Een klein Meisje in de grote stad

Gisteren gingen moeder en dochter naar "De Grote Stad", naar Antwerpen dus.
Op zich wonen wij ook in een relatief grote stad, aan de rand er van, maar dat is niets vergeleken met Antwerpen, Brussel, Gent of andere provinciesteden.

We gingen kijken naar de musical van Thomas de trein.  Maar omdat de heren des huizes toch een hele dag op het voetbalveld te vinden waren, vond ik dat we er eens een dagje van konden maken.  Dus we gingen goed van tevoren vertrekken zodat we in Antwerpen zelf iets konden eten en zo ook zonder stress van parkeren zaten enzo...

Meis wist van niets totdat we vertrokken.  En ook toen wist ze nog niets van de musical, alleen dat meisjes graag eens naar de grote stad gaan en dat wij dat dan ook maar eens moesten doen, want haar liefste tante vindt shoppen ook leuk, dus wij misschien ook?
Ooh jaa leuk leuk dat zag ze wel zitten!

Helemaal spannend werd het toen ze doorhad dat ook haar lievelingsjuf in Antwerpen zou rondlopen, en ze was er vast van overtuigd dat we die zouden tegenkomen.  Maar dat dat niet het geval zou zijn omdat het zo groot is daar, dat begreep ze toch niet ;)

Van zodra we de tunnel uit reden zag je haar ogen zo groot als schoteltjes worden. 
"Zo'n grote huizen!  En zo blinkend (de marmeren gevels), en een parkje met een torentje in!"
Ze zag een tram, die had ze herkend, hoewel wij geen tram hebben bij ons in de stad dus ik heb geen idee van waar ze dat kent...
Ze zag véél mensen en véél winkels, véél verkeerslichten, alles was "véél" en "groot" en ze bleef maar praten en praten en praten.
Ik was blij dat ze zoveel babbelde, dat ventileerde alles een beetje want uiteindelijk bleken het wel veel indrukken te zijn.

We kwamen aan bij de Stadsschouwburg.  Daar was net een markt aan de gang.  Anders dan bij ons, meer bloemen, meer kruiden, meer Marokkaanse kraampjes, veel geuren en kleuren, ze vond het best leuk denk ik, ze vergeleek heel veel met onze markt, waar meer diversiteit is in de kraampjes. 

En toen zag ze plots het gebouw zelf van de Stadsschouwburg.  Daar was ze even van onder de indruk!  Wat een grote trap was dat zeg!  En zo helemaal veel glas en wat doen ze daar?  Daar spelen ze toneel.  Aah ja dat kende ze wel, want op school komen ook vaak theaters langs. 

We gingen een hapje eten, in "een sjiek restaurant" zei ze.  Een taverne met hele mooie lampenkappen, en met zicht op de tuin van het Rubenshuis, de obers waren mooi gekleed, dus zij vond het heel sjiek!
"ik ben flink he mama" vroeg ze wel 100 keren en ja hoor, ze was super!

Na het eten hadden we nog even tijd dus ik liep met haar nog even langs de Meir, en alweer viel haar mond open, zoveel mensen! Haar handje ging wel heel stevig rond de mijne, maar ze vond het wel interessant.  Ik nam haar mee naar de Stadsfeestzaal.  Ik zei haar dat ik iets heel moois ging laten zien.  Ze kwam binnen en ze gilde het meteen uit "waaaauw mama alles in goud!!" Ze kirde de hele tijd toen we de trappen op liepen tot helemaal boven, een rondje wandelden, en met de roltrap (uiteraard superspannend!) terug naar beneden.  Ze was door het dolle heen!

Terug naar de Stadsschouwburg... Onderweg kwamen we een busje tegen van Thomas de trein.  Dat vond ze wel raar, wat deed dat hier?  En toen stonden we alweer aan de "toneelzaal".  Ik vroeg haar om eens goed na te denken... En toen viel haar eurootje "een toneel van Thomas?" en ze begon te giechelen zoals ze dat altijd doet als ze zenuwachtig wordt.
We gingen binnen en ze begon aan mijn arm te trekken en te sleuren en toen dacht ik "tijd om even apart te gaan"....

In de vestiaire stond een stoel half achter de balie van de jassen.  Daar gingen we rustig wachten tot de deuren open gingen, ze kwam op mijn schoot liggen, en kwam een beetje rustig worden.  Ze had even time-off nodig, dat voelde ik.
Ik liet de eerste drukte binnen gaan en toen gingen we ook.

Met grote ogen en een grote glimlach zat ze naar de voorstelling te kijken.  Meedoen deed ze niet, maar haar grote glimlach zei wel genoeg. 
Het zat super in mekaar!  4 treinen waren er, en hun gezichtjes bewogen, hun mondjes als ze babbelden, oogjes rolden, en ze reden rond over het podium.  De kinderen waren allemaal buiten zinnen.  (en sommige ouders weten echt niet hoe ze moet hun kinderen om moeten maar ja what's new he?).  De liedjes waren heel mooi gezongen, en de dikke controleur "is echt wel dik he mama"

Na de voorstelling gingen we nog even een luchtje scheppen om af te koelen en een ijsje eten, en dan naar huis.
Toen was het meer dan genoeg geweest.  Maar dat was natuurlijk te verwachten.
Mama en dochter uitgeteld op de bank, en zondag rustdag!

Schooltoekomst...

Afgelopen maandag had ik vergadering op school.

De week voordien was Meisje thuisgebleven nadat ze op maandagavond volledig door het lint was gegaan.  De aanleiding daarvoor was een Anders-dan-anders-dagje op school.
De opgebouwde stress was er 's avonds uitgekomen, ze was zeer agressief geweest, gebruld, gekrijst, en was weggelopen.
Het had uren geduurd vooraleer ze weer wat rustig was en zelfs de dag nadien was ze niet aanspreekbaar.
In samenspraak met de huisarts, de neurologe, de thuisbegeleidster vonden we het allemaal raadzamer om haar een paar dagen thuis te laten kalmeren.

De Risperdal werd opgedreven en ze werd na een dag of 2 weer aanspreekbaar.  Ik gaf haar thuis dan maar les, ik ben daar gelukkig op voorzien.

's Maandag ging ik samen met de thuisbegeleidster naar school.  Ook de GON-juf was daar, net als de klasjuf, de zorgjuf en de psychologe van het Centrum voor Leerlingenbegeleiding.

Het ging uitgebreid over hoe Meisje meedraait op school.  Ze is de perfecte leerlinge.  Draait goed mee in de klas, is zelfs sociaal op het speelplein bij bepaalde spelletjes.

Ze komt heel graag naar de GON-lessen (2u per week mag ze uit de klas naar de GON-juf, uit de drukte, dus natuurlijk gaat ze daar graag naartoe).  Maar "er is geen persoonlijke band".

GON is Geïntegreerd Onderwijs.  Het is de bedoeling om er voor te zorgen dat kinderen met een "handicap" mee in het gewone onderwijs kunnen geïntegreerd worden mits een kleine aanpassing.  Zoals bij ons 2u per week even uit de klas.  GON-uren zijn beperkt.  2 jaren tijdens kleuteronderwijs, 2 jaren tijdens lager onderwijs en 2 jaren tijdens secundair onderwijs.
Wij hebben nu ons 1e jaar en weten dus nog niet wanneer we het 2e jaar best kunnen/zullen gebruiken.

De GON-juf komt uit een school voor bijzonder onderwijs.  Maar zij ziet bij Meisje echt geen autisme.  Ze moet heel erg goed zoeken om iets van auti-trekjes te zien.
De thuisbegeleidster werd bijna boos toen ze dat zei.  Want dat is net het probleem.
Overdag gedraagt ze zich als perfecte leerlinge en eens de bel gegaan is valt de druk van haar schouders.

Zo ook die maandag.  Normaal gezien had ze GON-uur, de GON-juf ging haar halen, maar ze ging liever mee ontbijten en ochtendgymmen in haar pyjama.  Want dat hoorde zo.  Dat stond zo op het agenda. 
En dat begreep de GON-juf niet.

Zij was ook niet akkoord dat we haar een week hadden thuis gehouden.  Ik had ook liever dat ze naar school ging, maar soms zijn de noden anders.
We moeten dat patroon doorbreken zei ze.  Akkoord!  Zeker en vast!  Maar dan moeten we de stress op school verlagen!

De onvoorspelbare zaken geven haar veel stress.  Nochtans zit ze bij een prachtjuf die alles heel goed voorspelbaar maakt.  Ze werkt met picto's en dagplanningen.

We spraken af dat voor Anders-dan-Anders-dagen de juf de planning doormailt naar mij en dat ik m.b.v. een picto-programma een planning voor haar uitwerk.  Zo kan zij een hele dag, of dagen van tevoren elke keer als ze voelt dat ze onzeker wordt kijken wat er te doen staat.

Ook in haar bankje liggen 2 grote picto-kaartjes. 
1 met "teveel lawaai"
1 met "hoofdje overhoop"
Omdat dat blijkbaar de meest storende factoren zijn overdag in de klas volgens haar gevoelens.
Ik maakte al eens een gevoelensboekje maar dat werkte niet.  Ik schakelde dan vorige week over op een grote kleefstrook waar ze picto's op kan kleven met emo-picto's en de hele dag wijzigen die picto's.
Ik vroeg aan de thuisbegeleidster of dat wel kan?  Ze zei dat dat perfect normaal is voor haar.  Zij wordt overspoeld door emoties, en daardoor kleeft zij steeds nieuwe mannetjes op de strook.  Het is wel knap dat ze dat nu eindelijk kan en doorheeft hoe het werkt en dat ze dat ook verwoordt.
"Kijk mama, ik heb honger, en ik weet niet wat ik ga eten en nu ben ik ook een beetje moe"

Ik zocht met haar een manier om aan de juf toonbaar te maken dat ze last heeft van het lawaai of de drukte.  Ze mag van mij niet zomaar rondlopen door de klas ofzo.  Ze is ook best verlegen.  Dus een gulden middenweg.
Dus ze gaat haar vingertje opsteken en zeggen tegen de juf dat ze iets heeft voor haar.  Juf vond het zelf ook een goed plan zo.
Voor op het speelplein zelf hebben we nog geen plannetje.  We beginnen stap per stap.
Wel gaan ze een plekje zoeken waar ze naartoe kan vluchten als het haar teveel wordt.  Dat was een plan van de zorgjuf en de klasjuf.  Zij werken héél erg goed mee!

Maar doordat de klasjuf zo goed is, hou ik mijn hart vast voor volgend jaar...
De juffen van het 2e leerjaar zijn niet zo'n hoogvliegers, en "niet zo goed voor kindjes zoals Zus" zegt Broer dan.

Ik wil dus een backup-plan.  Wat als ze niet meer geschikt is voor deze school, voor normaal onderwijs?

Ik ben dus beginnen rondbellen.  De meest-geschikte school die toch niet zo heel erg ver ligt heb ik opgebeld.  Ik moet dan zelf wel elke ochtend een uur enkele rit rijden. 
Maar  ik ga nu enkel eens kijken.  Info inwinnen.  Aan de telefoon waren ze alvast heel begripvol, en herkenden ze de "auti-rekjes" wel.
Binnen 2 weken heb ik een afspraak. 

To be continued...