!

En ik ga echt waar proberen elke week een dagje geen afspraken in te plannen...

6 jaar ... en overspannen...

Hoe kan dat in hemelsnaam gebeuren?

Dat was wat ik dacht toen de huisarts buitenliep woensdagvoormiddag.

Een kind van 6 moet in de fleur van haar leven zijn, onbezonnen, fijn spelen, goed eten en goed slapen, ... en uitkijken naar de vakantie!

Nu ja, dat is hier allemaal al een tijdje niet meer het geval.

Niet het spelen, want Meisje speelt niet.  Niet alleen, niet samen.  Maar dat is nu eenmaal haar handicap: het sociale.
Niet eten, maar dat is ook eigen aan haar.  Ze doet heel moeilijk over bepaalde voedingsstoffen, texturen, smaken, serveerwijzen,...
Niet slapen, al niet meer sinds begin november toen de voorbereidingen van de verjaardagen begonnen, daarna de Sint, daarna wat toetsen, nieuwjaarsbrieven schrijven,....

De nacht van dinsdag op woensdag riep ze alweer rond 3u (haar vaste tijdstip ondertussen), maar nu zei ze dat haar buik "raar deed".
Ik ging toch maar eens checken en ze had wel een kikkergroen kleurtje.  Op school doet buikgriep de ronde dus ik dacht dat het zoiets was en gaf haar iets voor de maag dat instant moest werken. 
Als het er uit komt is de paniek heel groot dus dat proberen we te vermijden!
We keken een ganse nacht televisie en tegen de ochtend gaf ik haar nog wat en belde de huisarts.

Op woensdag werkt de huisarts eigenlijk niet echt.  Ik legde hem alles via telefoon uit.  Ook de historiek van verjaardagen en Sint en hij zei dat het wel eens zou kunnen dat ze nog steeds overprikkeld was maar hij ging proberen langskomen.

Hij kwam gelukkig al snel langs want ze was behoorlijk zenuwachtig, ze wist niet meteen wie er kwam (alhoewel ik het al 27 keer uitgelegd had).
Van buikgriep was helemaal geen sprake (oef!) maar haar buik was helemaal gespannen.  Spastisch colon, puur spanning en stress.
Compleet overspannen, door alles van de voorbije tijd. 
Hij vond het beter om haar de laatste dagen voor de vakantie maar thuis te houden, met de chaos van kerstfeestjes enzo...

Ik vertelde hem van mijn gesprek met de thuisbegeleiding en hij zei dat inderdaad de indrukken van overdag niet weg konden als ze 's nachts niet sliep.
De neurologe zou misschien wel raad weten.

Dus... even gebeld dat we met haar kwamen, maar dat ze echt niet lang kon wachten, maar dat was geen probleem.

Mijn Mams (partner in crime) ging mee.  De neurologe wist ons te vertellen dat ze de slaapmedicatie inmiddels gewend was. 
Zij werkt, naast het Centrum voor Ontwikkelingsstoornissen en  het Universitaire Ziekenhuis ook nog in een instelling met kinderen met gedragsstoornissen.
Daar heeft ze veel kleuters, kinderen tot een jaar of 6 met hetzelfde "ziektebeeld".

We moeten overstappen naar nieuwe medicatie.  Als we het nalezen is het echt horror en heavy, maar daar had ze ons voor gewaarschuwd.
De kindjes die de neurologe begeleidt zijn vaak kleuters die in buitengewoon kleuteronderwijs zitten en dankzij deze medicatie naar het normale lagere onderwijs kunnen.

Dat houdt weer een heel aantal pistes open!  Ik was al met 1 been naar Merksplas, de voor mij beste school voor kinderen met  autisme met normale en hoge IQ.

De voordelen van dit zouden moeten zijn:
- ze kan alles beter op een rijtje zetten (belangrijk van niet belangrijk scheiden en dus minder stress?!?)
- ze wordt socialer
- ze zal minder agressief zijn (Broer zal blij zijn)
- minder tics (woehoe)

Nadeel: gewichtstoename.
Nu ja, ze is niet dik, ze is eerder mager. We zijn heel strikt in snoepen op vaste tijdstippen.  Zaterdagavond mag er eens chips gegeten worden.  Enkel na sport mag er sap en koek. 
Als we dat aanhouden zal het lukken zei de neurologe.

We gaan een testperiode tot Pasen in waarin we het ene afbouwen en het andere opbouwen, dus nu dubbele medicatie.

Vannacht sliep ze alvast als een roos....

Ik ga alvast een leukere vakantie tegemoet!!

The end of the world is near...

Je lacht er mee... en wij ook...
Maar sommige mensen niet!

En onze kinderen ook niet!

En hoe meer rumoer ze er rond maken op televisie hoe erger het wordt.

Ons Meisje ligt er niet zozeer van wakker.  Ze hoorde eens dat Karen van K3 wist dat de wereld ging ontploffen.  Dat had ze dus verkeerd begrepen.

Broer zit er veel meer mee in.  Hij is een kleine wetenschapper en weet wat water kan doen (overstromingen), dan er ijs is op Antarctica, kijkt graag naar National Geographic...
Hij heeft een aantal kindjes in de klas die uit een andere cultuur komen en waar de ouders ook geloven in het einde van de wereld.
Daarom niet meteen deze week, maar binnenkort, of niet zeer binnenkort.

Hij draagt dit mee, op zijn schoudertjes, en ligt daar van wakker.  Maar alvorens hij daar mee naar buiten komt zit het al erg hoog.  Hij is al snel overbezorgd, maar hij is dan ook hooggevoelig.

Wij (Papa en ik) kijken zelf lachend naar Doomsday Preppers.  Ieder zijn idee, dit is iets persoonlijks!

We hebben nu aan beiden uitgelegd hoe het in mekaar zit.  Een soort van kalender waar plots geen plaats meer op was en er was geen andere steen meer waar ze konden op tekenen en sja... toen hadden ze een probleem en de dag nadien waren ze vergeten verder te tekenen (of zo ongeveer).

Elk jaar op 31 december is de scheurkalender van oma ten einde dus eigenlijk moet elk jaar de wereld vergaan en ja dat begrepen ze wel...

Vanavond zat ik met Broer op de bank, gezellig onder ons dekentje.  We zagen weer reclame over het programma van de Doomsday Preppers en al lachend zei ik "jaja... vrijdag is het zo ver!"

Och zei Broer... dan ben ik toch eerst bij Vlinderzus. 
Maar ik zei: Hoooo, maar ik ben dan ook wel mee he!

Daar had hij geen rekening mee gehouden :)

En dan zien we Bobone ook terug, en de dode kipjes, en de hond van Oma, maar Poes... spijtig, dan zien we jou niet meer, jij moet naar de Poezenhemel (wat een logica?)
Nu ja, uiteindelijk mocht Poes ook mee, en de vriendjes worden buren...
Hij is er helemaal klaar voor!
Voor iets dat dan toch niet gaat gebeuren :)

Maar het toont nu wel aan dat hij er
1) niet meer bang voor is
2) ook niet bang is voor de dood, en dat vind ik op zich ook belangrijk.

Agressie...

Het is wat tegenwoordig... al die agressie bij jongeren!

Het doet me wat... nu ja, het zal iedereen wat doen denk ik.  Ik probeer mezelf toch wel een beetje af te schermen van al dat slechte nieuws.
Is dat struisvogelgedrag?  Dat kan goed zijn. 

Dat komt deels doordat ik me alles heel erg aantrek.  Ik vind het vreselijk dat het gedrag van agressieve jongeren vaak gewijd wordt aan gedragsstoornissen.

Nu... ik weet dat ik hier een hele discussie op gang zal trekken en dat ik helemaal niet mijn bedoeling!
Ik schrijf enkel en alleen mijn gevoelens neer!

Wat er gebeurde in de lagere school in Newton breekt uiteraard mijn hart!  Een kind verliezen is vreselijk!
Maar een kind hebben met een gedragsstoornis is ook niet echt handig.

Het is echt wel gemakkelijk om te zeggen "ja maar hij/zij had ADHD, was autistisch, had een te hoog IQ en kon daar niet mee omgaan, had één of andere gedragsstoornis,..."
De pers doet niet liever op zo een moment!

Ik las verschillende krantenartikels, een moeder met een kind met gedragsstoornissen die haar eigen verhaal neerschreef en daarin vertelde hoe ze haar kind in een psychiatrisch ziekenhuis liet opnemen voor zijn eigen veiligheid en daarmee ook de veiligheid van zichzelf en de andere 2 kinderen in huis die elke dag opnieuw op de toppen van hun tenen liepen.
Stel je maar eens voor hoe je dat jaren aan een stuk moet volhouden!

Wij hebben een schattig, lief, mooi meisje dat zich behoorlijk gedraagt als we buiten komen.  Maar dat meisje kan heel erg agressief zijn!  En ze is nog maar 6 en dus nog tamelijk klein.  We hebben haar nog volledig onder controle.

Wij worden heel vaak uitgelachen omdat wij zo streng zijn.  Maar dat is nodig met onze kinderen. (en uiteindelijk doet ieder met zijn gezin wat hij wil)  Je moet natuurlijk geven en nemen, maar dat komt wel als ze wat ouder zijn en weten wat wel en niet kan.  Als ze kunnen onderhandelen over dingen.

Ik ken genoeg kinderen die 6-7-8-9 jaar zijn en nu al volledig ontspoord zijn, waar ouders niets meer aan te zeggen hebben en waar de ouders helemaal onder de voet gelopen worden.
Dan is het ook niet verwonderlijk dat die ouders een mep krijgen als die kinderen 16 jaar oud zijn.

Ik spreek dit niet goed maar ik schrik daar dan niet van!

Ook ik maak mij zorgen over mijn kinderen.  Iederéén kan plots een klik krijgen waardoor zijn/haar stoppen doorslaan.  Niemand is agressief geboren.  Je wordt dat om de ene of de andere reden.
Dat is een emmertje dat gevuld wordt en plots overloopt.

Ik geloof niet in het feit dat dat komt door films of spelletjes.  Dat kan een trigger zijn, in mijn ogen. Een uitlokker.  Dat kan ideeën geven.  Maar dat is mijn visie.  Ik ben geen specialist ter zake.

Bij mij mogen ze die spelletjes niet spelen omdat ik vind dat er al genoeg geweld is in de wereld.
Als ze al eens op de computer spelen zijn dat boerderijspellen of kaartspellen, iets waar je moet bij nadenken.  Niet zomaar zinloos knallen.

Ik las dat het schooltje gesloten wordt.  Ik begrijp goed dat nooit nog iemand daar een stap wil binnen zetten.  Ik zou het ook niet willen.

En of je nou iedereen een wapen moet geven of niet, daar kan ik niet veel over zeggen.  Alsof dat alles zou oplossen en teruggeven wat is weggenomen...

Vakantie!?

Het is beslist!  We gaan op vakantie!

Ik hoor u al denken... so what?
Wel euh... 2 dingen...

1) Met Meisje op vakantie gaan is een hele onderneming.  Een kind met autisme uit zijn vertrouwde omgeving halen is geen goed idee! 

2) Met ons budget op vakantie gaan is not-done.  De vorige vakantie was toevallig afgelopen zomer omdat ik die vakantie gewonnen had.  We mochten toen 5 dagen naar een familiehotel in Limburg.  Maar toen was het geleden van euh... vlak voor ik thuis gezet werd omdat ik ziek was zijn mijn man en ik nog op city trip geweest in Oslo in het voorjaar van 2009, maar met de kinderen was het geleden van toen Meisje nog in de buggy zat, en toen ik voor de huisarts moest voelen of ik een verschil merkte voor een vakantie of na een vakantie, en dat was tijdens de krokusvakantie, dat zal dan ook datzelfde jaar geweest zijn.  Dus 2009.
We zijn nu 2012, dus 3 jaren geleden dat we nog met vakantie zijn geweest.

Die keer heb ik tegen mijn man gezegd: nooit of nooit ga ik met die kinderen nog op vakantie.  En zo was het ook... Meisje huilde de hele tijd.  Ze sliep niet, ze at niet, ze wou alleen maar wandelen in haar buggy in haar "nestje" met haar knuffel en haar fopspeentje en alleen mama mocht bij haar zijn. 
Uuuuuuren heb ik met haar gewandeld.  Ze was best al groot voor haar leeftijd (nu nog steeds) en de mensen bekeken ons raar maar ik trok er mezelf niets van aan.  We hadden toen nog geen diagnose maar ik wist dat er iets niet in orde was met haar.
Ik was helemaal over mijn toeren toen we terug thuis kwamen en ik had niets aan mijn vakantie gehad.

Afgelopen zomer was Meisje nog niet van fopspeentje af (ik weet het, dat verhaal is een apart hoofdstuk, inmiddels is het wel weg). 
Het was een gok, een hotel, dus geen huisje, als ze een grote scene verkocht dan zat ik daar... Maar ach, het was gratis, dus we konden even goed vroeger terug naar huis komen dacht ik dan.
Ik had het wel vermeld bij de reservatie, en de dame aan de telefoon zei dat het geen enkel probleem was.  Er kwamen meer groepen met bijzondere mensen op vakantie dus ze zouden zeker niet raar opkijken van een verlegen meisje.

We vertrokken met een bang hart.  Maar anderzijds toch niet, we gingen naar de bossen, vlakbij subtropische zwemparadijzen en zwemvijvers, er zou genoeg te doen zijn!  We konden fietsen huren met stoeltjes op, er waren zelfs kinderfietsjes.  Er was een speeltuin aan het hotel en de straat was doodlopend.  Er kwamen geen auto's die er niet moesten zijn.
In het hotel zelf was ook een zwembad!  Meisje zwemt heel erg graag!  Maar ze kent geen gevaar helaas.  Ze springt gewoon het water in zonder zwemgordel, en dan verdrinkt ze natuurlijk.
En ze kan niet tegen spatten :)  Maar ze is een durfal, tegengestelde van Broer.

We hadden het "geluk" dat net tijdens de periode dat wij op vakantie waren een aantal gezinnen ook aanwezig waren met bijzondere kindjes, en een hele grote groep met volwassen mentaal en fysiek gehandicapte gasten.  Meisje voelde zich helemaal in haar sas!
Ze wou graag verhaaltje gaan luisteren voor het slapengaan, maar alleen durfde ze niet, ook niet samen met Broer, mama moest mee en ze moest op schoot zitten.
Ze wou ook niet aangesproken worden, alhoewel de meisjes van het animatieteam haar goed herkenden en haar bij naam aanspraken.

We zijn een paar keren gaan zwemmen, in het subtropische zwemparadijs ook, en ook in de grote zwemvijver maar daar vond zij zelf niets aan want daar zaten vissen in dacht ze.  En dan moest ze met de blote voeten over het gras en door het zand en dat kon toch maar niet :)

Het slapen ging moeilijker.  Alle belevenissen van overdag, de indrukken (we hebben verschillende luchtballonnen zien opstijgen) die hoorden we terug.  En 's ochtends was ze al vroeg wakker door het minste beetje gestommel op de gang.  Maar dat is zo in een hotel.  Ik heb jaren in hotels gewerkt, ik weet hoe dat gaat.

Ook het eten ging niet goed.  Ze leefde vooral op boterhammetjes.  Met choco.  Nu ja, het is vakantie, en dan lig ik daar niet wakker van.  "Normaal eten", hetgeen jij en ik eten, groentjes en vlees en aardappelen dat eten mijn kinderen nu eenmaal niet.
Hier wordt nog elke dag puree gegeten, en als het kan graag nog even door de blender.  EN zo lang ze dan eet ben ik al blij.  Er zijn nog steeds dagen dat ik haar moet voeden als een peuter maar ze eet tenminste. 

Nu ja... daarom gaan we dus liever op bungalow-vakantie.  Daar doe je je eigen zin.  Maar een gegeven paard kijken wij heus niet in de bek!!

Toen we nog niet elke euro 10 keren moesten omdraaien gingen we elk jaar een keertje of 2 naar het bekendste bungalow-park-merk, ik had toen nog geen idee dat er ook anderen bestonden, die even goed waren.  We gingen toen buiten het seizoen en dat scheelt een hoop in de prijs.

Nu hebben we bij een (volgens mij) Nederlandse keten geboekt waar we al eens mee op vakantie gingen en die we al aanraadden bij familie en vrienden.  Je betaalt gewoon hetgeen je krijgt.  Simpel.  Geen poespas die je niet nodig hebt, geen parket op de vloer, geen kunst aan de muur, ... ik heb dat allemaal niet nodig!  En je betaalt tenslotte ook niet "het merk".
En je bent even goed af!  En in Nederland zijn ze zo goed met de kinderen, zo lief...

Dus... ik ben benieuwd! Ik zal vooral blij zijn dat we geen verplichte nummertjes moeten gaan opvoeren bij familie en vrienden, alhoewel ik iemand ben die veel belang hecht aan familiebanden en een hele goeie band heb met hen.
Maar telkens weer hebben we dagen nadien nog last met de kinderen, dat ze nog moeten bekomen van de drukte.

Dus... doe ons maar de rust en de kalmte van de bossen!

Op hoop van zegen!

Onderzoeken... nodig of niet?

Ik heb al meermaals de nodige commentaar gekregen over de onderzoeken die werden uitgevoerd om een diagnose te kunnen stellen bij wat hetgeen ons Meisje nu juist heeft.
"Zoiets doe je je kind toch niet aan" of "Zo zielig!" of "Vooraleer je overstapt tot zo een onderzoek moet het toch wel al heel erg zijn"....

Ik weet... het is mijn kind, en ik doe tenslotte met mijn kind wat ik wil, al is dat misschien wel een beetje verkeerd uitgedrukt.
Maar ik wil maar stellen: niemand weet wat er zich afspeelt in een ander gezin.  Iemand anders kan de rekening niet maken voor jouw gezin.  Dat je al 5-6 jaren geen paar nachten na mekaar doorslaapt, dat is moordend! Dan probeer je een oplossing te zoeken. 

En toch... voel ik mij een beetje genoodzaakt mij alweer te verantwoorden.  En hoewel het mijn kinderen zijn, en ik hen het beste aanvoel, toch doet het pijn als mensen vinden dat je niet juist hebt gereageerd of gehandeld.

Ik zal eerst en vooral beginnen met Broer. 
Dat Broer hoogsensitief is, daar kunnen we geen test van afnemen, dat ondervinden we gewoon, dag in dag uit, al van kleins af aan.
Dat hij wel héél erg slim is, dat hadden we ook al wel snel door.  Ook van toen hij klein was.  Maar dan denk je "hij is gewoon sneller met de dingen weg dan iemand anders".  Maar dan vraagt je kleuter een telescoop aan de Sint en dan begin je je wel vragen te stellen.  Of hij kent bijna alle soorten dinosauriërs uit het hoofd... In het 1e leerjaar verveelde hij zich te pletter van zodra de Paasvakantie voorbij was.  Toen had hij gelukkig een slimme juf die hem taakjes gaf om over zijn lievelingsonderwerpen te lezen (6 jaar).  In het 2e leerjaar kwam het verveelmoment al sneller, toen mocht hij van de juf de andere kinderen helpen met oefeningen maken, zo lang hij maar niet steeds de oplossing vertelde.  In het 3e leerjaar moest hij altijd maar opnieuw en opnieuw en opnieuw oefeningen maken.  Hij vond er niks meer aan om naar school te gaan, verveelde zich zo ongelofelijk dat hij uitkeek naar het 4e leerjaar waar hij terug bij zijn juf van het 1e zou zitten.  Dat was helaas niet het geval, er kwam een vervangster die in het wetenschapsmuseum had gewerkt en dat vond hij nog beter!  Hij was immers inmiddels een kleine professor geworden!

De therapeute waar we met hem naartoe gingen voor zijn eetstoornis en voor sociale vaardigheden, zei dat het opviel dat hij wel erg snugger was.  Ze vroeg of we toch geen IQ test wouden laten afnemen.
Dat hebben we bewust niet gedaan.  Dat zou de druk op zijn schouders alleen maar vergroten.  Die druk is nu al zo groot voor hemzelf, hij vindt dat hij altijd 10-en moet scoren en als dat eens niet zo is, dan is hij heel verdrietig.  Hoe vaak we ook zeggen dat dat helemaal niet nodig is, dat dat later niemand vraagt hoe vaak hij een 10 had, of dat hij een zwemdiploma had van 500 meter,...

Dit maar even om aan te tonen dat we niet zomaar ten allen tijde elk testje laten uitvoeren op onze kinderen.

Maar inderdaad...

Ons Meisje heeft wel wat onderzoeken moeten laten ondergaan. 
Net als haar Broer.
Maar je weet gewoon, moederinstinct, dat er iets niet klopt met je kind.
Je gaat naar de kinderarts, en die zegt "maar mevrouw, elke baby spuugt wel eens hoor", en toen ik dat na 9 maanden nog steeds hoorde en elke soort babyvoeding al had getest, het kind alle medicatie al had genomen tegen reflux en ook vaste voeding gewoon uitbraakte en een paar keren in shock ging was de maat bij mij vol en belde ik naar het Universitaire Ziekenhuis.

En gelukkig maar!  Na een gastroscopie, een PH-metrie, en biopsie van maag en darmen bleek dat hij enzymen te weinig had in maag en darmen om zijn voeding te verteren, en dat de blaren tot in zijn keeltje stonden van het brandend maagzuur.  En zo boos dat de dokteres was dat we niet eerder waren gekomen!  Ik was pas voor het eerst moeder geworden, wat wist ik daar nu van?  Je vertrouwt toch een kinderarts?
6 jaren later zou dit zware dieet een eetprobleem worden en nadien een echte eetstoornis.  Het begint al op vroege leeftijd hoor!

Broer heeft ook migraine.  Maar ook daar denk je niet aan.  Je ondervindt dat het kind vaak zegt "ik heb hoofdpijn".  Maar dan denk je "ach ja, kopiegedrag" omdat ik zelf vaak in het ziekenhuis heb gelegen met zeer zware migraine die niet meer te controleren was met gewone pijnmedicatie.
Na lang zoeken, meer dan eens bij diezelfde kinderarts, misschien toch maar eens geopperd of het geen migraine kon zijn?  Tenslotte  heeft de helft van mijn familie migraine of iets gelijkaardigs en het is wel erfelijk.  "Neen, moeder, jongens hebben geen migraine, en zeker niet op zo'n jonge leeftijd"  Niet dan....  Maar een kind met migraine is héél zielig, dat kan ik je zeggen!
Op een dag ging Broer zijn gezondheid heel erg achteruit.  Ze dachten aan een stofwisselingsziekte, dat stukje hebben we ook in de familie, dus hij moest een ruggenmergpunctie ondergaan, scans en bloedafnames.  Dat was gelukkig onder narcose, maar ik was geen seconde gerust!
Uit de onderzoeken bleek dat Broer... migraine had! Ik heb gevraagd om het verslag even naar de kinderarts te sturen :)
En ja, hij neemt elke dag preventieve medicatie, maar ik kan je verzekeren, migraine is vreselijk, en een kind met migraine doet wat met je.

En toen kwam Meisje... eindelijk! Maar ze slaapt zo slecht dokter!  Nu ja, dat verhaal heb je hier kunnen lezen.
Het was alsof ik gestraft werd omdat ik die onderzoeken had laten doen.  Ik heb haar daar niet zomaar gedropt en ben dan gezellig thuis rustig gaan slapen.  Want dat wordt wel vaak gedaan.  Nooit of nooit heb ik mijn kind alleen achtergelaten in het ziekenhuis, zelfs niet met de wiegendood-test.

Ik weet het... ik ben geen verklaring verschuldigd, maar ik wou ze toch geven ;)

Sint buiten-Kerstboom binnen

Ben je blij dat de Sint weg is... staat de kerstboom er al...

De Sint was echt nog maar weg met de boot, en ze stond hier al te zeuren "wanneer gaan we de kerstboom versieren?".
Nu moet je weten, ik hou nogal van gezelligheid.  Het hangt hier bij elke gelegenheid vol, bij elke feestdag, het begin van de lente, Valentijn, ... ik vind altijd wel een reden... één of meerdere slingers, ballonnetjes in dat bepaalde thema.
Deze keer waren er opblaasbare Sinten en Pieten, slingers bij de vleet, ballonnen, een speciaal tapijt voor de schoen...
Ik had echt wel eerst even tijd nodig om alles terug Sint-vrij te maken.

En... ik heb eigenlijk wel héél veel kerstspullen!  Papa moet dus zeker thuis zijn als ik die van de zolder wil halen.  Het zijn hoge en zware bakken die tot boven gevuld zijn met spullen voor de kerstboom (een mens moet keuze hebben, toch?) en het huis wordt echt nokvol spulletjes gehangen.  Het is een kakofonie moet ik toegeven, ik zou het anders doen, maar ik laat de kinderen echt doen.  Het is hun sfeer, het is hun feest, het is echt hun lievelingsperiode.  Zeker Meisje vindt al die lichtjes geweldig.  Dus als de bakken opengaan dan begint het al met "oooooh" en "aaaah" en zien ze plots dingen tevoorschijn komen die ze alweer vergeten waren.

 

Ook Poes vindt het weer interessant.  Die is gek op vogeltjes met veertjes.  Die worden gewassen en gewassen dus de boa was helemaal zijn ding!

 

 

 

We hebben ook nogal veel rendieren.  Meisje haar lievelingsknuffel is een eland.  Zij en Eland zijn onafscheidelijk.  Nu is het zo dat Eland gekocht is in Noorwegen op een zakenreis van Papa en we vinden geen 2e exemplaar meer.  Eland is ondertussen HOOGbejaard (lees, tot op de draad versleten) dus mag enkel nog in haar bedje liggen.  Ze wrijft op zijn oortjes en valt zo in slaap. Je kan bijna door zijn oortjes kijken van het gewrijf.  Grappig!

Iedereen brengt van overal dus "elandjes" oftewel rendiertjes mee die op elandjes lijken, met een gewei dus.  En met Kerst zie je ze zeker overal.

 

Meisje heeft nu eentje aan de deurknop van het toilet gehangen, een goeie grote, die ze kan knuffelen terwijl ze op het toilet zit.  Hoe gek kan je zijn!!

 

We hebben geen echte kerstboom meer sinds jaren.  Dat was teveel onderhoud en dat kon ik fysiek niet bolwerken.  "Zoveel onderhoud is dat toch niet?" hoor ik je denken, maar met mijn CVS heb ik al werk genoeg aan mijn bijzonder gezinnetje ;)

De kerstboom in mekaar puzzelen en de lichtjes er in hangen is mama's werk.  De boom prikt toch wel nog steeds een beetje.  Het is best wel een mooie!  En nadien mogen de 2 versierders aan de slag.

 

Ook Vlinderzus wordt niet vergeten in de kerstboom.  We kwamen deze zachte vederen vleugeltjes een paar jaren geleden tegen en die konden we uiteraard niet laten liggen.  Het pas misschien niet bij de rest maar daar trekken wij ons niets van aan!

 

Ik moet wel regelmatig zeggen dat niet alles op 1 plaatsje moet hangen :) Anders valt de boom om natuurlijk, maar ze doen het niet slecht!

 

 

 

En dan gaat hij de kast op.  Anders wordt alles de hele tijd van plaats veranderd en dan valt de boom continue om.  Dan heb ik geen 2 minuten rust :)

 

 

En toen de boom op de kast stond en de lichtjes lekker hard flikkerden (je kan kiezen hoe ze twinkelen maar hoe harder hoe liever) vroeg Meisje: "en wanneer is het Valentijn?"

Daar gaan we weer :)

 



Sint-stress voorbij!

Het heeft een tijdje geduurd maar hier ben ik weer!  Eindelijk een hele nacht kunnen doorslapen en dat doet wat met een mens...

Wat ben ik blij dat de Sintperiode voorbij is!  Het blijft toch een zeer stresserende periode voor kinderen, en zeker kinderen met autisme.
Ze worden enorm overprikkeld, en wij proberen het dan al zoveel mogelijk gestructureerd te houden.

Bij een verjaardag gaat het al erg, maar een Sintperiode is eens zo erg.  Hoe we afkicken van een verjaardagsperiode lees je hier.

Omdat onze verjaardagen en de Sint nogal dicht bij mekaar liggen hou ik het Sintgebeuren zo lang mogelijk buiten.
Maar je kan het uiteindelijk niet meer ontwijken.  Alles hangt vol affiches, de brievenbus zit vol boekjes van speelgoedwinkels, slingers en ballonnetjes,...
En tenslotte is er de Grote Intrede op televisie.  En dan kan je er al helemaal niet meer onderuit!

We bereiden ons stilaan voor, erg rustig.  Ik liet al eens zien hoe we dat deden, en dat gebeurde als
volgt.
We maakten de lijstjes dit jaar anderhalve week voordat de Sint kwam.  Zo kon ik ook de aftelkalenders beginnen gebruiken met stickers die ik kocht.
Meisje had er ook eentje gekregen op school, dus ze kon netjes checken of ze wel juist zat, ze had een controlepunt.
Toen ging ze meteen ook haar schoen zetten.  Dat was op een woensdagavond.

Nu ben ik er altijd wel op voorzien om, tot de tijd dat de Sint echt komt, elke ochtend iets kleins in de schoentjes te stoppen.  Ja ik ben zo een gek mens.  Er zijn allicht heel veel mensen die mij daarin niet volgen en mij gek verklaren, maar hier is het zo dat als de schoen staat daar ook effectief iets moet in zitten.  Als Sint eenmaal is geweest gaat de schoen ook weg, anders blijft Meisje wachten tot hij nog eens komt, en nog eens en nog eens.  Een schoen op het tapijtje (we hebben een schattig Sint-tapijtje), daar horen kadootjes in.
Ik had een briefje geschreven met Sintlogo en foto's van hem dat ik de brieven had gezien maar dat ze hen best konden komen afgeven komende zaterdag, maar dat ze alvast iets kregen omdat ze zo flink waren geweest.

Op zaterdag 1 december ging ze haar brief afgeven op het Stadhuis bij het Sinthuis.  Dus nu was ze zeker dat Sint haar brief had gekregen.

Hoewel Sint altijd op 6 december officieel komt, kan dat bij ons niet.  Dit jaar was dat namelijk op een donderdag.  En dan zou Meisje niet meer naar school willen die dag.  Ze zou het veel te druk hebben met wat er allemaal gebracht zou zijn.

Dus was de Sint geweest op zondagochtend.  Maar van zodra ze gezien had wat er was gebracht, was er niets meer aan.  Ze had het gezien en ze had vooral gezien wat ze niet had gekregen en toen ging ze zeuren. 
Ze was waarschijnlijk wel moe want ze was al een paar dagen heel vroeg wakker, slecht slapen...

We gingen haar spul in mekaar zetten.  Dat had de Sint beter op voorhand gedaan ;) Een familiehotel van Playmobil, daar kruipen al gauw 2 uurtjes tijd in.  Maar ik had haar ook mee laten werken.  Zo was ze bezig en vergat ze te zeuren.

Ze zette de poppetjes netjes zoals op de doos en toen was het spel over.  Ze sliepen... En ze ging Broer een beetje lastig vallen.  Die had iets moeilijks van Lego in mekaar te puzzelen en dat vond ze wel interessant!  Maar zo een stoorzender in de buurt is natuurlijk niet handig als je je moet concentreren dus algauw was het weer ruzie.

Dan ging ze maar wachten op sneeuw, want de weervrouw had sneeuw besteld.  En dat kwam ook niet.  Alweer stress.  Heen en weer naar het raam en terug naar de woonkamer, naar de veranda, naar het raam.  Nog steeds geen sneeuw...

En de tandenfee was ook nog niet geweest.  Die kwam misschien ook nog?  Haar tand was de dag voordien uitgevallen (nu ja, ik had hem uitgetrokken, het was echt een ramp dat hij los zat, daar kon ze niet tegen.  Eens hij uit was was het terug oké) en de tandenfee was die nacht niet geweest.  Ik had gezegd dat dat wel eens zou kunnen komen doordat het zo'n slecht weer was geweest.  De vleugels zouden aan mekaar gevroren zijn ocharme!

Vanaf die nacht heb ik geen enkele nacht meer doorgeslapen.  Elke nacht rond een uur of 3 was ze wakker.  Ofwel had ze dorst (ze heeft een flesje water aan haar bed staan, ze kan zelf drinken), ofwel had ze iets anders, het was altijd wat.... Maar dan bleef ze wakker en woelen.  En zo lang zij wakker is ben ik dat ook.  Ik hoor alles, wij hebben intercom omdat ik anders niets hoor een etage lager als ik echt vast slaap.

Donderdag kwam eindelijk de Sint! Ik was zelf behoorlijk uitgeput!
Zij niet!
De Sint kwam aan in een brandweerwagen met loeiende sirènes.  Ik was gelukkig nog in de buurt maar ze vond het best.   
Ze hadden een hele drukke dag, liedjes ingestudeerd, Sint ging in alle klassen op bezoek...
Ik ging haar heel benieuwd afhalen om half 4 en ze kwam lachend buiten met haar vriendinnetje maar dat sloeg meteen om in een hysterische huilbui.  Iedereen had een geknutseld Pietje bij maar zij niet;  Een klasgenootje (dat haar wel meer plaagt, maar zij begrijpt niet dat dat niet slecht bedoeld is), had het hare stuk gemaakt.  Ik ging maar even mee naar Juf want zij weet natuurlijk het fijne van het verhaal.  En inderdaad, vriendje had om te lachen haar Pietje verstopt in de bank, de voetjes waren er af gescheurd maar ze hadden samen besloten om ze de volgende dag te repareren.

Juf moest toegeven dat het een héél erg drukke dag was geweest, dat ze had geprobeerd om ze toch nog rustig te krijgen met een paar afleveringen van "Dag Sinterklaasje" maar dat het niet echt was gelukt.
Een hele avond heeft Meisje gehuild, met lievelingsknuffel op de bank onder haar dekentje.  Niets was goed, eten lukte amper, geen geknuffel, geen gedoe...
Ook 's nachts konden we nog "nagenieten" van de Sintdag.

De volgende ochtend was ze nog steeds huilerig en hangerig.  Ik vroeg haar of ze niet liever een dagje thuis bleef om rustig te worden.  Normaal gesproken vraag ik zoiets niet.  Maar ik zag dat ze echt niet goed in haar vel zat.  En vrijdagen zijn op school ook helemaal niet gestructureerd.  Ze kijken film, ze mogen vrij spelen, ...
Maar ze wou heel graag gaan.  Ik heb haar ook gezegd dat dat maar 1 keer was dat ze mocht kiezen.  En ook waarom.
Ik legde het uit aan Juf, die bekeek me maar een beetje raar, maar het is mijn kind, ik ken haar nu al 6 jaar, ik weet hoe ze reageert op welk moment, ik ken haar beter dan haar papa ze kent  bijvoorbeeld, dus ik kan haar het beste inschatten.

Vrijdagavond was het natuurlijk weer allemaal verkeerd. 
We keken naar de uittrede op computer.  Ze vonden het heel jammer natuurlijk dat Sint weg was, ze huilde een beetje maar nu wist ze zeker dat hij weg was.

Circusschool voor zaterdag is afgezegd.  De directeur vond dat ik groot gelijk had.  Een weekendje ontstressen zou eens geen kwaad kunnen.

Ze hangt nu op de bank voor de televisie, lekker pedagogisch onverantwoord, maar ze is tamelijk rustig.  Ik heb haar teennageltjes gelakt en dat vindt ze heerlijk! (dan moet ze ook even stil zitten dus dan heb ik even rust).  Dit weekend gaan we de kerstboom klaarzetten, maar ze weet dat dat niet NU meteen moet, ook al vindt ze dat moeilijk.

Lekker pyamaweekend dus... Heerlijk!  En dan nu... de Kerst-stress :)

Het depot van de Sint

De vorige jaren kwam de Sint in de grote Kathedraal logeren. Je kon dan de torenkamer gaan bezoeken en zijn bed zien staan, er liepen Pieten rond en er was altijd wat te beleven.
De Sint zelf zag je uiteraard nooit. 
Op een bepaalde zondagochtend, ergens vlak voor 6 december, mochten al de kinderen hem gaan wekken.  De beiaard speelde allemaal Sintliedjes om hem wakker te maken en je zag Pieten afdalen van de 97 meter hoge toren.  Je kon door de kijkgaatjes van de toren een mijtertje zien voorbijlopen.  De spanning was elke keer om te snijden.  En plots stond hij voor ons!

Dit jaar is het helemaal anders. De Sint woont niet meer in de toren. Hij overnacht er alleen maar.  Hij was officieel al op 13 november aangekomen in de stad. Hij ontving de sleutel van het Stadhuis uit de handen van de Burgemeester, en hij mocht het daar volledig inrichten zoals hij dat zelf wou. Hij heeft zijn grote depot met speelgoed nu in het Speelgoedmuseum. 

Toen hij in de stad arriveerde zijn ook 2 Pieten in het huwelijksbootje gestapt. MAAR: hij moest toen nog wel terug naar Spanje om de rest van de Zwarte Pieten te gaan halen en dat moest wel snel gebeuren want op 17 november was namelijk zijn grote intrede per boot in de Haven van Antwerpen, samen met de rest van zijn gevolg (Concita, kapiteins, Professor Vandenuitleg, Ramon, …)

Afgelopen weekend zijn we naar het depot gaan kijken.  We lazen in de krant dat het meer dan de moeite waard was. En of!

Voor de niet-gelovers: hier volgen de bewijzen dat de Sint wel degelijk bestaat en zeer goed georganiseerd is :)

Zoonlief heeft de foto's genomen, en het zijn er wel een paar, veel, geworden.

Het is allemaal al heel duidelijk als je binnenkomt.  De mooie stoel staat in de etalage voorlopig.  De foto is dus een beetje "glazig"





En dan eens we binnen zijn is het duidelijk waar het depot is...

 

We komen meteen terecht in de grote voorraadruimten.  Alle speelgoed is opgestapeld.  Pakken hoog! Heel indrukwekkend!  Achteraan zie je Pieten volop in de weer met vanalles stapelen, pakjes gooien naar mekaar, je hoort ze ook roepen en lachen...
 



Had er iemand nog wat inpakpapier nodig?  Hier is anders nog genoeg hoor :)

Overal hingen duidelijke instructies! Waar geen schoorstenen meer zijn, waar gevaarlijke honden zitten, waar de mensen alarmsystemen in de huizen hebben e.d.  Allemaal heel goed aangeduid zodat niemand voor verrassingen komt te staan.

 

 In de controlekamer wordt alles nauwgezet in de gaten gehouden.  Er kan altijd iets misgaan.  Op de camerabeelden zagen we de Sint met zijn laptop door het magazijn lopen en inventaris maken.  Er was ook een Piet die kadootjes aan het stelen was.  Gelukkig was er de nooT/Dknop voor als er dingen gebeurden die niet mochten.  We zagen ook de keuken in volle actie. 

 

 



 Sint heeft op zijn bureel verschillende brillen hangen.  Fascinerend!  Eentje voor handgeschreven brieven, eentje voor als het sneeuwt, kortom eentje voor elke gelegenheid.  Dat wisten we helemaal niet!

Wist jij dat Sint zijn mijter aanhoudt als hij naar het toilet gaat?  Wij nu wel :)  En jij nu ook, kijk maar !

We hebben heel erg gelachen ook... De kinderen konden oefenen om Zwarte Pietjes te worden.  Ze mochten op daken klimmen, oefeningen doen, pakjes in schoorstenen gooien, en allemaal onder begeleiding van echt Pieten. 

We zagen de stal van het Paard en mochten oefenen in vlechten leggen in de staart.

 

Zelfs het echte testlabo was te zien.  En dat vond Broer natuurlijk fascinerend!  De kinderen konden er zelf ook allerlei speelgoed zelf uittesten, maar de proefbuizen werden afgeschermd.  Chemische tests werden achter glas uitgevoerd uiteraard!

 

 



 

Het depot van het lekkers was spijtig genoeg ook afgesloten voor de lekkerbekken.  Zoveel chocolade!  Alles was daar gestockeerd en werd daar klaargemaakt.  Maar de deur was jammer genoeg... op slot...

 

 

Het was een heerlijke namiddag!  En we sloten ons bezoekje af met een Sint-pannenkoek en een Sint-ijsje.  Want dat hadden we uiteraard wel verdiend.

 

Dag Sinterklaas!



De nieuwste obsessie

Meisje heeft iets nieuws...
Ze is geobsedeerd door de gordijnen en het rolluik.

Achteraan het huis hebben we een veranda waar de kinderen spelen en wij ook eten en daar is een heel groot raam.  Daar hangt ook een groot gordijn, tegen de kou in de winter maar ook tegen inkijk van de buren.  Nu ja, je kan niet echt in onze tuin binnen kijken, maar de buurkindjes zijn avontuurlijke kindjes en die klauteren al eens op de rand van de schommel en dan roepen ze naar onze kinderen.  Heel leuk in de zomer, komt er plots een hoofdje over de rand van de omheining, en dan moeten we altijd heel erg lachen!

Het was vooral van de vorige eigenaars van dat huis dat we overlast hadden.  Het stokoude koppel maakte ons het leven zuur omdat ze niet wilden dat er een jong koppel naast hen kwam wonen maar ach... ze hebben van ons nooit last gehad.  Ze maakten het zichzelf moeilijk en de buurt had het niet op hen begrepen.

Vooraan het huis hebben we een rolluik.  Ook tegen de koude, maar ook tegen inbraak, en om het huis gewoon af te sluiten 's avonds.  Je kijkt vooraan gewoon binnen in ons huis.  We wonen in een drukke straat met een smalle stoep.  We hebben gelukkig wel een mooie glasgordijnen hangen.  Maar je kan recht door ons huis kijken doordat het achteraan zo licht is, en je kan ons dus ook zien lopen en dat vind ik niet zo leuk.

Maar van zodra Meisje wakker is dan gaat ze de gordijnen openen en de rolluiken omhoog doen.   Tijdens de zomer vind ik dat allemaal niet zo erg, dan is het 's ochtends al licht. 
Maar nu... tijdens de wintermaanden... 's ochtends om 7u moet en zal ze de rolluiken omhoog doen.  Nu is het zo dat ik tijdens de weekends wel graag eens wat langer in pyama rondloop en bij de kinderen op de bank onder een deken naar televisie kijk.  Maar dat zie je natuurlijk allemaal met de rolluiken helemaal naar boven en de lichten aan.  En 's ochtends zie ik er niet echt geweldig uit ;)

En als de rolluiken omhoog zijn, dan denken de mensen dat je "ready-steady-go" bent.  Dan komen ze aanbellen voor het ene of het andere.  Maar in pyama doe ik de deur niet open :) 

En van zodra de schemering nog maar een klein beetje valt, of op donkere dagen, dan moet de gordijn gesloten worden.  Ze zou alles laten vallen, ze onderbreekt haar televisieprogramma, ze laat haar eten staan, ze moet en ze zal de gordijnen en de rolluiken in orde brengen.

Een obsessie als een andere zeker?

Slaap kindje slaap...

Was het maar zo eenvoudig he!

Vandaag wordt weer een dag vol koffie...

Vanochtend of was het vannacht om 4u riep ze weer "Mamaaaaaa".  Het duurt altijd even voor ik besef dat er echt geroepen wordt.  Ik neem nogal zware medicatie, en ook voor het slapengaan (geen slaapmiddel hoor, anders ben ik helemààl van de wereld) waardoor heel wat nachtelijk lawaai al niet meer doorkomt.
Ik waggel naar boven.
Ze heeft een "boze droom en ze voelt nagels in haar zij".  Ik vraag haar of het niet haar lievelingsknuffel was die beet, of haar orkaatje, of misschien de andere knuffel, of het engeltje.  Ze heeft er een paar bij zich liggen dus we zijn wel even bezig.  Maar neen, het was niemand van die opgesomde vriendjes.  Ik vertel haar dat het midden in de nacht is en dat het inderdaad een boze droom is die nu voorbij is en dat ze gerust terug kan gaan slapen. 
Uiteindelijk belandt ze huilend in mijn bed om 6u na veel over-en-weer-geloop.

Meisje heeft parasomnie, een slaapstoornis.  Ze heeft nachtelijke angsten, echt heel erg.  Ze maakte ons 10-15 keren op een nacht wakker met haar gebrul en geroep.  Als we niet snel genoeg waren maakte ze zichzelf ook wakker.  We moesten haar dan sussen door gewoon iets te fluisteren of over haar hoofdje te aaien.
Ze ging ook elke nacht op pad in haar bed.  Ze kon er gelukkig niet uit.  Heel haar bedje was omgeven door zachte randen want ze bonkte overal tegenaan.  Een slaapzak, inbakeren, niets hielp.  Ze ging gewoon op pad.  Eigenlijk slaapwandelde ze al van voor ze kon lopen, maar dan in bed.  Ze sliep in een spijlenbedje tot anderhalf jaar geleden, en toen werd ze echt te groot voor het bed.  Een bevriend meubelontwerper heeft voor haar een soort van Box Spring gemaakt, helemaal in wit leder (lekker girlie) maar met een hoge rand aan het hoofdeinde die ver genoeg komt, en heel de zijkant ook hoog omgeven door een zachte lederen rand.  Ze slaapt nog steeds met een hekje, dekens goed vastgemaakt, en mijn borstvoedingskussen (zo een lange worst) vanachter aan haar voeten.  Naast haar hoofd liggen nog eens 3 sierkussentjes.  En het gebeurt soms nog dat ze op één of andere manier het bed uit sukkelt.

We weten nog maar een goed jaartje wat er echt scheelt met haar.  Onze voormalige kinderarts vond niet dat er iets mis was met haar slaappatroon.  Zo lang ze graag naar bed ging en goed in slaap viel was er geen probleem.  En ik vond dat die man zo lang gestudeerd had dus die zou dat wel weten.
Maar meer dan 4 jaar niet slapen dat wreekt zich! 

Tot de mensen van het centrum voor Chronische Vermoeidheid mij aanspraken en zeiden dat dat slaappatroon van mijn dochter helemaal niet normaal was.  We zouden toch beter eens een slaaptest laten doen.  Ik had geluk, mocht meteen op gesprek bij het hoofd van de afdeling en die Professor trok meteen grote ogen.  Ze vroeg zich af wie ons zo lang aan het lijntje had gehouden. 
Meisje mocht meteen 2 nachten gaan slapen.  2 nachten omdat ze de eerste nacht altijd slapen als een roosje (daarom dus dat ze op logement ook nooit iets uitspoken), en pas de tweede nacht beginnen kuren verkopen.
Het was inderdaad overduidelijk.  Op sommige momenten sliep ze zelfs zo vast, dat ze sliep alsof ze nog een hele kleine baby was, en dat mocht op die leeftijd niet meer.  Even werd er nog gevreesd voor hersenschade, maar na nog een nachtje ziekenhuis met een 24u-EEG waarbij haar hoofdje goed in de gaten werd gehouden werd daar gelukkig niets verontrustends teruggevonden.

De neurologen vonden het beter dat ze iets zou nemen waardoor ze vaster zou slapen.  Slaapmedicatie voor kinderen.  Ik neem zelf heel veel en zware medicatie, en ik was er niet voor te vinden.  Maar ze merkten ook wel dat ze uitgeput was.  Ze kon 's nachts niet recupereren.
Door de medicatie zou ze 's nachts rustiger zijn, vaster slapen en 's ochtends frisser zijn.
We gingen starten met een lage dosis en dan herbekijken.

We hebben 1 keer de dosis moeten verhogen en toen ging het goed.  Ze is 's ochtends wel vroeg wakker maar ze is uitgeslapen.  Dat wisten we op voorhand.  Soms vloek ik er wel eens op, ik zou ook graag eens uitslapen maar het is kiezen of delen.  Ofwel worden we 10 keren wakker ofwel 1 keertje en dan vroeg.  Dan zijn je dagen langer, en ik heb het voordeel thuisblijfmama te (moeten) zijn dus ik kan overdag een dutje doen om bij te slapen.

We hebben ook al verschillende keren geprobeerd de medicatie af te bouwen maar zonder succes;  Ze herviel elke keer in haar oude "gewoonten".  Dus we houden het voorlopig zo.  Ze ondervindt er zelf niets van, en we worden heel goed opgevolgd door neurologen.

De neus van Broer

Meisjes plagen is liefde vragen !

Zo zeggen ze dat bij ons toch zo…

Zoonlief kwam afgelopen week thuis met een schaafwonde aan zijn neus.  Hij was ergens tegenaan gelopen toen hij met een zijn buurmeisje in de klas wat gek had gedaan.  Hij had het gevoel dat er een stukje van een houtsplintertje in zijn neusvleugeltje zat dus had wel iets gezegd tegen de juf maar die had niet meteen iets gevonden dus geen probleem… En hij naar huis.

’s Avonds had hij het mij ook wel verteld maar ik zag ook niets, buiten een geschaafde neus.

2 dagen later begon hij te klagen, hij kon zijn neus niet goed meer snuiten en als hij lachte dan deed zijn neus ook pijn.  Ik begreep niet goed wat hij bedoelde dus ik ging op onderzoek uit en de dokter in mij kwam naar boven zoals dat wel vaker gebeurt.

Omdat ik zelf al tweemaal mijn neus heb gebroken had ik al snel door dat er iets meer aan de hand was dan geïrriteerd neusslijmvlies of iets dergelijks.  Zijn neusbrug was heel gevoelig en bij nader inzicht ook wel wat dikker dan anders en blauw.  En ook zijn oogjes waren wat opgezwollen maar ik dacht dat hij gewoon moe was.

Ik belde naar de kinderarts, het was al laat op de avond.  Hij zei "ooh maar daar doen we tegenwoordig niet zo veel meer aan hoor mevrouw.  We zetten daar geen gipsen bruggetjes meer over zoals vroeger, en hoe minder RX-stralen hoe beter voor de kinderen.  Zo lang hij recht staan is het goed."  En hij stond nog recht dus dat was al geruststellend.

In mijn tijd werd mijn neus helemaal ingespalkt voor zover dat kan.  Met grote pleisters over je gezicht, dat begon dan te irriteren, je huid ging scheuren, gezellig allemaal!  Op zich was ik wel blij dat dat niet nodig was.

Maar wat met zijn sport?  "Ooh haal dan maar zo een masker he!"

Huh?  Een masker?  Zoonlief wist natuurlijk meteen waar het over ging!  Ahjaaaa mama zo eentje zoals Mbokani he!  Da's keicool!  Wist ik veel waar ik dat moest gaan zoeken of hoe dat gemaakt werd!

We spendeerden een hele voormiddag bij de orthopeed waar op maat een masker werd gemaakt.  Het is gemaakt in huidskleur en dat viel tegen want Mbokani heeft een zwart masker (maar die heeft natuurlijk een coolere huidskleur) maar achteraf gezien, Mads Junker had toch ook een huidskleurig maskertje.  Ik had gevraagd of hij er graag wat sproetjes op wou maar dat hoefde niet.

En ik was diegene die altijd bang was dat mijnheertje doelman zijn neus voor het eerst zou breken door een schop van een vriendje/collega-voetballer als hij in het doel zou liggen en iemand zou natrappen of toch iets met voetbal ...

Maar door een meisje!  Wat een giller :)

 

 

Eerste hulp bij Sintlijstjes maken

Het is wat, die Sintlijstjes maken!
Bij ons is dat dan ook niet zomaar op 1-2-3 klaar...  Er wordt echt een hele studie op voorhand gedaan en dan pas wordt het uitgewerkt.  Het is een werk van weken :)
Zal ik jullie onze handleiding geven?

Onze kindjes mogen "maar" 3 dingen op de Sintlijst zetten.  Hun favorietje moeten ze bovenaan zetten of markeren of toch kenbaar maken voor de Sint in een briefje.  Ze krijgen niet alles want er moet toch nog speelgoed over blijven voor de andere kinderen, toch?
We vinden ook wel dat de Sint, in tegenstelling tot met verjaardagen, Nieuwjaar en de Kerstman echt de superleukste spellen of speelgoedjes mag brengen.  Hij is toch DE SINT!

Wij hebben gelukkig nog echte speel- en knutselkinderen.  Geen PSP, Nintendo, WII, of al dat soort computergedoe.  Broer gaat alleen op de computer om digitaal huiswerk te oefenen en dat kan juf nakijken de volgende ochtend.  We hebben wel een Tablet voor lange wachttijden in dokterspraktijken of iets van die aard, maar ze grijpen er niet uit zichzelf naar.
Ze spelen dolgraag gezelschapsspelletjes (als ze alle 2 maar kunnen winnen), knutselen heel erg graag (je wil niet weten hoeveel knutselgerei ik heb!) en van zodra het niet regent zijn ze buiten op onze speeltuin.

En eens dan onze verjaardag voorbij is, dan beginnen we stilaan te bladeren door de inmiddels verzamelde Sintboekjes van al de speelgoedwinkels. 
We maken plooien in de hoeken van de pagina's waar mogelijks iets interessants op staat.
Er zijn boekjes waar bijna elke pagina een ezelsoor heeft, maar dat is nog maar de eerste stap van onze selectie, dus dat kan geen kwaad.  Ze worden dan ook bestookt met reclame.

Daarna ga ik met ze op pad naar de grote speelgoedwinkel om de hoek.  Je ziet vaak een meisje met een hondje dat uit zichzelf loopt op televisie en dat lijkt dan een hele grote hond, en als ze dat dan met hun eigen ogen zien in de winkel, dan is dat maar een belachelijk klein hondje.  Dus dat wordt dan geschrapt.
Hetzelfde met gezelschapsspelletjes.  De minimumleeftijd staat er vaak niet bij genoteerd, dus gaan we uitpluizen in de winkel of ze wel geschikt zijn voor beide kinderen want ze moeten vaak samen spelen.  Indien niet: schrappen die boel!
Het gebeurt ook dat ze dingen ontdekken die ze in de reclamefolders niet interessant vonden. 
We spenderen zo een uurtje of 2 in de winkel maar zijn dan wel veel wijzer geworden.  En ze weten op voorhand: we kopen niets!  We gaan alleen ideetjes verzamelen!  Maar dat is niet zo makkelijk voor Meisje natuurlijk :)  Want naar de winkel gaan dat betekent:  iets kopen.

En dan... gaan ze scheuren!
En nog meer scheuren!  Alle bladzijden waar iets op staat dat ze interessant vinden gaan er uit!

En dan moeten ze gaan schipperen... wat vind ik nu echt het allerleukste!
Broer kan zelf kiezen, hij weet ook waar hij het langste mee kan spelen en waar hij het meeste plezier aan zal hebben.
Meisje moeten we een beetje leiden.  Zij kan zelf niet spelen, geen rollenspel, niets in mekaar steken,... Ze kan nu stilaan wel met bv. My Little Pony de paardjes in en uit het huis zetten maar daarmee is de kous af.  Ze heeft ook Littlest Pet Shops en daar ook huisjes van, en gelukkig kan je daar een aantal dingen in bewegen en doen die dieren ook iets.  Broer maakt met elastiekjes karretjes aan die diertjes maar zij niet.  Bij haar moeten ze op een rij in het huis (typisch!) of allemaal netjes zoals ze op de doos stonden.
Dus voor Meisje zijn dingen als Playmobil en Barbiehuizen goed omdat die al klaar zijn en zij de poppen er enkel in en uit moet zetten.  Maar echt rollenspel dat zal nog heel lang duren. 
Daarom dat ze in het echte leven iedereen ook zo observeert: sociaal gedrag leren en misschien leert ze er ook uit om te leren spelen?  Wie weet...

Nu ja... terug naar de lijstjes:
We beginnen te knippen!

En dan nemen we een superleuk papier.  Wij hadden dit jaar knipvellen uit onze Te gekke vier-en-versier-kalender genomen.  Lekker groot en stevig.

En dan natuurlijk nog een goed woordje bij voor de Sint!  En een beetje versieren...

Toch voor de zekerheid nog even vermelden

En dan nu naar het Stadhuis, want daar logeert de Sint dit jaar.  Eens kijken of we onze brief daar kunnen afgeven.

En dan aftellen!

Dagje niksen

Maandag ga ik een dagje niksen...

Ik heb geen keuze.  Ik moet een dag aan het infuus.  Magnesium krijg ik dan.  Dat is tegen de spierkrampen en verhelpt ook wel best wat de vermoeidheid.
In het verleden was al gebleken dat het niveau van magnesium in mijn bloed echt wel dramatisch laag was.  Ik had dat zelf al wel ondervonden.  Ik kon me niet echt meer uitrekken 's ochtends, ik had kramp in mijn kuiten, mijn tenen, ik kon geen volle kop koffie of soep meer vasthouden met mijn vingers, mijn spieren verkrampten eigenlijk continue. 
Ik had al tweemaal een infuus gekregen en toen was ik 1 of 2 weken nadien wonderbaarlijk energiek!  Ik kon het huis poetsen, hetgeen ik anders niet kan met mijn rug, ik kon de hele strijk in 1 keer doen, ik kon de hele wereld aan!

Na een week of 2 viel ik uiteraard terug in hetzelfde lichamelijke zwarte gat als voorheen want ik was zwaar over de schreef gegaan.  En dat mag je natuurlijk niet doen met een lichaam dat niet naar behoren werkt (doseren is de boodschap!).

Ik heb naast CVS (chronisch vermoeidheidssyndroom) ook fibromyalgie (en ook nog wat andere zaken maar dat is te veel om op te noemen).

Een jaar geleden was ik heel ziek.  In november werd ik 2 keren een week opgenomen wegens neurologische problemen, zeer zware migraine die weer niet onder controle te krijgen was, hetgeen wel vaker gebeurt en waarvoor ik zware preventieve medicatie neem dagelijks.  Dat is een souvenirtje van iets na de geboorte van de jongste. 
Maar daar vertel ik later misschien nog over.
In maart had de neuroloog mij vast gemist dus moest ik nog eens een weekje op vakantie en toen was ik te verzwakt om nieuwe infusen te krijgen.

Dus nu in november was het een jaar (of meer) geleden.  En 3 weken geleden ging ik een dagje op uitstap voor een infuusje.

Het was een heerlijke zonnige dag!  De zon scheen binnen in mijn kamertje, ik was lekker alleen.  De verpleging kwam meteen koffie brengen en een praatje maken.  Ik had de tablet meegenomen en die stond vol spelletjes, muziek en filmpjes.
Het was eerlijk gezegd een dag helemaal voor mij alleen!  's Middags kreeg ik lekker eten dat ik zelf niet hoefde te maken.  Lekker koffietje er bij.
Toen de dokter kwam zei ik hem dat ik het echt naar mijn zin had zo... zeker na de drukke herfstvakantie.  Ik kon gerust een hele week blijven!  Van hem mocht het, maar dat zou ik thuis nooit geregeld krijgen :)

Maar het infuus had niet het gewenste resultaat.  Mijn batterij is meer dan leeg.  Mama maakt geen tijd voor zichzelf.  Ik praat geregeld met een psychologe sinds de dood van onze Vlinderzus en elke keer zegt ze hetzelfde "denk toch ook eens aan jezelf, je bent meer dan alleen mama!"  En ook nu zei ze "is het niet schandalig dat ze je bijna uit het ziekenhuis moeten ontzetten, dat je het er zo naar je zin had?"

En eigenlijk heeft ze gelijk!
Maar nu moet ik dus een reeks van infuusjes krijgen.  En dan wordt dat mijn genietdagje maar.  Stom he!

Maandag beginnen we er aan.  Geen huishouden, geen joelende kinderen, eten en koffie op bed.
En lekker schrijven!  Laptop mee, muziek mee... Kijk er nu al naar uit!

Erg he....

Energie besparen

Onlangs kreeg ik van mijn lieve vriendin voor mijn verjaardag het boek van Teunie Luijk-Bakker "Dat doen we zelf wel!".  Teunie is een mama van 10 kinderen die er een sport van maakt om te bezuinigen.  Haar blog is echt geweldig!

Als ik er over nadenk is het eigenlijk schandalig hoe wij vroeger leefden.  Wij moesten echt nergens rekening mee houden.  Mijn man verdiende goed zijn brood en ik had met 2 jobs ook zeker geen klagen.  Als we iets wilden dan kochten we het.  We hielden van uit eten gaan en weekendjes weg met ons beiden en onze toen nog kleine zoon.

Ook al had mijn man net op tijd het faillissement van een grote vliegtuigmaatschappij ontweken, we hadden geen idee dat we ooit onze centjes zouden moeten omdraaien en nog eens en nog eens...

In 2009 hadden we minder geluk.  Ikzelf moest thuis blijven en Papa zijn vliegtuigmaatschappij moest van de regering het land uit.  Ze hadden een aantal keuzes, en ze werden na een hele tijd onzekerheid allemaal collectief ontslagen.  We hielden er een mooie som aan over maar besloten er geen luxueuze uitspattingen mee te doen, geen grote reizen, geen tweede auto,... neen... we gingen voor groene energie (en meteen ook besparingen). 
We installeerden een hoop zonnepanelen.  Net niet genoeg om al ons energieverbruik te dekken, maar dat was de bedoeling omdat we wisten dat in de toekomst belasting zou geheven worden op het opwekken van teveel energie.

Ik behield wel mijn dag- en nachtmeter omdat ik vaak tijdens weekends de was doe en de vaatwasmachine toch een extra rondje draait omdat ik dan kook voor tijdens de komende week (en veel potten en pannen vuil maak haha).

Terwijl in het boek las kwam ik tot de constatering dat ik best wel heel goed bezig ben met energiezuinig leven. 
Ik gebruik zo weinig mogelijk de droogtrommel maar in de winter of op regendagen kan ik binnen nergens de lakens te drogen hangen dus heb ik geen alternatief.  Ik heb ook 2 voetballers en draai ook elke week 2 kookwassen en soms moet het gewoon vooruit gaan en gaat alles de droogtrommel in.

Maar we hebben wel de oude diepvriezer vervangen door een A++, de droogtrommel is er eentje met warmtepomp (die hergebruikt de warme lucht), mijn wasmachine zwiert de was op 1200 toeren (de was is sneller droog), al de lampen zijn vervangen door spaarlampen en in een aantal kamers zijn een paar spotjes gewoon uitgedraaid omdat we er niet eens zoveel licht nodig hebben (de slaapkamers van de kinderen)...  De sluipverbruikers zoals daar zijn: de hifi-installatie die in stand-by blijft staan, een digibox of digicorder die continue aan blijft staan, worden nu allemaal uitgeschakeld met 1 druk op een knop van zodra we ze niet meer gebruiken. 

Vorige keer toen ik de meterstand van het water moest opgeven zag ik dat ons verbruik was gestegen!  En dat terwijl broer nooit, nu ja zelden, thuis een douche neemt maar altijd in de lokalen van zijn voetbalclub.  En het grote bad hebben we uit het huis gezet en vervangen door een kleiner exemplaar, maar Mama heeft liever dat er douches genomen worden.  En afgelopen zomer werd er geen enkele keer een zwembad gevuld, noch de tuin overdadig gesproeid of de auto gewassen met de tuinslang of iets dergelijks. 

Dus, toen ik in het boek van Teunie las dat er op een bepaalde website gewoon digitaal meterstanden bij te houden waren dacht ik: "Dat moet ik beslist ook doen!"
De website die zijn vermeldt is nogal ingewikkeld omdat ze ook werken met weerstations en buienradars en dergelijke. 
Maar in België kan je ook via Eandis je meterstanden van aardgas en elektriciteit digitaal bijhouden.  Je kan er echter géén water invullen en zonnepanelen worden niet verrekend.
In Nederland kan je via een handige website al je meterstanden ingeven, zoveel meters als je zelf wil, maar je kan ze voorlopig niet naar Excel exporteren.
Het omrekenen van de opgewekte energie van de zonnepanelen zal ik voorlopig zelf moeten doen, en ik reken zo graag :s

Nu ga ik dus elke week trouw mijn meterstanden noteren en bekijken waar we de mist in gaan.
Want budgetteren is een sport he!

De verjaardags-afkickverschijnselen

Nooit gedacht dat een mens moest afkicken van een verjaardagsfeestje... :)

De voorbereidingen hadden "maar" 2 weken in beslag genomen.  Maar wat voor een weken!

Net voor de herfstvakantie hadden we nog snel uitnodigingen meegegeven naar school voor het kinderfeestje van Meisje.  Dat was al een hele klus, zoals je hier al kon lezen.
Maar toen dacht Meisje dat het feestje meteen ging plaatsvinden, en dat was niet het geval.  Het was nog meer dan 2 weken wachten.  En dat was véél te lang!

Dus maakten we samen een aftelkalender, eentje waarbij je de dagen die voorbij zijn kan afknippen.

Tijdens de vakantie begonnen we met de voorbereidingen van de uitdeelzakjes voor op school, de circusschool en voor het voetbalteam.  Je moet weten dat op zondag het feestje was voor de vriendinnetjes en haar verjaardag de dinsdag daarop was.  Dus voor haar was ze jarig van zondag tot dinsdag.  En dus ging ze trakteren voor iedereen.
Mij goed, maar dan niet met versierde cupcakes zoals ik dat altijd doe, of met een mooie taart.  Dat doe ik niet voor 75 kinderen!

Ik vond gelukkig hele leuke gepersonaliseerde buttons bij Jojojanneke en daarmee kon ik de traktatiezakjes mooi sluiten.

Ook de taart voor het feestje maakte ik deze keer niet zelf.  Normaal gezien doe ik dat wel, maar door de drukte van de vakantie (ik heb toch nog steeds CVS en dat voel ik wel dan) zag ik het niet zitten om dat zelf te doen.
Ik bestelde een hele mooie Barbietaart bij een vriendin zonder dat de jarige dat wist.

Ondertussen hadden we meer en meer slapeloze nachten of ochtenden waarbij we de zon zagen ontwaken.  De zenuwen kwamen hoe langer hoe meer bovendrijven.

De kalender werd korter en het feest kwam dichterbij.

Eindelijk was de grote dag aangebroken!
Om 10u waren de vriendinnetjes er voor een heuse Glamourparty!  Er werd een fotoshoot georganiseerd nadat ze zich verkleed en opgemaakt hadden, ze dronken cocktails en aten popcorn.  Ze maakten schatkistjes en armbanden en maakten foto's die ze in een kadertjes stopten.  Een heus meidenfeest!  Gelukkig Kent Fie van Fiefeestjes ons Meisje al lang en weet ze wat wel en niet kan bij haar.
Na de glamour kwamen de kadootjes en de taart.  De kleine driftbui vergeten we maar snel (blijkbaar worden kadootjes niet zomaar uit de mensen hun handen gegrist, dat is een beetje onbeleefd, maar dat heeft niemand haar geleerd dus dat wist ze nog niet).

Na de middag kwamen we even tot rust, en om 16u kwamen oma's en opa's en tante en oom voor nog een stukje taart dat over was. 
Dat was gelukkig iets rustiger. 

Nu, een week later, is Meisje nog steeds door het dolle heen! 
's Ochtends is ze wakker om 5u, en overdag is ze niet te genieten.
Ikzelf ben helemaal leeg, alsof ik dringend in de stekker moet.  Gek toch?  Alhoewel...

En nu zit ze al klaar om haar Sintlijstje te maken... Van de ene drukte naar de andere! 
We telen af!  Naar half januari, dan wordt het hopelijk een beetje rustiger?