Och zo lief! Een club met een hart noem ik dat!
Gisteren kregen de doelwachters allemaal onder hun voeten van de materiaalmeester wegens "het ongelofelijk smerig achterlaten van de kleedkamers".
Het was vorige week ook wel heel slijkerig weer. Het had nog een halve dag gesneeuwd, natte sneeuw, en we waren zelfs nog niet zeker geweest of de doelwachterstraining zou doorgaan of niet...
Maar uiteindelijk was er niemand die gebeld had of een berichtje had gestuurd dus op goed geluk, heel warm aangekleed waren we toch maar even gaan kijken.
Zonder sportzak, gewoon kleertjes aan, bal mee, koekje en drankje en dat was het...
We dachten echt dat er niemand zou zijn, dus geen douchespullen meegenomen.
Hadden wij daar nadien spijt van!!
Ik kreeg een dik uur later telefoon van de Echtgenoot of ik misschien klaar kon gaan staan met het fototoestel. Hij had net de auto vol met vuilniszakken gelegd.
Broer hing van kop tot teen, muts en gezicht incluis, vol modder. Maar leuk dat het was geweest! Er was één van zijn collegaatjes die het helemaal niet leuk vond en die was naar huis gegaan. Maar Broer en zijn vriendje hadden, eens ze dan toch al vuil waren, zich helemaal gesmeten (letterlijk dan). De trainer vond het zelfs grappig om zien.
Thuisgekomen vond Meis het hilarisch hoe Broer er uit zag, zo vuil!
We namen hem met 2 onder handen. Hij dierf zichzelf niet aanraken. De handschoenen zijn voor de vuilnisbak. Hij ging in het washok klaar staan en toen gingen we aan de slag: alles meteen in de wasmachine. Zelfs de scheenbeschermers zaten vol modder, en die zitten onder een broek en onder kousen! De schoenen kregen we niet los omdat ze bedekt waren met een hele laag slijk, en de veters waren dus niet los te krijgen. Ondertussen zat hij al in zijn uppie natuurlijk te rillen :)
En gieren dat we deden! Gelukkig zijn wij van het principe dat kinderen zich absoluut mogen vuil maken! Anders kan je niet spelen, toch?
Alles is eerst 2 keer gespoeld machinaal, en dan gewassen, en toen was het nog niet schoon, maar ach ;) 2 dagen later is het alweer smerig...
Nu ja... Het ging over de vuile kleedkamers. Het complex op de voetbalclub is zéér recent. En er zijn strenge regels over hoe alles wordt achtergelaten uiteraard. En iedereen zou die regels in principe moeten kennen. Je krijgt als ouder een boekje met de reglementen als je je kind inschrijft.
Broer was helemaal onder de indruk van de strengheid van "de Frans" maar hij vond uiteindelijk wel dat hij gelijk had, want sommigen maken er elke keer een boeltje van. Niet alleen van de kleedkamer, maar ze zijn ook zeer onrespectvol tegenover de trainers. Daar heb ik persoonlijk ook problemen mee, ik zie dat elke keer gebeuren, ik sta daar te wachten (ik heb woensdagnamiddag 2 voetballers).
Ik mailde Frans vanmorgen om te zeggen dat wij ook respect voor materiaal en trainers heel belangrijk vinden en dat ik vond dat hij groot gelijk had met zijn "preek". We staan vaak te babbelen op woensdag, hij geeft training aan een groepje net na Meis haar training. Als er een probleem zou zijn met Broer, dan moet hij dat zeker zeggen. Dan pakken we het meteen aan!
Belde hij meteen terug ... het was eigenlijk niet van toepassing op Broer, hij is een groot voorbeeld voor de anderen, hij had het zelfs niet moeten horen (nu ja, ze zijn een team vind ik, dus uiteindelijk slaat het altijd op allemaal). Het zijn altijd dezelfden die opruimen en opkuisen, en dezelfden die vuil maken. En hij is niet diegene die vuil maakt... In tegendeel!
Ben wel trots alweer op mijn superzoon!
Inspired by motherhood (1 boy and 1 very special girl) and living life day by day and loving it!
Pagina's
donderdag 28 maart 2013
Vaarwel prentjes...
Afgelopen week las ik de column van Kluun en die stemde me tot nadenken...
Volgens mij zijn er wel veel bloggers die overal maar wat prentjes vergaren en die gebruiken op hun blogs.
Ik ben zelf wel maar een huis-tuin-keuken-schrijfster, een moeder die maar wat aanmoddert en op zich wel wat lezers heeft als ik de Bloggerstatistieken mag geloven.
Maar om een rechtszaak te riskeren met een paar foto's die ik zomaar van het net heb geplukt...
Neen danku!
Dat is het ook niet waard!
Daarom heb ik alle prentjes, foto's en tekeningen die niet door mezelf zijn genomen of gemaakt van mijn blog gehaald.
Wat overblijft zijn lange stukken tekst (jakkes!).
Maar, ik heb wel nog heel veel foto's in mijn archief :)
Dus, als ik binnenkort eens veel tijd heb, dan leuk ik de blog-artikels terug op met leuke fotootjes!
Volgens mij zijn er wel veel bloggers die overal maar wat prentjes vergaren en die gebruiken op hun blogs.
Ik ben zelf wel maar een huis-tuin-keuken-schrijfster, een moeder die maar wat aanmoddert en op zich wel wat lezers heeft als ik de Bloggerstatistieken mag geloven.
Maar om een rechtszaak te riskeren met een paar foto's die ik zomaar van het net heb geplukt...
Neen danku!
Dat is het ook niet waard!
Daarom heb ik alle prentjes, foto's en tekeningen die niet door mezelf zijn genomen of gemaakt van mijn blog gehaald.
Wat overblijft zijn lange stukken tekst (jakkes!).
Maar, ik heb wel nog heel veel foto's in mijn archief :)
Dus, als ik binnenkort eens veel tijd heb, dan leuk ik de blog-artikels terug op met leuke fotootjes!
donderdag 14 maart 2013
Als de rook om je hoofd is verdwenen...
"Broer, ze hebben een Paus gekozen! Mag ik heel even kijken naar het extra journaal?"
"Heb ik dan nog tijd voor Mythbusters?"
"Tuurlijk, voor 20u hebben ze hem bekend gemaakt dus geen enkel probleem!"
Daar zaten we dan. Moeder, vader en zoon... dochter was inmiddels al naar bed.
Ikzelf ban katholiek opgevoed. Ik weet hoe dat allemaal werkt, met Pausen en Karbonaden (Kardinalen dus).
Niet dat ik nog zeer praktiserend ben hoor! Neen... ik ga wel naar de kerk als er een huwelijk, begrafenis of andere speciale dienst is. Maar niet bewust "zomaar".
Ik geloof wel, dat gaat er niet meer uit.
Ik heb verschillende paters gehad in de familie en ook zusters, met wie ik wel een goede en leuke, open band had. Ze deden allemaal missionariswerk en hadden een open en moderne kijk op de wereld.
De kinderen werden dan ook gewoon gedoopt door hen in de woonkamer, bij ons thuis. Omdat we het zo wouden.
Mijn man gelooft niet. Die volgde niet-confessionele zedenleer. Maar hij staat wel open voor andermans gedachten.
We besloten dan ook de kinderen datzelfde zedenleer te laten volgen op een school met een pracht van een juf in die materie. Ze leren over alle mogelijke godsdiensten, oorsprongen van feestdagen, en over normen en waarden, en het is vooral dàt waar wij ook heel veel belang aan hechten. Respect en vriendschap zijn heel belangrijk!
Dat terzijde ;)
We begonnen te kijken naar de menigte op het Sint-Pietersplein. Ik zou daar zelf heel graag eens naartoe gaan! Ik leg uit wat voor "landje" Vaticaanstad is. En dat de grootouders langs beide kanten al op audiëntie zijn geweest bij één van de Pausen, hoeveel Pausen er al zijn geweest tijdens mijn leven en dat dit wel een belangrijk moment is. Maar dat had hij al wel begrepen uit zijn les van Zedenleer vandaag (jawel, daar leren ze ook over).
Ik sprak mijn voorkeur uit over een moderne Paus, liefst uit Amerika, omdat zij minder conservatief zijn.
Ik legde uit van de zwarte rook, en de witte rook, hoe het kwam dat die kleur anders was... en hoe ze dat vroeger deden met klokgelui.
En we keken vlagjes van alle landen... Die kent hij allemaal!
En toen begon het... de Zwitserse Garde komt op, de "fanfare" zoals Broer het zo mooi omschrijft, het Italiaanse leger, allemaal zo mooi in het gelid met mooie uniforme kledij.
We beginnen te bedenken wat ze allemaal zeggen tegen elkaar... "yooooo wat hebde gij gegeten?" "ne pizza quattro fromaggi" "Oooooh ik zal ne keer bij uw mannen komen checken"
En het ene hoofd van het leger komt naar het andere hoofd gelopen en ze lopen door naar het andere leger. Ze maken een rondje en ze lopen terug.
De ene zijn pluimpjes op zijn helm liggen niet netjes, ze trekken hun geweren recht dus we vrezen dat de vogel op zijn hoofd wordt afgeschoten. Gelukkig is dat niet het geval...
Dan probeert één van de soldaten de vlag te hijsen... die blijft hangen aan zijn helm... oeps! We verzinnen allemaal rampscenario's! De vlag scheurt... oei! Alles opnieuw doen, iedereen naar huis, morgen opnieuw kiezen, alle "supporters" zoals Broer ze noemt weer op het plein...
We giechelen er op los...
Het licht gaat aan in de zaal! Eindelijk is er beweging achter de gordijnen!
Daar waren we op aan het wachten! De gordijnen gaan open en Broer zit te wiebelen op de bank...
En dat voor iemand die steevast zegt "ik geloof niet in Jezus" (dat mag hij van mij niet zeggen trouwens!)
Ik leg uit dat eerst een Kardinaal komt zeggen in het Latijn dat ze een Paus hebben, dat ze zijn gewone naam zeggen en dan zijn Pausennaam. Dat hij die gekozen heeft om een reden.
En dan komt de nieuwe Paus!
Hij staat er maar stilletjes... zou hij hoogtevrees hebben? Zou hij min of meer gedwongen zijn? We vinden hem er niet gelukkig uitzien.
Hij leest het Urbi et Orbi en ik doe gezellig mee maar dan in het Vlaams. De heren lachen een beetje met mij maar ik leg uit wat dat allemaal betekent, en die Urbi et Orbi wel vaker wordt uitgesproken op dat plein. Ze herkenden het wel en begonnen te bedanken voor de bloemen.
Hij was echt heel ingetogen, en we (nu ja, de 2 heren) verwachtten elk moment een Mexican Wave of een Gangnam Style maar die kwam er niet...
We gaven het dan maar op... en Mythbusters... dat was ondertussen al afgelopen helaas...
"Heb ik dan nog tijd voor Mythbusters?"
"Tuurlijk, voor 20u hebben ze hem bekend gemaakt dus geen enkel probleem!"
Daar zaten we dan. Moeder, vader en zoon... dochter was inmiddels al naar bed.
Ikzelf ban katholiek opgevoed. Ik weet hoe dat allemaal werkt, met Pausen en Karbonaden (Kardinalen dus).
Niet dat ik nog zeer praktiserend ben hoor! Neen... ik ga wel naar de kerk als er een huwelijk, begrafenis of andere speciale dienst is. Maar niet bewust "zomaar".
Ik geloof wel, dat gaat er niet meer uit.
Ik heb verschillende paters gehad in de familie en ook zusters, met wie ik wel een goede en leuke, open band had. Ze deden allemaal missionariswerk en hadden een open en moderne kijk op de wereld.
De kinderen werden dan ook gewoon gedoopt door hen in de woonkamer, bij ons thuis. Omdat we het zo wouden.
Mijn man gelooft niet. Die volgde niet-confessionele zedenleer. Maar hij staat wel open voor andermans gedachten.
We besloten dan ook de kinderen datzelfde zedenleer te laten volgen op een school met een pracht van een juf in die materie. Ze leren over alle mogelijke godsdiensten, oorsprongen van feestdagen, en over normen en waarden, en het is vooral dàt waar wij ook heel veel belang aan hechten. Respect en vriendschap zijn heel belangrijk!
Dat terzijde ;)
We begonnen te kijken naar de menigte op het Sint-Pietersplein. Ik zou daar zelf heel graag eens naartoe gaan! Ik leg uit wat voor "landje" Vaticaanstad is. En dat de grootouders langs beide kanten al op audiëntie zijn geweest bij één van de Pausen, hoeveel Pausen er al zijn geweest tijdens mijn leven en dat dit wel een belangrijk moment is. Maar dat had hij al wel begrepen uit zijn les van Zedenleer vandaag (jawel, daar leren ze ook over).
Ik sprak mijn voorkeur uit over een moderne Paus, liefst uit Amerika, omdat zij minder conservatief zijn.
Ik legde uit van de zwarte rook, en de witte rook, hoe het kwam dat die kleur anders was... en hoe ze dat vroeger deden met klokgelui.
En we keken vlagjes van alle landen... Die kent hij allemaal!
En toen begon het... de Zwitserse Garde komt op, de "fanfare" zoals Broer het zo mooi omschrijft, het Italiaanse leger, allemaal zo mooi in het gelid met mooie uniforme kledij.
We beginnen te bedenken wat ze allemaal zeggen tegen elkaar... "yooooo wat hebde gij gegeten?" "ne pizza quattro fromaggi" "Oooooh ik zal ne keer bij uw mannen komen checken"
En het ene hoofd van het leger komt naar het andere hoofd gelopen en ze lopen door naar het andere leger. Ze maken een rondje en ze lopen terug.
De ene zijn pluimpjes op zijn helm liggen niet netjes, ze trekken hun geweren recht dus we vrezen dat de vogel op zijn hoofd wordt afgeschoten. Gelukkig is dat niet het geval...
Dan probeert één van de soldaten de vlag te hijsen... die blijft hangen aan zijn helm... oeps! We verzinnen allemaal rampscenario's! De vlag scheurt... oei! Alles opnieuw doen, iedereen naar huis, morgen opnieuw kiezen, alle "supporters" zoals Broer ze noemt weer op het plein...
We giechelen er op los...
Het licht gaat aan in de zaal! Eindelijk is er beweging achter de gordijnen!
Daar waren we op aan het wachten! De gordijnen gaan open en Broer zit te wiebelen op de bank...
En dat voor iemand die steevast zegt "ik geloof niet in Jezus" (dat mag hij van mij niet zeggen trouwens!)
Ik leg uit dat eerst een Kardinaal komt zeggen in het Latijn dat ze een Paus hebben, dat ze zijn gewone naam zeggen en dan zijn Pausennaam. Dat hij die gekozen heeft om een reden.
En dan komt de nieuwe Paus!
Hij staat er maar stilletjes... zou hij hoogtevrees hebben? Zou hij min of meer gedwongen zijn? We vinden hem er niet gelukkig uitzien.
Hij leest het Urbi et Orbi en ik doe gezellig mee maar dan in het Vlaams. De heren lachen een beetje met mij maar ik leg uit wat dat allemaal betekent, en die Urbi et Orbi wel vaker wordt uitgesproken op dat plein. Ze herkenden het wel en begonnen te bedanken voor de bloemen.
Hij was echt heel ingetogen, en we (nu ja, de 2 heren) verwachtten elk moment een Mexican Wave of een Gangnam Style maar die kwam er niet...
We gaven het dan maar op... en Mythbusters... dat was ondertussen al afgelopen helaas...
maandag 11 maart 2013
Op vliegreis ... in onze dromen
Af en toe
spreken mijn man en ik af op zijn werk.
Voor een koffietje, of voor een lunch, of rijden we door naar Ikea. “Op zijn werk?” hoor ik jullie al denken…
Jawel, mijn man werkt op een erg leuke plaats!
Altijd wat
te beleven, altijd nieuwe mensen, en altijd een leuke sfeer! Hij werkt op de nationale luchthaven. Ik kom er erg graag en de kinderen ook!
Wij gaan
zelf niet op vakantie met het vliegtuig.
Om financiële redenen, om praktische redenen, maar ook omdat ik het zelf
niet graag doe. Ooit, toen we nog jong
en kinderloos waren (20 denk ik) gingen we eens gek doen en op bezoek bij vrienden
in de buurt van San Francisco. Ikzelf
had nog nooit op een vliegtuig gezeten.
Maar ik zag er geen graten in! Ik
had de beste compagnon… Mijn (toen nog niet) man had al de hele wereld
afgereisd met zijn ouders en uren doorgebracht in het vliegtuig. Hij werkte al sinds zijn studententijd op de
luchthaven, van poetsen van vliegtuigen, tot catering, tot beveiliging en dan
later tussen de piloten … Hij had alles over vliegtuigen gestudeerd tijdens
zijn studies dus ik was safe!
Ik had
alleen niet goed ingeschat dat 16u vliegen zo lang zou zijn. Ik ben namelijk heel slecht in
stilzitten. En ik word ziek in alles wat
beweegt: auto, bus, trein,… en ook vliegtuig.
Nu ja, daar was ik gelukkig wel op voorzien! Maar ik was toch niet echt relax…
We kwamen
aan in New York om over te stappen en ik twijfelde daar al even om van
vliegtuig te wisselen. Helemaal stram
van stil te zitten, maar ja… in New York kende ik niemand en de cultuurshock
was daar al enorm voor een wereldvreemd meisje als ik ;) Ook al was ik toen al een jaar in het
buitenland geweest, maar daar was de omgeving wel nogal beschermd. Eenmaal in San Francisco ben ik uitgestapt en
besloot in nooit ofte nimmer meer naar huis te gaan! Ik had het helemaal gehad. Gelukkig verbleven we daar meer dan lang
genoeg om te bekomen van de reis en had ik een superreis!
Maar na
thuiskomst besloot ik nooit meer op een vliegtuig te stappen! En zo geschiedde! Of toch bijna… 1 keer zijn
we eens “gevlucht” naar Egypte rond de uitgerekende geboortetijd van Vlinderzus
en 1 keer zijn we naar Oslo geweest om te bekomen van een moeilijke periode
toen ik pas mijn diagnose kreeg van Chronisch Vermoeidheidssyndroom. Maar ik heb een limiet van aantal vlieguren
;) En een hoeveelheid vliegreizen binnen
een bepaalde tijd hahaha…
Daar is het
meestal leeg, behalve tijdens het hoogseizoen.
Ik loop dan nogal snel, of op mijn gemakje, en de mensen kijken soms
raar. “Die werkt hier” (alhoewel, ik
draag geen badge) of “waar gaat die naartoe met zo weinig bagage?”. Dat kan hoor, mijn man ging vroeger met het
vliegtuig werken! Maandag op, en vrijdag
terug naar huis, met een klein koffertje en via de privéjet van zijn werk. Dat was leuk voor de kinderen, de vriendjes
begrepen dat niet zo goed.
We kennen
ook wel wat mensen, bij de douane, bij de security, bij een aantal
vliegtuigmaatschappijen. We komen altijd
wel bekenden tegen, na zovele jaren…
Op het
grote bord kijk ik met de kinderen graag naar waar de mensen naartoe zouden
gaan die er rondlopen. Of waar we graag
zelf op vakantie zouden gaan. Naar de
zon? Naar de bergen? Naar de zee?
Hoe lang zouden die mensen op vakantie gaan? En als je hier aanschuift ga je naar
daar. Ze kennen de vliegtuigen allemaal:
dat vliegtuig gaat naar ginder, en dat komt terug van daar.
En zo
hebben wij elke keer een vakantiegevoel.
We eten iets in het grote glazen restaurant, en kijken
vliegtuigjes. En zonder zelf op vliegreis
te zijn geweest, zijn we toch even weg…