VERHUIS

Ik verhuis!!
Nu ja, ikzelf niet :)
De blog...

Omdat er zo veel gelezen wordt en het niet zo handig is mee volger te worden heb ik besloten over te gaan naar Wordpress.
Je kan HIER klikken en dan kom je terecht op de nieuwe blog...

Verrassing!! Lief pakje van Druantia :)

Een week of 2 geleden kreeg ik plots een pakketje.  Verrassing!
Ik had niets besteld dus ik wist helemààl niet van wie dit was...
Benieuwd opende ik het kartonnen doosje en kijk wat een mooi kadootje er in zat!  Daar hou ik van! Mooie, met zorg ingepakte pakketjes.

 



Er zat een kaartje bij.

Het kwam van Druantia. 



Ik kende Druantia van naam via I Love Eco, de ecologische website.

Druantia  is een gezondheidswinkel in Lier met thee, kruiden, producten voor zelfzorg, voedingssupplementen maar ook natuurlijke cosmetica... opgestart door Iris Van Dessel.

En ik ben voor de natuur!  Hoe natuurlijker hoe liever! 

Ten eerste omdat de kinderen zo gevoelig zijn, en ten tweede omdat mijn eigen gezondheid alles behalve is en ik al zoveel chemie binnen krijg dat ik de rest graag op een natuurlijke manier aanvul.

Toen ik het doosje opende zag ik meteen 4 schattige tubetjes in een hele mooie doos!
Allemaal van het merk Farfalla dat ik niet ken, maar het oog wil veel, en Farfalla spreekt daarom zeker aan!

Bij de doos zat een mooie kaart waarop stond wat er in welke tube zat.
Ik had het eerst nog niet door maar het stond er in 3 talen op behalve het Nederlands.  Iris was zo lief me de link te Tweeten met de Nederlandstalige omschrijving.
Er staat ook een volledige lijst op met wat er allemaal in elk product zit. 

 



Van het merk Farfalla zit er ook nog een heel boekje bij met de producten van het gamma.  Helemaal met de beschrijving hoe je elk product best gebruikt er bij, foto's van de tubes en flesjes,...

 

 

 

Ik ben normaal gezien Ahava-addict.  Al sinds mijn oma naar Israël ging om daar Dode-Zee-zeepjes te halen voor mijn puber-pukkel-huid. 

En dat hielp toen, en dat helpt nog steeds.  Ook voor de dochter haar eczeem, en de andere tere huidjes in het gezin.

 

Maar ik sta open voor nieuwe dingen!

Dus ik ging aan de slag ;)

 

Als eerste testte ik

Daily Refresh (cleansing fluid)

Ik was de dag voordien gaan slapen met mijn make up nog aan.  Foei! Ik weet het, maar ik wou een goeie test.

De reinigingsgel breng je aan op een vochtig gezicht.  Je hebt echt niet veel nodig, een erwtje. Je wrijft een beetje open in je handen en brengt aan op je gezicht (zo deed ik het) en dan wordt het een beetje melk-achtig van substantie.  En het ruikt zooo fris!! Naar citroen :)

Ik heb zelfs over mijn ogen gewreven, om mijn mascara te verwijderen, en het prikte niet in mijn ogen.  En dat heb ik meermaals getest hihihi...  Een mens moet toch goed testen nietwaar ;)

 

Het enige dat nadien nog overbleef was een heel fijn zwart randje kohlpotlood maar dat is sowieso moeilijk te verwijderen.



Ik vond mijn gezicht wel zuiver aanvoelen.  Het voelde toch heel droog en karton-achtig aan, zoals altijd als ik een dieptereiniging doe.

Na mijn douche gebruikte ik
Intense Moisture (light moisturing fluid)
Dit is een zachte melkachtige emulsie.  Ze loopt echt uit de tube dus opgepast ;)
Ze is meteen ingewerkt in je huid MAAR het karton-achtige en trekkerige gevoel en uitzicht is dan ook meteen weg!
Het heeft een frisse geur, ook licht citroen-achtig, maar niet overheersend.
Perfect voor in de ochtend!

Be Beautiful (bliss cream)
Is een "verwencrème".  Deze heb ik gebruikt toen ik de eerste keer "verwend" werd door de zon :)
Ik heb 's avonds mijn gezicht en decolleté ingesmeerd met deze crème. 
Het is een iets dikkere crème.  Je voelt meteen het verschil in textuur.  Hij smeert ook anders uit.
Hij dringt ook minder snel in je huid, maar kleeft niet of is niet vettig.  Het voelt gewoon "rijker" aan.  Ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen.
En de dag nadien was mijn huid ook gekalmeerd.  En ook goed gehydrateerd.

Age Miracle (night miracle fluid)
Deze is een romigere crème.  Je voelt meteen dat het de bedoeling is dat hij langer moet werken.  Dus een hele nacht.  Het smeert zachter uit.
Hij kleeft iets langer, maar dat stoort niet want je gaat toch slapen. 
Hij ruikt lichtjes naar bloemen.  Ik vroeg aan de dochter welke geur ze herkende en ze zei overal "lavendel" :) Maar dat was de connectie met het doosje denk ik hahaha!

Het enige nadeel vond ik bij deze flacons:
Op de achterzijde staat niet hoe je ze moet gebruiken bijvoorbeeld bij de gelaatsreiniger.
En voor een leek als ik is dat handig.  Ik weet niet of dat bij de grotere versie wel het geval is.

Het GROTE voordeel is:
Je hebt écht niet veel nodig! En dat is dan weer goed voor onze portemonnee :)



Ik ben héél blij dat ik dit product heb leren kennen! 
Dankjewel Druantia voor die leuke kennismakingspakket!

 

Hippe DIY-shopjes

Ik deed vandaag een ontdekking... puur toevallig eigenlijk...
Tijdens het bijlezen op Twitter wat er de afgelopen dagen allemaal was gebeurd toen ik de Dochter haar lentefeest voorbereidde zag ik een groeps-give-away.

Nog nooit van gehoord!
Dus ik ging eens kijken...

Blijkbaar waren er een heel aantal bloggers/creatievelingen/webshops die allemaal samen een give-away organiseerden met superleuke (lees veel!) prijzen!

Ik heb ontdekkingen gedaan!!
Ik naai zelf héél graag, wij knutselen hier thuis ook véél en ik ontdekte weer een heel aantal leuke nieuwe bloggers:

Zjizjipke
Houdt van handwerk, swappen (via post dingen ruilen, ik hou van snailmail!!), en maakt mooie foto's :)
De naam alleen al vind ik héérlijk!

By MiekK
Een mama die sieraden, accessoires en tassen ontwerpt.  Ze schrijft op haar blog over haar eigen maaksels, en deelt ook hoe je dingen zelf kan maken.
Héél erg mijn ding!!

Colors of my world
Maakt zelf juwelen! Maar naait ook popjes, en Roodkapje (love Roodkapje!) en heeft ook Tutorials om zelf popjes te naaien!
Ze heeft een leuke shop die aan haar blog gekoppeld is.

Miss Honeybird
Ken ik al heeeel lang, van de stempeltjes :)
Maar ik wist niet dat ze ook een blog had!
Er staan leuke DIY op bijvoorbeeld om met Pasen eitjes te versieren.  Had ik het maar eerder geweten ;)
En ik weet dat zij ook regelmatig winacties doet, dus zeker in het oog houden!!

Esther
Kan prachtig haken!!
En ze naaide ook paaseitjes :)  Ze heeft ook lekker veel DIY-ideetjes op haar blog.
Zo maakte ze paaskonijntjes van deegbolletjes.  Hoe origineel!

Viola Odorata
Laat je eigenlijk meer deel uitmaken van haar leven.  Ik hou wel van zulke blogs.
De mijne is uiteindelijk ook zo eentje...
Zij naait blijkbaar ook graag, en laat je ook meegenieten hoe ze de dingen maakt.
Het idee van de wasknijpertjes vind ik leuk!

Stoffenjunkie
Deze dame heeft dezelfde verslaving als ik... alleen veronderstel ik dat de roulatie in stoffen nét iets sneller gaat bij haar dan bij mij ;)
Je kan mooi volgen hoeveel stof ze koopt en hoeveel ze verwerkt! 
Ze heeft er een heel leuk shopje bij.  En ze toont ook altijd welke dingen die ze maakt.
Héél leuk, leuke ideetjes!

En dan denk ik altijd... ik moet wat meer tijd voor mezelf vrijmaken om weer aan mijn naaimachine te gaan zitten!
Maar ja... ik weet zo al dat dat niet zal gebeuren ;)

Even geen mama

Van bij het begin toen ik op Twitter kwam leerde ik een hele toffe jonge mama kennen die volop mee was met mode en beauty.
Zij wees me geregeld op het feit dat je zowel mama als vrouw kan zijn, en dat je tijd voor jezelf moet en mag nemen.  En dat doe ik écht veel te weinig!

We hadden al vaak gezegd "we moeten toch eens afspreken he!" en van het ene kwam het andere.
Het klikte meteen en we spraken kort nadien nog eens af.
Nu heb ik niet meteen het meest meewerkende gezin dus onze afspraken werden steeds uitgesteld en uitgesteld...
Maar EINDELIJK!

Op een vrijdagmiddag spraken we af.

Ik was véél te vroeg en ging nog even koffie drinken.  Ik vond een heerlijk vintagewinkeltje dat ook een koffiebar was geworden sinds kort.  De uitbaters waren super!  De dame was hoogzwanger en de heer legde echt heel vriendelijk contact, maakte zelfs een latte met soja speciaal voor mij, vertelde over allemaal soorten gebak die ze zelf maakten en hoe het concept ontstaan was.
Als je er graag eens langs gaat: www.sussiesvintage.nl
Je vindt ze ook op Facebook.

Toen zag ik eindelijk mijn vriendin weer!
We gingen sushi eten in een nieuw restaurant.  Ik had nog nooit sushi gegeten!  Maar met haar er bij wist ik dat het veilig was! 
Ze legde me uit wat ik best kon nemen (doe mij maar tonijn en zalm, dat ken ik, en die soep is veilige bouillon). 
Ik eet eigenlijk niet zo graag sesam maar nu was het niet overheersend en nu vond ik het lekker.  De koolblaadjes ook, alleen sojasaus is niet echt mijn ding. 
Dat heb ik dan ook weer eens gedaan, je hoort er zoveel over, maar ik, de bangerik, dierf er gewoon nooit van eten!  Het is supergezond, en supervers (dat zou toch moeten).


Dinnetje wou ook graag eens haar lievelingsadresje laten zien waar ze haar beautyspullen koopt.  Dat wou ik uiteraard zéér graag zien! 
Niet gelachen... ik ben een leek :)

Ze toonde me onlangs een "Caviar Stick" van Laura Mercier maar ik was niet helemaal overtuigd.  Wel van kleur en kwaliteit, maar ik vreesde voor lijntjes in de plooi van de oogleden.
Maar... de lieve Marc (help, zeg me nu niet dat het met een "k" is achteraan!) van Cosmeticary in Antwerpen wist me te overtuigen.
Gebruik een Eye Basic als basis, en ik gebruik er eentje met een beetje "bling" in zodat ik er net iets frisser en opgewekter uit zie, en dan heb je geen smeerboeltje in de plooi van je ooglid.
Met een borsteltje of met je vingers desnoods...

 

 

Ik koos de Sand Glow Caviar Stick, goudkleurig, die echt superhandig is in gebruik, en eigenlijk ook heel economisch.  De Plum is ook heel mooi, maar ik wou eerst eens testen met 1 kleurtje. 
En Marc deed nog iets extra's, hij zette bovenop mijn zwarte mascara nog een tikje donkerblauwe mascara.  En dat deed inderdaad iets extra.  Nooit aan gedacht! 

We waren ook voorbij Little Sienna gekomen.  Een hele leuke winkel met kinderkleding.  Anders-dan-anders en daar hou ik van!  Je hebt er kleertjes voor elk budget! 
Ik vond er een superleuk voetbalshirt voor Broer dat volgens mij geen enkel klasgenootje gaat hebben!

Dinnetje moest helaas alweer aan het werk, maar het was voor mij een hele leuke uitstap!  En we spraken af dat we dit zeker meer moesten doen!

Onderweg naar de parking kwam ik voorbij nog een hele leuke decoratie- en geschenkenwinkel  Eentje om te onthouden als er jarigen zijn!  Er waren zeker een paar leuke kadootjes bij voor of van Miss Koffieklets ;)

Het waren een paar superleuke uurtjes weg van alles, madammen onder elkaar, lekker babbelen.
Méér moet dat niet zijn voor mij, maar meer MAG dat wel zijn van mij :)
en daarmee bedoel ik... meer mag dat wel gebeuren dus bij deze...
Wie mij wil ontvoeren voor een koffiekletske is altijd welkom!

En de blinkende tasjes en doosjes... die was ik al snel kwijt aan de dochter ;)

Kleertjes kopen

Dochter doet haar lentefeest binnenkort.  Leuk en spannend!
Waar anderen al maanden, of zelfs een jaar hoor ik hier en daar, op voorhand alles plannen met grootse feesten en prachtige kledij en springkastelen en clowns en allerlei animatie wordt het bij ons klein, gezellig en rustig.

Als ze de korte plechtigheid al overleeft zullen we al heel blij zijn.  En nadien rustig bij de oma taart eten en kadootjes ontvangen.

Maar ik was op zoek naar kleertjes.  Mooie kleertjes, feestkleertjes! Liefst van die soort die niemand anders heeft.

En ik kan haar niet meenemen naar tig winkels om te passen, aan- en uitkleden, etiketjes die kriebelen en dan nog keuzes moeten maken wat het mooiste is (en liefst ook nog past binnen mama's budget).
Normaal gezien koop ik alles voor haar online.  Ik heb een vaste winkel waar ik haar maatje en model ken.  En als ze het absoluut niet wil stuur ik het zonder problemen terug.  Want ook dan wil ze geen 27 dingen passen natuurlijk ;)
Occasioneel brengt mijn zus wel eens iets superschattigs mee van Hello Kitty of iets dergelijks dat ze toevallig tegenkomt.  Maar ook altijd met kans tot ruilen!

Gelukkig ken ik nu persoonlijk iemand met een hele leuke webwinkel propvol leuke kinderkleertjes!
Bij Zazou vind je allemaal hippe kledij van zeer goede, kwalitatieve merken.
Ik kocht in het verleden, toen we toevallig op bezoek waren bij Joyce en Frank en de kindjes, al eens een lading kleding voor de kinderen.
Ze hebben beiden een aantal shirtjes van 4FunkyFlavours, Wild en O'Chill. 
Broer heeft er met krokodillen, werktuig, met stoere/enge panter-ogen...
Meisje heeft er met glitter, pailletten, sterren, en ook rokjes natuurlijk.  Haar pièce de résistance is haar lederen rokje met strikken op haar achterwerk :)  Dat is haar "feestrok".  Daar scoort ze overal hoge punten mee!

In het verleden waren we ook al gek van Smafolk!  Maar daar zijn ze nu net iets te groot voor vinden ze zelf (ik vind van niet hihi, ze hebben daar hele leuke stoffen van).
Ik hou van deprints van Smafolk.

En ook voor de mama's is er wat leuks!! Melz Jewelry heeft hele leuke sieraden, en ik heb zelf de verenoorbellen.  Ze zijn heel mooi lang en verlengen je nek, je lijkt er zo veel eleganter mee (ik toch hahaha).  De kinderen vragen wel altijd wanneer ik mijn "vogels" eens ga dragen... tsss ;)

Maar ik was dus op zoek naar een leuke outfit.  Ik stuurde een mailtje naar Joyce met mijn vraag: iets feestelijks, niet de flashy, niet de spannend aan het lijfje, en iets dat tegen een stootje kan.
Ik vond het zelf niet op de site, maar ik ben dan soms ook een warhoofd ;)

En toen kreeg ik meteen 2 superleuke outfits doorgemaild!
Een jurkje met colbert, lekker sjiek!
Of een rokje met een shirtje, speels maar ook netjes!

Ik liet "toevallig" de foto's hier eens voorbij komen toen Meis thuis was en ze leek het rokje toch wel het leukste te vinden, hetgeen ik ook wel dacht dat het handigst zou zijn, en nadien ook nog het meest gedragen (vooruit kijken he).
Dus, diezelfde dag nog bevestigd, en 2 dagen later belde de postbode al aan met een superleuk pakketje!

 

 

Er zat een lieve kaart bij en een leuke verrassing voor Meis voor op haar grote  dag! 

Voor Broer had ik meteen ook maar een nieuw net hemd gekocht, want voor hem is het toch ook een beetje feest.  Eentje van Another World, daar hebben ze nog niets van, maar het is een heel leuk fris kleurtje, op foto lijkt het wat anders.

En dit is de outfit van ons Feestmeisje

 Het rokje heeft onderaan een blauw glanzend randje, en dat maakt het superfeestelijk.  Het patroon is een soort bloemetjes.  Het is echt mooi afgewerkt.

We zijn alweer tevreden, en we hebben geen enkele trip naar een winkel moeten doen, dus het bespaarde ons weer de nodige uitbarstingen.

Dikke merci Joyce! xxx

Vuile zoon, fiere moeder!

Och zo lief!  Een club met een hart noem ik dat!


Gisteren kregen de doelwachters allemaal onder hun voeten van de materiaalmeester wegens "het ongelofelijk smerig achterlaten van de kleedkamers". 

Het was vorige week ook wel heel slijkerig weer.  Het had nog een halve dag gesneeuwd, natte sneeuw, en we waren zelfs nog niet zeker geweest of de doelwachterstraining zou doorgaan of niet...
Maar uiteindelijk was er niemand die gebeld had of een berichtje had gestuurd dus op goed geluk, heel warm aangekleed waren we toch maar even gaan kijken.
Zonder sportzak, gewoon kleertjes aan, bal mee, koekje en drankje en dat was het...

We dachten echt dat er niemand zou zijn, dus geen douchespullen meegenomen.

Hadden wij daar nadien spijt van!!

Ik kreeg een dik uur later telefoon van de Echtgenoot of ik misschien klaar kon gaan staan met het fototoestel.  Hij had net de auto vol met vuilniszakken gelegd. 
Broer hing van kop tot teen, muts en gezicht incluis, vol modder.  Maar leuk dat het was geweest!  Er was één van zijn collegaatjes die het helemaal niet leuk vond en die was naar huis gegaan.  Maar Broer en zijn vriendje hadden, eens ze dan toch al vuil waren, zich helemaal gesmeten (letterlijk dan).  De trainer vond het zelfs grappig om zien.

Thuisgekomen vond Meis het hilarisch hoe Broer er uit zag, zo vuil!
We namen hem met 2 onder handen.  Hij dierf zichzelf niet aanraken.  De handschoenen zijn voor de vuilnisbak.  Hij ging in het washok klaar staan en toen gingen we aan de slag: alles meteen in de wasmachine.  Zelfs de scheenbeschermers zaten vol modder, en die zitten onder een broek en onder kousen!  De schoenen kregen we niet los omdat ze bedekt waren met een hele laag slijk, en de veters waren dus niet los te krijgen.  Ondertussen zat hij al in zijn uppie natuurlijk te rillen :)

En gieren dat we deden!  Gelukkig zijn wij van het principe dat kinderen zich absoluut mogen vuil maken!  Anders kan je niet spelen, toch?

Alles is eerst 2 keer gespoeld machinaal, en dan gewassen, en toen was het nog niet schoon, maar ach ;)  2 dagen later is het alweer smerig...

Nu ja... Het ging over de vuile kleedkamers.  Het complex op de voetbalclub is zéér recent.   En er zijn strenge regels over hoe alles wordt achtergelaten uiteraard.  En iedereen zou die regels in principe moeten kennen.  Je krijgt als ouder een boekje met de reglementen als je je kind inschrijft.

Broer was helemaal onder de indruk van de strengheid van "de Frans" maar hij vond uiteindelijk wel dat hij gelijk had, want sommigen maken er elke keer een boeltje van.  Niet alleen van de kleedkamer, maar ze zijn ook zeer onrespectvol tegenover de trainers.  Daar heb ik persoonlijk ook problemen mee, ik zie dat elke keer gebeuren, ik sta daar te wachten (ik heb woensdagnamiddag 2 voetballers).

Ik mailde Frans vanmorgen om te zeggen dat wij ook respect voor materiaal en trainers heel belangrijk vinden en dat ik vond dat hij groot gelijk had met zijn "preek".  We staan vaak te babbelen op woensdag, hij geeft training aan een groepje net na Meis haar training.  Als er een probleem zou zijn met Broer, dan moet hij dat zeker zeggen.  Dan pakken we het meteen aan!

Belde hij meteen terug ... het was eigenlijk niet van toepassing op Broer, hij is een groot voorbeeld voor de anderen, hij had het zelfs niet moeten horen (nu ja, ze zijn een team vind ik, dus uiteindelijk slaat het altijd op allemaal).  Het zijn altijd dezelfden die opruimen en opkuisen, en dezelfden die vuil maken.  En hij is niet diegene die vuil maakt... In tegendeel!

Ben wel trots alweer op mijn superzoon!

Vaarwel prentjes...

Afgelopen week las ik de column van Kluun en die stemde me tot nadenken...

Volgens mij zijn er wel veel bloggers die overal maar wat prentjes vergaren en die gebruiken op hun blogs. 
Ik ben zelf wel maar een huis-tuin-keuken-schrijfster, een moeder die maar wat aanmoddert en op zich wel wat lezers heeft als ik de Bloggerstatistieken mag geloven.
Maar om een rechtszaak te riskeren met een paar foto's die ik zomaar van het net heb geplukt...
Neen danku!
Dat is het ook niet waard!

Daarom heb ik alle prentjes, foto's en tekeningen die niet door mezelf zijn genomen of gemaakt van mijn blog gehaald.
Wat overblijft zijn lange stukken tekst (jakkes!).

Maar, ik heb wel nog heel veel foto's in mijn archief :)
Dus, als ik binnenkort eens veel tijd heb, dan leuk ik de blog-artikels terug op met leuke fotootjes!

Als de rook om je hoofd is verdwenen...

"Broer, ze hebben een Paus gekozen! Mag ik heel even kijken naar het extra journaal?"
"Heb ik dan nog tijd voor Mythbusters?"
"Tuurlijk, voor 20u hebben ze hem bekend gemaakt dus geen enkel probleem!"

Daar zaten we dan.  Moeder, vader en zoon... dochter was inmiddels al naar bed.
Ikzelf ban katholiek opgevoed.  Ik weet hoe dat allemaal werkt, met Pausen en Karbonaden (Kardinalen dus).
Niet dat ik nog zeer praktiserend ben hoor! Neen... ik ga wel naar de kerk als er een huwelijk, begrafenis of andere speciale dienst is.  Maar niet bewust "zomaar".
Ik geloof wel, dat gaat er niet meer uit.
Ik heb verschillende paters gehad in de familie en ook zusters, met wie ik wel een goede en leuke, open band had.  Ze deden allemaal missionariswerk en hadden een open en moderne kijk op de wereld.

De kinderen werden dan ook gewoon gedoopt door hen in de woonkamer, bij ons thuis.  Omdat we het zo wouden.

Mijn man gelooft niet.  Die volgde niet-confessionele zedenleer.  Maar hij staat wel open voor andermans gedachten. 
We besloten dan ook de kinderen datzelfde zedenleer te laten volgen op een school met een pracht van een juf in die materie.  Ze leren over alle mogelijke godsdiensten, oorsprongen van feestdagen, en over normen en waarden, en het is vooral dàt waar wij ook heel veel belang aan hechten.  Respect en vriendschap zijn heel belangrijk!

Dat terzijde ;)

We begonnen te kijken naar de menigte op het Sint-Pietersplein.  Ik zou daar zelf heel graag eens naartoe gaan!  Ik leg uit wat voor "landje" Vaticaanstad is.  En dat de grootouders langs beide kanten al op audiëntie zijn geweest bij één van de Pausen, hoeveel Pausen er al zijn geweest tijdens mijn leven en dat dit wel een belangrijk moment is.  Maar dat had hij al wel begrepen uit zijn les van Zedenleer vandaag (jawel, daar leren ze ook over).

Ik sprak mijn voorkeur uit over een moderne Paus, liefst uit Amerika, omdat zij minder conservatief zijn. 

Ik legde uit van de zwarte rook, en de witte rook, hoe het kwam dat die kleur anders was... en hoe ze dat vroeger deden met klokgelui. 
En we keken vlagjes van alle landen... Die kent hij allemaal!

En toen begon het... de Zwitserse Garde komt op, de "fanfare" zoals Broer het zo mooi omschrijft, het Italiaanse leger, allemaal zo mooi in het gelid met mooie uniforme kledij.

We beginnen te bedenken wat ze allemaal zeggen tegen elkaar... "yooooo wat hebde gij gegeten?" "ne pizza quattro fromaggi" "Oooooh ik zal ne keer bij uw mannen komen checken"
En het ene hoofd van het leger komt naar het andere hoofd gelopen en ze lopen door naar het andere leger.  Ze maken een rondje en ze lopen terug.
De ene zijn pluimpjes op zijn helm liggen niet netjes, ze trekken hun geweren recht dus we vrezen dat de vogel op zijn hoofd wordt afgeschoten.  Gelukkig is dat niet het geval...

Dan probeert één van de soldaten de vlag te hijsen... die blijft hangen aan zijn helm... oeps!  We verzinnen allemaal rampscenario's!  De vlag scheurt... oei! Alles opnieuw doen, iedereen naar huis, morgen opnieuw kiezen, alle "supporters" zoals Broer ze noemt weer op het plein...
We giechelen er op los...

Het licht gaat aan in de zaal!  Eindelijk is er beweging achter de gordijnen!
Daar waren we op aan het wachten!  De gordijnen gaan open en Broer zit te wiebelen op de bank...
En dat voor iemand die steevast zegt "ik geloof niet in Jezus" (dat mag hij van mij niet zeggen trouwens!)
Ik leg uit dat eerst een Kardinaal komt zeggen in het Latijn dat ze een Paus hebben, dat ze zijn gewone naam zeggen en dan zijn Pausennaam.  Dat hij die gekozen heeft om een reden.

En dan komt de nieuwe Paus! 
Hij staat er maar stilletjes... zou hij hoogtevrees hebben? Zou hij min of meer gedwongen zijn?  We vinden hem er niet gelukkig uitzien.

Hij leest het Urbi et Orbi en ik doe gezellig mee maar dan in het Vlaams.  De heren lachen een beetje met mij maar ik leg uit wat dat allemaal betekent, en die Urbi et Orbi wel vaker wordt uitgesproken op dat plein.  Ze herkenden het wel en begonnen te bedanken voor de bloemen.

Hij was echt heel ingetogen, en we (nu ja, de 2 heren) verwachtten elk moment een Mexican Wave of een Gangnam Style maar die kwam er niet...

We gaven het dan maar op... en Mythbusters... dat was ondertussen al afgelopen helaas...

 

Op vliegreis ... in onze dromen

Af en toe spreken mijn man en ik af op zijn werk.  Voor een koffietje, of voor een lunch, of rijden we door naar Ikea.  “Op zijn werk?” hoor ik jullie al denken… Jawel, mijn man werkt op een erg leuke plaats!

Altijd wat te beleven, altijd nieuwe mensen, en altijd een leuke sfeer!  Hij werkt op de nationale luchthaven.  Ik kom er erg graag en de kinderen ook!

Wij gaan zelf niet op vakantie met het vliegtuig.  Om financiële redenen, om praktische redenen, maar ook omdat ik het zelf niet graag doe.  Ooit, toen we nog jong en kinderloos waren (20 denk ik) gingen we eens gek doen en op bezoek bij vrienden in de buurt van San Francisco.  Ikzelf had nog nooit op een vliegtuig gezeten.  Maar ik zag er geen graten in!  Ik had de beste compagnon… Mijn (toen nog niet) man had al de hele wereld afgereisd met zijn ouders en uren doorgebracht in het vliegtuig.  Hij werkte al sinds zijn studententijd op de luchthaven, van poetsen van vliegtuigen, tot catering, tot beveiliging en dan later tussen de piloten … Hij had alles over vliegtuigen gestudeerd tijdens zijn studies dus ik was safe!

Ik had alleen niet goed ingeschat dat 16u vliegen zo lang zou zijn.  Ik ben namelijk heel slecht in stilzitten.  En ik word ziek in alles wat beweegt: auto, bus, trein,… en ook vliegtuig.  Nu ja, daar was ik gelukkig wel op voorzien!  Maar ik was toch niet echt relax…

We kwamen aan in New York om over te stappen en ik twijfelde daar al even om van vliegtuig te wisselen.  Helemaal stram van stil te zitten, maar ja… in New York kende ik niemand en de cultuurshock was daar al enorm voor een wereldvreemd meisje als ik ;)  Ook al was ik toen al een jaar in het buitenland geweest, maar daar was de omgeving wel nogal beschermd.  Eenmaal in San Francisco ben ik uitgestapt en besloot in nooit ofte nimmer meer naar huis te gaan!  Ik had het helemaal gehad.  Gelukkig verbleven we daar meer dan lang genoeg om te bekomen van de reis en had ik een superreis! 

Maar na thuiskomst besloot ik nooit meer op een vliegtuig te stappen!  En zo geschiedde! Of toch bijna… 1 keer zijn we eens “gevlucht” naar Egypte rond de uitgerekende geboortetijd van Vlinderzus en 1 keer zijn we naar Oslo geweest om te bekomen van een moeilijke periode toen ik pas mijn diagnose kreeg van Chronisch Vermoeidheidssyndroom.  Maar ik heb een limiet van aantal vlieguren ;)  En een hoeveelheid vliegreizen binnen een bepaalde tijd hahaha…

 

Daarom gaan we graag naar de luchthaven.  Daar hangt altijd die leuke sfeer!  Van zodra ik uit de auto stap komt de geur van kerosine me al tegemoet.  Ik parkeer de auto ergens waar niemand anders staat.  Ik loop voorbij de brandweer, voorbij de VIP-parking waar de auto’s met chauffeur altijd met ronkende motor staan te wachten op hun belangrijke passagiers en neem meteen de eerste deur via de nieuwste hal (die vroeger de oude hal was).

Daar is het meestal leeg, behalve tijdens het hoogseizoen.  Ik loop dan nogal snel, of op mijn gemakje, en de mensen kijken soms raar.  “Die werkt hier” (alhoewel, ik draag geen badge) of “waar gaat die naartoe met zo weinig bagage?”.  Dat kan hoor, mijn man ging vroeger met het vliegtuig werken!  Maandag op, en vrijdag terug naar huis, met een klein koffertje en via de privéjet van zijn werk.  Dat was leuk voor de kinderen, de vriendjes begrepen dat niet zo goed.

We kennen ook wel wat mensen, bij de douane, bij de security, bij een aantal vliegtuigmaatschappijen.  We komen altijd wel bekenden tegen, na zovele jaren…

Op het grote bord kijk ik met de kinderen graag naar waar de mensen naartoe zouden gaan die er rondlopen.  Of waar we graag zelf op vakantie zouden gaan.   Naar de zon?  Naar de bergen?  Naar de zee?  Hoe lang zouden die mensen op vakantie gaan?  En als je hier aanschuift ga je naar daar.  Ze kennen de vliegtuigen allemaal: dat vliegtuig gaat naar ginder, en dat komt terug van daar.

En zo hebben wij elke keer een vakantiegevoel.  We eten iets in het grote glazen restaurant, en kijken vliegtuigjes.  En zonder zelf op vliegreis te zijn geweest, zijn we toch even weg…

 

Een klein Meisje in de grote stad

Gisteren gingen moeder en dochter naar "De Grote Stad", naar Antwerpen dus.
Op zich wonen wij ook in een relatief grote stad, aan de rand er van, maar dat is niets vergeleken met Antwerpen, Brussel, Gent of andere provinciesteden.

We gingen kijken naar de musical van Thomas de trein.  Maar omdat de heren des huizes toch een hele dag op het voetbalveld te vinden waren, vond ik dat we er eens een dagje van konden maken.  Dus we gingen goed van tevoren vertrekken zodat we in Antwerpen zelf iets konden eten en zo ook zonder stress van parkeren zaten enzo...

Meis wist van niets totdat we vertrokken.  En ook toen wist ze nog niets van de musical, alleen dat meisjes graag eens naar de grote stad gaan en dat wij dat dan ook maar eens moesten doen, want haar liefste tante vindt shoppen ook leuk, dus wij misschien ook?
Ooh jaa leuk leuk dat zag ze wel zitten!

Helemaal spannend werd het toen ze doorhad dat ook haar lievelingsjuf in Antwerpen zou rondlopen, en ze was er vast van overtuigd dat we die zouden tegenkomen.  Maar dat dat niet het geval zou zijn omdat het zo groot is daar, dat begreep ze toch niet ;)

Van zodra we de tunnel uit reden zag je haar ogen zo groot als schoteltjes worden. 
"Zo'n grote huizen!  En zo blinkend (de marmeren gevels), en een parkje met een torentje in!"
Ze zag een tram, die had ze herkend, hoewel wij geen tram hebben bij ons in de stad dus ik heb geen idee van waar ze dat kent...
Ze zag véél mensen en véél winkels, véél verkeerslichten, alles was "véél" en "groot" en ze bleef maar praten en praten en praten.
Ik was blij dat ze zoveel babbelde, dat ventileerde alles een beetje want uiteindelijk bleken het wel veel indrukken te zijn.

We kwamen aan bij de Stadsschouwburg.  Daar was net een markt aan de gang.  Anders dan bij ons, meer bloemen, meer kruiden, meer Marokkaanse kraampjes, veel geuren en kleuren, ze vond het best leuk denk ik, ze vergeleek heel veel met onze markt, waar meer diversiteit is in de kraampjes. 

En toen zag ze plots het gebouw zelf van de Stadsschouwburg.  Daar was ze even van onder de indruk!  Wat een grote trap was dat zeg!  En zo helemaal veel glas en wat doen ze daar?  Daar spelen ze toneel.  Aah ja dat kende ze wel, want op school komen ook vaak theaters langs. 

We gingen een hapje eten, in "een sjiek restaurant" zei ze.  Een taverne met hele mooie lampenkappen, en met zicht op de tuin van het Rubenshuis, de obers waren mooi gekleed, dus zij vond het heel sjiek!
"ik ben flink he mama" vroeg ze wel 100 keren en ja hoor, ze was super!

Na het eten hadden we nog even tijd dus ik liep met haar nog even langs de Meir, en alweer viel haar mond open, zoveel mensen! Haar handje ging wel heel stevig rond de mijne, maar ze vond het wel interessant.  Ik nam haar mee naar de Stadsfeestzaal.  Ik zei haar dat ik iets heel moois ging laten zien.  Ze kwam binnen en ze gilde het meteen uit "waaaauw mama alles in goud!!" Ze kirde de hele tijd toen we de trappen op liepen tot helemaal boven, een rondje wandelden, en met de roltrap (uiteraard superspannend!) terug naar beneden.  Ze was door het dolle heen!

Terug naar de Stadsschouwburg... Onderweg kwamen we een busje tegen van Thomas de trein.  Dat vond ze wel raar, wat deed dat hier?  En toen stonden we alweer aan de "toneelzaal".  Ik vroeg haar om eens goed na te denken... En toen viel haar eurootje "een toneel van Thomas?" en ze begon te giechelen zoals ze dat altijd doet als ze zenuwachtig wordt.
We gingen binnen en ze begon aan mijn arm te trekken en te sleuren en toen dacht ik "tijd om even apart te gaan"....

In de vestiaire stond een stoel half achter de balie van de jassen.  Daar gingen we rustig wachten tot de deuren open gingen, ze kwam op mijn schoot liggen, en kwam een beetje rustig worden.  Ze had even time-off nodig, dat voelde ik.
Ik liet de eerste drukte binnen gaan en toen gingen we ook.

Met grote ogen en een grote glimlach zat ze naar de voorstelling te kijken.  Meedoen deed ze niet, maar haar grote glimlach zei wel genoeg. 
Het zat super in mekaar!  4 treinen waren er, en hun gezichtjes bewogen, hun mondjes als ze babbelden, oogjes rolden, en ze reden rond over het podium.  De kinderen waren allemaal buiten zinnen.  (en sommige ouders weten echt niet hoe ze moet hun kinderen om moeten maar ja what's new he?).  De liedjes waren heel mooi gezongen, en de dikke controleur "is echt wel dik he mama"

Na de voorstelling gingen we nog even een luchtje scheppen om af te koelen en een ijsje eten, en dan naar huis.
Toen was het meer dan genoeg geweest.  Maar dat was natuurlijk te verwachten.
Mama en dochter uitgeteld op de bank, en zondag rustdag!

Schooltoekomst...

Afgelopen maandag had ik vergadering op school.

De week voordien was Meisje thuisgebleven nadat ze op maandagavond volledig door het lint was gegaan.  De aanleiding daarvoor was een Anders-dan-anders-dagje op school.
De opgebouwde stress was er 's avonds uitgekomen, ze was zeer agressief geweest, gebruld, gekrijst, en was weggelopen.
Het had uren geduurd vooraleer ze weer wat rustig was en zelfs de dag nadien was ze niet aanspreekbaar.
In samenspraak met de huisarts, de neurologe, de thuisbegeleidster vonden we het allemaal raadzamer om haar een paar dagen thuis te laten kalmeren.

De Risperdal werd opgedreven en ze werd na een dag of 2 weer aanspreekbaar.  Ik gaf haar thuis dan maar les, ik ben daar gelukkig op voorzien.

's Maandag ging ik samen met de thuisbegeleidster naar school.  Ook de GON-juf was daar, net als de klasjuf, de zorgjuf en de psychologe van het Centrum voor Leerlingenbegeleiding.

Het ging uitgebreid over hoe Meisje meedraait op school.  Ze is de perfecte leerlinge.  Draait goed mee in de klas, is zelfs sociaal op het speelplein bij bepaalde spelletjes.

Ze komt heel graag naar de GON-lessen (2u per week mag ze uit de klas naar de GON-juf, uit de drukte, dus natuurlijk gaat ze daar graag naartoe).  Maar "er is geen persoonlijke band".

GON is Geïntegreerd Onderwijs.  Het is de bedoeling om er voor te zorgen dat kinderen met een "handicap" mee in het gewone onderwijs kunnen geïntegreerd worden mits een kleine aanpassing.  Zoals bij ons 2u per week even uit de klas.  GON-uren zijn beperkt.  2 jaren tijdens kleuteronderwijs, 2 jaren tijdens lager onderwijs en 2 jaren tijdens secundair onderwijs.
Wij hebben nu ons 1e jaar en weten dus nog niet wanneer we het 2e jaar best kunnen/zullen gebruiken.

De GON-juf komt uit een school voor bijzonder onderwijs.  Maar zij ziet bij Meisje echt geen autisme.  Ze moet heel erg goed zoeken om iets van auti-trekjes te zien.
De thuisbegeleidster werd bijna boos toen ze dat zei.  Want dat is net het probleem.
Overdag gedraagt ze zich als perfecte leerlinge en eens de bel gegaan is valt de druk van haar schouders.

Zo ook die maandag.  Normaal gezien had ze GON-uur, de GON-juf ging haar halen, maar ze ging liever mee ontbijten en ochtendgymmen in haar pyjama.  Want dat hoorde zo.  Dat stond zo op het agenda. 
En dat begreep de GON-juf niet.

Zij was ook niet akkoord dat we haar een week hadden thuis gehouden.  Ik had ook liever dat ze naar school ging, maar soms zijn de noden anders.
We moeten dat patroon doorbreken zei ze.  Akkoord!  Zeker en vast!  Maar dan moeten we de stress op school verlagen!

De onvoorspelbare zaken geven haar veel stress.  Nochtans zit ze bij een prachtjuf die alles heel goed voorspelbaar maakt.  Ze werkt met picto's en dagplanningen.

We spraken af dat voor Anders-dan-Anders-dagen de juf de planning doormailt naar mij en dat ik m.b.v. een picto-programma een planning voor haar uitwerk.  Zo kan zij een hele dag, of dagen van tevoren elke keer als ze voelt dat ze onzeker wordt kijken wat er te doen staat.

Ook in haar bankje liggen 2 grote picto-kaartjes. 
1 met "teveel lawaai"
1 met "hoofdje overhoop"
Omdat dat blijkbaar de meest storende factoren zijn overdag in de klas volgens haar gevoelens.
Ik maakte al eens een gevoelensboekje maar dat werkte niet.  Ik schakelde dan vorige week over op een grote kleefstrook waar ze picto's op kan kleven met emo-picto's en de hele dag wijzigen die picto's.
Ik vroeg aan de thuisbegeleidster of dat wel kan?  Ze zei dat dat perfect normaal is voor haar.  Zij wordt overspoeld door emoties, en daardoor kleeft zij steeds nieuwe mannetjes op de strook.  Het is wel knap dat ze dat nu eindelijk kan en doorheeft hoe het werkt en dat ze dat ook verwoordt.
"Kijk mama, ik heb honger, en ik weet niet wat ik ga eten en nu ben ik ook een beetje moe"

Ik zocht met haar een manier om aan de juf toonbaar te maken dat ze last heeft van het lawaai of de drukte.  Ze mag van mij niet zomaar rondlopen door de klas ofzo.  Ze is ook best verlegen.  Dus een gulden middenweg.
Dus ze gaat haar vingertje opsteken en zeggen tegen de juf dat ze iets heeft voor haar.  Juf vond het zelf ook een goed plan zo.
Voor op het speelplein zelf hebben we nog geen plannetje.  We beginnen stap per stap.
Wel gaan ze een plekje zoeken waar ze naartoe kan vluchten als het haar teveel wordt.  Dat was een plan van de zorgjuf en de klasjuf.  Zij werken héél erg goed mee!

Maar doordat de klasjuf zo goed is, hou ik mijn hart vast voor volgend jaar...
De juffen van het 2e leerjaar zijn niet zo'n hoogvliegers, en "niet zo goed voor kindjes zoals Zus" zegt Broer dan.

Ik wil dus een backup-plan.  Wat als ze niet meer geschikt is voor deze school, voor normaal onderwijs?

Ik ben dus beginnen rondbellen.  De meest-geschikte school die toch niet zo heel erg ver ligt heb ik opgebeld.  Ik moet dan zelf wel elke ochtend een uur enkele rit rijden. 
Maar  ik ga nu enkel eens kijken.  Info inwinnen.  Aan de telefoon waren ze alvast heel begripvol, en herkenden ze de "auti-rekjes" wel.
Binnen 2 weken heb ik een afspraak. 

To be continued...

Mama is ziek (deel 2)

Op Deel 1 kreeg ik hele wat reacties en steun, waar ik iedereen heel erg voor wil danken!
Social Care bestaat echt!

Maar dit is voor mij het moeilijkste deel.  En het is een lange...

Omdat dit mijn leven echt tekent.  Hierdoor ben ik echt niet meer dezelfde geworden, en enorm achteruit gegaan.  Ik voel me net een oud vrouwtje in mijn relatief jonge lichaam.

En het erge eraan is, dat het door artsen en specialisten vaak aanzien wordt als een ziekte die tussen je oren zit, alsof je een beetje van lotje getikt bent, en dus vinden ze je niet ziek. 
De mutualiteit vindt dat je perfect in staat bent om te gaan werken, wat op zich misschien wel kan als je maar 1 aspect van de ziekte hebt, zonder bijkomende andere zaken, en dus vervalt je inkomensvervangende uitkering na een korte tijd.  Je moet weer gaan werken, je hervalt, je wordt niet ziek verklaard en dan krijg je geen uitkering meer en dan begint het getouwtrek...
Maar al dat gedoe bespaar ik jullie...

Ik vond zelf ook dat deze ziekte een "overschotjesziekte" was, restjes, als ze niet vonden wat je had dan kreeg je dat etiket.  Lekker makkelijk, een modeziekte...
Niets was minder waar!

Door de vele maanden helse pijn door de migraine was ik danig verzwakt.  Mijn immuunsysteem werkte helemaal niet meer hoe het moest en ik werd regelmatig ziek.  Maar ik liet mijn hoofd niet hangen.  Ik kom uit een werkersfamilie dus je blijft werken tot je er bij neervalt.

In januari 2008 was ik echt nog steeds zwak, ik kon geen stap meer verzetten en ging toch maar even langs de huisarts.  Die besloot bloed te nemen om te kijken wat de oorzaak was.
De dag nadien kreeg ik telefoon.  Ik moest thuis blijven zo lang hij niet wist wat er gaande was maar er was duidelijk iets niet in orde met mijn bloed.
Ik schrok wel een beetje en dacht aan allerlei eigenaardige enge dingen.  "Bloed niet in orde" dat klinkt toch eng...  Een beetje later belde hij terug.  Mijn bloedwaarden waren schijnbaar helemaal overhoop gereden, van het ene teveel, van het andere te weinig, misschien had ik wel klierkoorts en blijkbaar was ik CMV immuun. 

Of dat ooit getest was geweest?  Neen... had ik deze klachten ooit nog eens gehad?  Ja... toen de vorige huisarts dacht dat ik een postnatale depressie had en toen ik zwanger werd van Vlinderzus... Oké, we moesten niet verder zoeken, ik werd zwanger toen ik met CMV besmet was.  Niet dat dàt de oorzaak was, maar het zal er geen deugd aan gedaan hebben, bevestigde de gyn later.

Ik ging in platte rust en een week later opnieuw een bloedafname.  Daar kwamen nog foutjes van de vorige huisarts aan het licht, ik had hepatitis A gehad blijkbaar (nooit geweten).
Bloeduitslagen waren alles behalve normaal, leukocyten, lymfocyten allemaal verkeerde waarden, Gamma GT was 65, lever duwde tegen ribben aan (alhoewel je je lever niet kan voelen, enkel het vlies rond je lever heeft zenuwen) ...
Ik werd ook lichamelijk heel ziek, pijn, overgeven, diarree... viel zienderogen kilo's af.
Ik moest dringend naar inwendige geneeskunde in het ziekenhuis.  Allerlei onderzoeken werden gedaan, langs boven, langs onderen, langs links en langs rechts, biopsietje langs hier en langs daar om alles uit te sluiten: ziekte van Crohn, coeliakie, maagzweren, schildklierproblemen, obstructie van de gal, chronische hepatitis, ... weken draaiden ze me binnenstebuiten.

De specialist vond niets, en sprak voor het eerst Chronisch Vermoeidheidssyndroom uit.  Ik was niet akkoord!  Ik was boos op hem.  Ik verweet hem een gemakkelijke oplossing te zoeken omdat hij niet vond wat hij zocht.
Hij zei dat hij als laatste poging nog eens een volledige scan zou nemen van mij met contrastvloeistof, om zeker te zijn dat de lymfevaten niet met iets zouden aangetast zijn. 
Zo gezegd, zo gedaan...
Die avond kreeg ik telefoon van de huisarts.
Er was iets gevonden op de scan!  Vlekken op mijn longen... maar het hoefde daarom niet kwaadaardig te zijn.  Wablieft!!
Paniek!! Wat met mijn zoon??
Je moet zo snel mogelijk naar pneumatologie...
Een week (!!) later kon ik er terecht... Gelukkig viel het allemaal nog mee, ik had blijkbaar al die tijd een zware longontsteking.  Anderhalve maand liep ik er al mee rond, en het ergste leed was geleden.  Ik moest nog maar even thuis blijven want mijn longcapaciteit was minder dan 50%  en dus moest ik flink aansterken.  Een half jaar later ging het beter, longcapaciteit was sterk vooruit gegaan, maar de puffers moest ik behouden.

Een jaar na de longontsteking bleef de pijn, de migraine, de spierpijnen, de vermoeidheid, kortom, het grieperige gevoel overheersen.  Ik dacht dat het enkel kwam door Meisje die elke nacht een feestje bouwde en dat ik niet kon recupereren maar bloedafnames bewezen het tegendeel.
Alweer was alles mis.  Een nieuwe opstoot van klierkoorts was te zien in mijn bloed (dat was nieuw, ik dacht dat je dat maar 1 keer kon doormaken), ontstekingswaarden veel te hoog, verhouding witte en rode bloedcellen niet in orde...

Pneumoloog en Neuroloog begrepen het niet, en vreesden dat de specialist inwendige geneeskunde wel eens gelijk kon hebben over CVS (Chronisch Vermoeidheidssyndroom).
Ik was er niet mee akkoord, maar na een test (weekje vakantie, symptomen opschrijven voor en na, ook mijn echtgenoot want ik was inmiddels de helft van de symptomen gewend) en een uitgebreid gesprek met de huisarts besloten we toch naar het Universitair Ziekenhuis te gaan.

Ook daar weer uitgebreide screening van meer dan een half jaar. 
En toen viel inderdaad het verdict.  Gehuild, gebruld en geschreeuwd heb ik.  Ik moest immers meteen 6 maanden thuis blijven.  Ik heb geprobeerd te onderhandelen om halftijds te gaan werken, of misschien een kwartje, ofzo?  Maar neen hoor!  Ik moest en ik zou thuis blijven!!

Een jaar vol therapie, over hoe je gezin belangrijker is dat werken, en dat je aan jezelf moet leren denken... brainwashen ;) de beginselen van psychologie, héél erg interessant!!
En na een jaar voel je dat je beter wordt, heel stilletjesaan voel je kleine verschilletjes.

En dan... trap je in de val en ga je terug aan het werk!  Niet je oude vertrouwde werk, want daarvan denk je dat dat de boosdoener is geweest die je zo ziek heeft gemaakt.  En dat was helemaal niet waar, want dat heb je deels aan jezelf te danken, en deels ook aan je lichaam. 

Sommige mensen hebben wél de draagkracht en anderen niet.
Heb je al heel wat op je kerfstok, lichamelijk en geestelijk, dan is je draagkracht pakken kleiner dan mensen die perfect fit en gezond zijn met een blanco geestelijke achtergrond bij wijze van spreken.
He heeft niets te maken met psychiatrische aandoeningen, ik heb mezelf door een psychiater laten "keuren" want ik begon ook aan mezelf te twijfelen, maar ik ben perfect normaal.  Beetje zotjes volgens de kinderen, maar verder meer dan oké.
Ik ben gewoon volledig veel te ver gegaan...

En dan nog een keer... En je denkt "ik weet het nu wel" maar neen... je trapt er toch weer in en wéér laat je van je goedheid profiteren.

En toen kwam ook de diagnose fibromyalgie er bij en spasmofilie.  Dat is pijn aan de aanhechting van de spieren op verschillende plaatsen en aan je gewrichten.  Vooral schouders, nek, heupen, nek, knieën.  Je bent bijna continue stijf en stram en voelt alsof je spieren ontstoken zijn. 
Daarom moet je ook vaak naar de fysiotherapeut, maar die werkt vaak te ruw waardoor dat dan weer pijn doet.  Bewegen is heel goed, maar ook weer niet alle bewegingen.

En dan begint de aftakeling... Dan krijg je er allerlei extra's bij: peesontstekingen op plaatsen waar je je gewrichten of spieren overbelast omdat je ergens anders iets minder wil belasten owv pijn, reuma, slijmbeursontstekingen,...

En daar zit je dan... magnesiuminfusen, 3 x fysio per week, 2 x per jaar neuroloog, 3 à 4x per jaar reumatoloog, maandelijks minstens huisarts, maandelijks psychologe (ja ik moet écht bij iemand kunnen uitrazen) om nogmaar te zwijgen van de extra specialisten af en toe...
En dan nog beweren mensen dat je niet ziek bent ;)

Ruilen?

Kopiegedrag - gedrag aanleren

Het is algemeen geweten dat kleinere kinderen heel veel van ons gedrag kopiëren.  Soms is dat grappig, soms niet.  Soms kopiëren ze ook ons euh "niet zo nette gedrag" of woorden die ze beter niet zouden nazeggen.

Maar bij ons Meisje is dat gedrag nooit voorbij gegaan.

Wij dachten dat dat een manier was om zich kenbaar te maken, om op te vallen.
Maar de thuisbegeleidster, die dagelijks werkt met kinderen en jongeren met autisme, vertelde me dat ze dat wel vaker ziet.

Onze dochter valt uit op sociaal gebied.
Tijdens een observatie op school viel tijdens de speeltijd op dat ze een spelletje meespeelde waar ze mekaar gingen imiteren.  Dat ging goed.  Maar plots waren de spelregels gewijzigd.  Dus Meisje staat vooraan de groep, doet hetgeen dat het vriendinnetje voor haar deed na, maar dat was niet wat ze moest doen.  De anderen roepen door mekaar iets, Meisje begrijpt het niet en begint wat gek te doen en gaat weg en zet zich achteraan in het "publiek" van de show.
Maar na een poos heeft ze het gehad want ze mag niet meer meedoen met de show.

Ze besluit naar het speeltuig te gaan waar 2 kleintjes allerlei fratsen uithalen en de juf roept, maar Meisje denkt dat dat tegen haar is dus ze gaat verschrikt weg.

Ze gaat naar een ander groepje leeftijdsgenootjes maar daar mag ze niet meespelen want ze zijn al met een spel bezig.

En dus gaat ze zo maar wat rondlummelen ...

Toen ik dat hoorde brak mijn moederhart, zo zielig!!

We oefenen nu met spelletjes spelen maar we kunnen dat enkel als er geen enkele spelregel wijzigt.  En dat is op een speelplaats niet het geval natuurlijk.

Het was de begeleidster ook opgevallen dat Meis heel erg naar ieders gezicht kijkt.  Ze houdt heel erg je mimiek in het oog.  Niet wat je aan het doen bent, dat je knipt, schrijft, knutselt, neen je gezicht, je uitdrukkingen, en soms heel erg dichtbij.  Soms staart ze je echt aan, en sommige mensen kunnen dat echt niet hebben.  We leren haar nu wel dat dat niet gepast is.
We vermoeden dat ze probeert uit zichzelf te leren wat gepast gedrag is in bepaalde situaties.  Hoe ze moet reageren als dit of dat gebeurt.
En dat vinden we heel wat, want dat bewijst weer maar eens dat ze niet van de domste is.

Maar... niet alleen zo'n dingen steekt ze op.

Ook de negatieve dingen.
Tics van andere kinderen bijvoorbeeld op school: bijten op pennen en potloden. 
Bijvoorbeeld op haar haren kauwen, omdat ... dat doet.  (maar dat duurt dan heel erg lang alvorens we weten wie dat doet, en vaak moeten we Broers hulp inroepen om wat te spioneren op de speelplaats).

Of bijvoorbeeld sloeg ze zichzelf steeds in het gezicht.  Nu bleek dat dat kwam omdat Karen van K3 eens zichzelf een klap voor de kop gaf in HalloK3 omdat ze iets doms gedaan had.  En nu, elke keer, sloeg ze zichzelf als ze iets deed, of als ik iets opmerkte of iets dergelijks.

Heel luid lachen, krijsend lachen, omdat iemand naar haar gehoor zo een lach heeft, dus gaat zij dat ook zo doen.

Nu, de laatste tijd, kijkt ze heel graag naar Disney Channel.  Gewoon, omdat daar de oortjes van Mickey onderaan op staan.  En omdat ze daar heel veel lachen (lachband).  Maar wat is daar op te zien?  Hannah Montana en consoorten.  Meisjes met veel allures.  En wat valt de laatste tijd meer en meer op?  Dat Meisje dezelfde allures krijgt: vingertje omhoog en hoofdje schudden, armen over mekaar en schuin kijken, ... allemaal manieren waar ik helemaal niet van hou!
Dus... geen Disney channel meer... Ik wil geen meid met ster-allures op haar 6 jaar...Dat ze daar nog maar even mee wacht.

Ik denk dat wel meerdere ouders die herkennen.  Als je denkt "ze zijn uit die fase uitgegroeid", dan zijn wij er nog niet vanaf!

Normaal onderwijs vs buitengewoon onderwijs

Oké... Nu Meisje Risperdal neemt, is de optie "buitengewoon onderwijs" misschien even van de baan geschoven maar toch...

Je blijft er mee in je achterhoofd zitten, er is niet heel veel keuze, en het is niet zoals met eender welke andere school dat je denkt  "ach, we veranderen toch gewoon?"
Alles moet goed van tevoren bestudeerd, en gewikt en gewogen...
En het is niet zo makkelijk als in Nederland... Nu ja, makkelijk is het daar ook niet, maar toch, er zijn een aantal dingen die daar toch vlotter verlopen dan hier.

Eerst en vooral zit je al met de leerplicht.  Vanaf 6 jaar zijn kinderen hier leerplichtig.  Tot en met 18 jaar.  Ook kinderen met een handicap. Bij mijn weten is er in België geen gedeeltelijke leerplichtontheffing of iets dat er op lijkt.  Dus van zodra een kind thuis blijft moet die afwezigheid gewettigd worden.  Je mag 3 of 4 dagen ongeveer zelf wettigen als ouder, maar nadien moet je altijd een medisch attest hebben van een arts.
Nu... ik ga sowieso altijd met de kinderen naar de dokter als ze ziek zijn, of hij komt naar ons.  Daar kunnen ze bij ons niet over klagen.

Maar heb je dan een kind zoals ons Meisje, die zeer stressgevoelig is, en vaak thuis.  Dus elke keer maar weer naar de dokter!  Gelukkig hebben we een goeie huisarts, die dat begrijpt en die zelf zegt "laat ze maar even bekomen".
Het huiswerk komt dan met Broer mee en we doen het dan samen, op ons eigen tempo, en dat lukt ook wel. Misschien zelfs beter dan in de klas, zonder de stoorzenders.


We hebben een hele goeie school, waar ze bij de beste juf zit die we ons konden inbeelden.  En we kunnen gebruik maken van een principe dat GON heet, geïntegreerd onderwijs. 
Net omdat Meisje slim genoeg is om in het normale onderwijs mee te draaien, maar de sociale omgang niet helemaal mee wil.  Het doel van de GON is om kinderen zo lang mogelijk in het normale circuit te laten meedraaien.  Via een GON-begeleider biedt de school voor buitengewoon onderwijs dan onderwijskundige of paramedische hulp aan in de gewone school. 
Die GON-begeleiding krijg je in elke graad (kleuter - lager - secundair) 2 jaren als je dat wil en je er recht op hebt.  En elk jaar krijg je 2 lesuren.

Wij kozen nu voor het 1e leerjaar, omdat ze nu alles nieuw leren: lezen, rekenen, schrijven.  Allemaal heel veel voor een kind.  Maar dan is de vraag: wat doe je met dat 2e jaar?  We merken nu bij Broer dat het 4e leerjaar zwaar is qua zelfstandigheid.  Ze moeten nu heel erg veel alleen leren doen.  Maar volgend jaar komen de talen er dan bij in het 5e leerjaar.  Wat kies je dan?
Of kies je meteen voor het 2e leerjaar, in de hoop dat er misschien volgend jaar iets verandert in de wetgeving?  Of dat blijkt dat ze volgend jaar toch niet mee kan en ze toch naar het buitengewoon onderwijs moet?

ALS (ik zeg ALS, we moeten nog alles aanvragen, indienen...) we een Persoonlijke Assistentiebudget kunnen krijgen, kunnen we die assistent ook laten meedraaien op school: mee op uitstap, mee aankleden bij zwemles en turnles (alhoewel dat goed lukt) maar misschien kan die wel een meerwaarde bieden op school.

Allemaal moeilijke vragen waar we nu al rekening moeten mee houden.  De vergadering met juffen, zorgjuffen, GON-juf, thuisbegeleidster en mezelf is binnen 14 dagen, en dan wil ik graag alles op tafel qua mogelijkheden. 
En veel is er niet te kiezen!

Ons buitengewoon onderwijs is onderverdeeld in verschillende types:

• Type 1:
  voor kinderen met een licht verstandelijke handicap
      
• Type 2:
  voor kinderen met een matig of ernstig verstandelijke handicap    

• Type 3:
  voor kinderen met gedragsstoornissen, ernstige emotionele en/of gedragsproblemen
  
• Type 4:
  voor kinderen met een fysieke handicap
  
• Type 5: voor kinderen die opgenomen zijn in een ziekenhuis of in een preventorium
  
• Type 6:
  voor kinderen met een visuele handicap
  
• Type 7:
  voor kinderen met een auditieve handicap
  
• Type 8: voor kinderen met ernstige leerstoornissen.

Type 1 en type 8 komen niet voor in het buitengewoon kleuteronderwijs

Het probleem bij ons is dat Meisje te slim is voor type 1.  Ze valt in de meeste scholen onder type 8.  Maar ze heeft geen ernstige leerstoornis.  Dat is net het probleem.

Dus je moet al een school vinden waar ze
1) auti-werking hebben
2) voorzien zijn op kinderen met normaal tot hoger IQ

En zoveel scholen zijn er niet in België die dat aanbieden.  En dan zou je toch graag een school vinden die een beetje bij jouw opvoedingsstijl pas.
En laat die scholen dan net lekker ver van bij jou thuis gelegen zijn.

Ik heb altijd gezegd: ik laat mijn kinderen niet op internaat gaan, tenzij er zelf voor kiezen, zoals ik dat heb gedaan (ik was een jaar of 14 en koos daar bewust zelf voor).
Dus internaat is uitgesloten, ik laat mijn Meisje niet achter bij vreemden.

Maar een busrit van 2u enkel is de grootste stressfactor bij kinderen. 
Wat doe je dan in zo'n geval?  Breng je ze zelf en rijd je elke ochtend en avond anderhalf uur om je kind naar school te brengen?  Maar je hebt nog wel een ander kind rondlopen dat naar school moet...

Dat zijn vragen waar ik nachten kan van wakker liggen!

Met uitspraken "nu gaat het voorlopig goed" ben ik niets!  Ik wil zekerheden!  Ik wil weten dat mijn kind ergens terecht kan als het haar allemaal teveel wordt!

Of misschien is de controlefreak in mezelf de overhand aan het nemen en moet ik even wachten op de vergadering van binnenkort...
We wachten nog maar even af ;)

Rust... heerlijk toch?

Het is bijna middernacht... en we zijn 5 dagen terug van vakantie.  En het is voor het eerst dat ik even terug het gevoel van rust terug heb gevonden.
Het is zelden dat ik zo laat wakker ben, laat staan dat ik beneden nog op de bank te vinden ben.  Daarvoor neem ik teveel medicatie  :)
Maar ik viel nogal laat in slaap voor de televisie en ben nu klaarwakker en geniet!
Van de rust en de stilte...

Net zoals ik dat deed op vakantie in Weerterbergen. 

Wat heb ik genoten van onze vakantie!  Ik had niet meteen een wauw-vakantiegevoel!  Ik heb geen boeken gelezen of andere dingen die je standaard doet op vakantie.
Maar ik had geen verplichtingen!
Ik moest geen 2x naar de fysio, de kinderen moesten niet 3 of 4 keren gaan voetballen, niemand naar de circusschool, niet 's ochtends en 's avonds naar school, geen andere doktersafspraken, geen boodschappen, geen ongeplande bezoekjes, ...

Gewoon, wij 4, en niemand anders.
Op ons eigen ritme.  De dingen doen die wij graag doen, en wanneer wij daar zelf zin in hebben, en niet omdat iemand anders ons dat oplegt.

Voor het eerst in 6 jaren sliep Meisje tot 8u, praktisch aan 1 stuk door, sporadisch een droompje.  Maar ik heb echt in jaren niet zo lang aan 1 stuk geslapen!
Gewoon... omdat er geen stressfactoren waren.
Ook Broer sliep de klok rond, omdat het heerlijk stil was buiten.  Wij zijn dat hier niet gewoon.
De kinderen konden onbevreesd met de fiets rijden voor de bungalow, ook al was dat een beetje leren loslaten voor mezelf.

Geen verplichtingen om telefoons te beantwoorden (iedereen wist dat we weg waren) of om de deur te openen (pech voor wie er stond, we waren toch niet thuis).

Ik had me voorgenomen om deze week en volgende week rustig aan te doen, om het vakantie-rust-gevoel te behouden.  Ik ken mezelf.  Maar daar is al niets meer van te merken.
Volgende week staat er elke dag iets op mijn agenda inmiddels.  Omdat ik geen "neen" durf zeggen!  En deze week heb ik mezelf alweer helemaal "overwerkt" in het huishouden.

Meisje slaapt alweer niet meer goed sinds dinsdagnacht.  Omdat ik gespannen ben, is zij gespannen.  En omdat ze ging spelen in de buitenschoolse opvang.
Dat geeft zenuwen op voorhand dus stress, en stress betekent niet slapen.  De nacht na de speeldate is sowieso een garantie op een slechte nacht want dat komt de verwerking.
En de school moet nog opnieuw beginnen.

Ik heb eerlijk, echt oprecht, gedacht vorige week: ik blijf gewoon hier!  Alles achterlaten, we beginnen hier opnieuw!  Gewoon wij 4!  Een huisje aan de rand van het bos, veel speelplaats, veel groen, want dat mis ik hier het meest.  Ik kom uit een groene omgeving en woon nu in de stad.
En Nederland is zoveel beter voor bijzondere kinderen!
Maar dan haal je ze weer weg uit de vertrouwde omgeving... en dan heb je dat weer...
Om maar te zwijgen van het onbegrip van je omgeving.
En neen, ik zou mezelf daar niets van moeten aantrekken, en toch doe ik dat telkens weer.  Ik ben veel meer bezig met wat anderen zullen gaan denken, dan wat ik zelf denk.

Voor mezelf opkomen moet ik doen... Makkelijk gezegd he!
Ik ben ook zo goed in raad geven aan anderen ;)  Maar voor mezelf ho maar! :)

Gelukkig heb ik op Twitter een aantal hele lieve sterke mensen leren kennen, en we hebben ons voorgenomen om voor mekaar te zorgen. 

Maar als er toch 1 goed voornemen is dat ik wil maken dit nieuwe jaar is het de kracht om "neen" te zeggen en te kiezen voor het welzijn van mijn gezin.

Mama is ziek (deel 1)

Ik had mezelf voorgenomen niet te vaak te klagen over mijn gezondheid.
Maar ik krijg toch vaak de vraag wat er met me aan de hand is.  Dus daarom... ga ik even de persoonlijke toer op.
Ik ga het in stukjes vertellen anders wordt het heel veel in 1 keer en het is al veel voor mezelf om het zo "uit de doeken te doen".  Confronterend best...  En ik veronderstel dat ik volledig ben, want ik ben stukken echt "kwijt".  Ik lach wel vaak dat ik een beetje "seniel" ben maar het is ook wel zo, deels door de medicatie, deels gewoon... weg!  Lange termijngeheugen gaat wel, maar korte termijgeheugen iets minder. ;)

Ik doe mijn best om er min of meer netjes en deftig uit te zien, maar dat speelt dikwijls in mijn nadeel.  Ik zie er helemaal niet ziek uit, maar ik voel me wel zo.  Ook al spreek ik dat niet altijd zo uit (meestal zelfs niet).  Ik word rechtgehouden door medicatie.  Veel medicatie. 
En neen, ik kan niet zonder! 
En ja, ik heb alles al geprobeerd, van acupunctuur, tot reiki, tot weet-ik-veel wat er allemaal bestaat. 
Ik voel mij nu het beste met wat ik nu doe... Het gaat om Quality of Life, en dat ik daardoor dan 30 kg ben bijgekomen, en 2x per week naar de fysio moet, en de osteopaat af en toe mijn heupen en rug moet corrigeren enzo, dat neem ik er maar bij.  Zoals het nu gaat is het menselijk en leefbaar.   En dat is het belangrijkste.

Ik zal beginnen met datgene dat ik al het langste heb.  Migraine.  Niet zomaar wat hoofdpijn.  Nee, echt migraine.  Ik belandde voor het eerst met oncontroleerbare migraine in het ziekenhuis toen ik een jaar of 15 was vermoed ik (het zit in de familie, dus niet echt verwonderlijk).  Toen bleef ik een week in het ziekenhuis aan een xylocaïne-infuus,  waar je in een soort van roes (lichte narcose) wordt gehouden.  Xylocaïne/lidocaïne blokkeert de natriumkanalen van de zenuwbanen.  Daardoor wordt de pijn verlicht, en kunnen de zenuwbanen zich herstellen. 
Na een rondreis in de USA in 2000 dacht ik, heb ik dat nog eens heel erg gehad, met weer een ziekenhuisopname tot gevolg.  We vermoedden toen dat het vermoeidheid, airco, het lange vliegen de oorzaak waren.  Nadien bleef alles tamelijk goed onder controle met bètablokkers en noodmedicatie die de toenmalige huisarts die 2 huizen verder woonde snel kwam plaatsen als het nodig was, want dat dierf ik zelf niet. 

Zwanger zijn kan ofwel nefast zijn voor migraine ofwel niet.  En ik was bij de gelukkigen.  Dolgelukkig!  Echt niets van hoofdpijn had ik!  Lang leve HCG!
En ik ben lang zwanger geweest eigenlijk. 
Broer is geboren in 2003, dus van pakweg herfst 2002, tot november 2006 was ik zwanger.  Vlinderzus zit er nog tussen en ik was nog eens 12 weken zwanger met een miskraam tot gevolg in november 2005. 

Een half jaartje de geboorte van Meisje, de dag voor de verkiezingen begin juni 2007, voelde ik me niet zo best.  Ik had al heel lang weer keelpijn, was weer zo moe...
Ik stond voor de deur van de huisarts maar blijkbaar was die met vakantie.  Er hing een briefje. 

Ik liep naar de auto en ik voelde iets in mijn hoofd.  Een soort van "knak", er knapte iets, en ik kreeg de vreselijkste hoofdpijn die ik ooit al had.  Alles werd vlekkerig en ik werd ongelofelijk misselijk.
In paniek dacht ik "ik moet naar huis, NU!"  Onderweg belde ik naar mijn man en zei "hier klopt iets niet, zet de voordeur open, ik kan niet meer parkeren, ik moet blijven praten..." Ik zag de dingen niet meer hoe ze moesten zijn, ... Op zich onverantwoord, een paar keren dacht ik te stoppen aan de kant maar ik dacht "ik moet thuis zien te geraken" in een soort van paniekreactie.

Toen ik thuis kwam ging ik liggen en mijn man belde de vroegere huisarts.  Die vond het niet zo goed klinken en raadde aan de huisarts van wacht te laten komen (de vroegere huisarts woont te ver om langs te komen).  De dame die langskwam zei "mevrouw, ik denk dat u een hersenbloeding heeft, u moet zo snel mogelijk naar het ziekenhuis".
Gelukkig was mijn mama al onderweg, want mijn man was een beetje ongerust, en we hadden immers een baby en een kleuter in huis.
De dokteres belde het ziekenhuis dat we er aan kwamen, want wachten op de ziekenwagen zou toch te lang duren.

Dus we gingen, mijn mama en ik, want mijn man is geen fan van ziekenhuizen.
Meteen aan de infusen en wat nog, onder de scan, niet goed te zien, naar het Universitaire Ziekenhuis, angiografie (kijken ze langs je liesslagader tot in je hoofd), maar het was weg...
Niets meer te zien!  Gelukkig maar!
Waarschijnlijk een klontertje of iets dergelijks, maar goed, ik kon weer beschikken!

Maar de hoofdpijn bleef... en geen beetje.  En de Paracetamol ging goed binnen.  Heel goed!
Maar van chronisch gebruik van pijnstillers krijg je ook hoofdpijn.

Gelukkig had ik een goede neuroloog waar ik terecht kon in juli.  We zochten medicatie, stelden ze op punt, een proces van lange adem, dat niet hielp.
Ik was elke dag ziek, ziek van de migraine, stond vaak onderweg van of naar het werk op de pechstrook over te geven.  Mijn gewicht ging pijlsnel naar beneden.  Gelukkig had ik hele lieve collega's die me op de been hielden.  Zij wilden liever dat ik thuis zou uitzieken, maar wat zou ik thuis zitten doen?  Zielig wezen?

Ik moest het rustiger aan doen van de neuroloog maar daar had ik geen tijd voor.
Te druk!! Met de kids, het werk, de bij-job, mantelzorgen, neenee geen tijd om ziek te zijn!

Misschien moest ik toch nog maar eens een weekje die kuur volgen zoals vroeger?  Vond de neuroloog.  Geen tijd!!  Een week werkverlet!  Geen sprake van!
Maar mijn bed zou klaar staan, zei hij, de dag dat ik zeg "genoeg" dan mocht ik komen, eender welke dag, hoe laat ook, ik mocht komen...

Uiteindelijk, 26 oktober, op een zondagochtend, de dag na mijn broer zijn verjaardag, heb ik tegen mijn man gezegd "ik ben op... breng mij alstublieft naar het ziekenhuis!"
En jawel... mijn bedje stond klaar! 

Maar wat denk je... 5 maanden pijn, dat los je niet op met 1 weekje herstellen.  Die verbindingen zijn stukgemaakt, die pijn heeft heel wat schade veroorzaakt in je hoofd, dat herstelt zich niet zomaar!
Ik mocht in die week geen enkele pijnstiller, niets voor de maag, niets helemaal niets!  Gedaan met medicatie!  Gewoon afkicken.  Het was ook nodig!  Ik durf niet zeggen hoeveel pijnstilling ik nam per week!

En weer begonnen we met een zoektocht naar de juiste medicijnencocktail.

Gelukkig vonden we snel iets.  En ik was een tijdje zoet.  Af en toe een beetje bijstellen maar het was goed te doen.  Ook de gynaecoloog werkte goed mee want hormonaal kan er heel wat meespelen op gebied van migraine.  Gelukkig wordt daar heel wat vermeden.

Maar in november 2011, na verschillende verwittigingen, niet alleen van artsen en psychologe, maar ook lichamelijk, zei mijn lijf alweer dat het genoeg was.
Met uitputting en oncontroleerbare pijn werd ik opgenomen voor alweer een weekje onder de pijnstilling.  Maar deze keer was de pijn anders, het was atypische aangezichtspijn.
Dus besloten ze me iets anders toe te dienen.

Een week later  ging ik naar huis.  En ik werd ziek, en nog zieker, en zwakker... Er klopte iets niet... En de pijn werd alweer heel erg.  De neuroloog riep me naar het ziekenhuis en blijkbaar waren mijn witte bloedcellen herleid tot quasi niets meer.
Ik was allergisch aan het nieuwe medicijn en het infuus dat ik had gekregen.  Heel mijn immuunsysteel was afgebroken.
Dus alweer in het ziekenhuis tot zolang mijn bloedwaarden niet in orde waren.  Dat werd een lange week, elke dag afwachten.  Vandaag naar huis?  Neen toch niet...

We startten dan maar met nieuwe medicatie en die sloeg wel aan.  Gelukkig!

Maar ... ik voelde me beter, dus deed weer veel te veel!
En in maart 2012 voelde ik plots van alles in mijn hoofd.  Een soort van geknetter.  Elektriciteit.
Ik vertrouwde het voor geen haar!
Ik belde mijn man en zei dat hij snel naar huis moest komen en ging maar vast liggen.  Zo kon ik toch niet vallen :)
Mijn man belde de neuroloog en ik mocht meteen komen.  En inderdaad.  Ook op beelden in mijn hoofd zagen ze knetters (knettergek hahaha).
Ik had ontladingen, epileptische ontladingen. 

Ik ben heel nuchter, zeker over mijn eigen gezondheid, maar voor het eerst was ik heel erg geschrokken.  Wij hebben epilepsie in de familie.  En epilepsie en migraine zijn familie van mekaar.  Het heeft allemaal te maken met verbindingen in de hersenen.  En bij de ene geeft dat hoofdpijn en bij de andere geeft dat aanvallen.
Maar van zeer zware migraine, en vaak, krijg je schade, en krijg je dus dit.
Het was te verwachten, maar ja...

Ik was heel bang! Ik dierf niet meer buiten komen, liet alles aan huis brengen, mocht even niet meer alleen thuis blijven, mocht niet meer met de auto rijden, was zo beperkt in doen en laten!
Dat heeft me echt enorm doen schrikken!
De medicatie werd alweer opgedreven en we bekeken het dag per dag.

Ik heb geleerd dat ik echt moet loslaten!  Zoveel mogelijk!
Mijn hoofd zit zo al vol genoeg!
En ik kan dat niet alleen, neen, ik heb een hele goeie psychologe, die mij telkens weer met mijn neus op te feiten drukt, maar waarbij ik ook heel erg kan lachen.  We kennen mekaar al heel lang.  Ik ben de enige die haar mag bellen als het even te hoog zit, of die koffie drinkt in haar kantoor.  We hebben een andere band dan echt patiënt-therapeut.

En mijn neuroloog is ook eentje uit de 1000!
Gelukkig maar!
Ik ben nu menselijk met mijn medicatie, maar ik neem geregeld nog pijnstilling.  En hij weet dat, en hij begrijpt dat.  Met een gezin als het mijne kan je niet zomaar met een knallende kop rondlopen en je huishouden doen en vrolijk blijven.  Maar ik kan "overleven" met migraine.  En ik weet wanneer het te veel is.  En wanneer ik aan de noodrem moet trekken.
En ik ga braafjes om de 6 maanden langs om gedag te zeggen, en te vertellen hoe het gaat.  Liever een keer te veel, dan een keer te weinig en alweer in het ziekenhuis...