Broertjesdag

Ons leven staat niet altijd in het teken van ons Meisje.

Wij hebben hier een ongelofelijke Duizendpoot rondlopen.  Hij is niet alleen voetballer, maar knutselt ook heel erg graag en goed, is heel erg vaardig en inventief met Knex en Clickx, en is bovenal een mini-wetenschapper/uitvinder.
Wij hebben geen computerspellen, Playstation, Nintendo of dergelijke, wij hebben alleen hopen gezelschapsspellen en educatief speelgoed.  Ik ben nog van de goede ouwe tijd ;)

Duizendpootje is een uitzonderlijk kind dat een sterrenkijker vroeg aan de Sint toen hij 8 was, met bijhorende kaart, die allerlei boeken en levensechte dino's begon te sparen toen hij 6 was en dus ook al de namen en soorten kende, en zo ook een beetje de nerdie van de klas werd (gelukkig vond hij dat niet erg).

Mijn voornemen was om geregeld een Museum te bezoeken met de kinderen, maar Mevrouwtje Theelepel heeft het niet zo begrepen met Musea.  Dus van het grote Museumplan is nog niet zo veel in huis gekomen.
Afgelopen zomer bezocht hij wel het Museum van Natuurwetenschappen (met de dino's) en het Vliegtuigmuseum, kreeg een geleid bezoek in het Europees Parlement waar hij ook weer heel veel leerde over hoeveel inwoners en waar wonen enzo, we bezochten het Museum voor Midden Afrika en gingen al verschillende keren naar Technopolis en nog zo veel meer dat ik al vergeten ben.
Elke keer zegt hij "dit was de mooiste dag van mijn leven" en dat doet ons veel deugd.  Hij luistert dan ook heel aandachtig naar wat de mensen zeggen en stelt vragen bij wat hij hoort en ziet.

Vandaag had mijn oom een geleid bezoek georganiseerd in de Steenbakkerijen in de buurt.  Aangezien er heel veel familie mee zou gaan vond ik het wel kunnen dat we met z'n allen mee gingen, Meisje was in goede handen terwijl Broer aandachtig kon luisteren.
Koffer vol bezigheidstherapie, just in case, en iedereen mee in de auto.

Broer heeft z'n ogen open getrokken!  Hij zou al lang aan het werk moeten zijn op deze leeftijd.  De cijfers vlogen rond zijn oren, maar hij was met alles mee.  Het soort bakstenen, de manieren van bakken, hij stelde gerichte vragen, hij was helemaal in de ban van de baksteen!

Meisje vond het begin wel leuk, maar dan werd het koud, saai, langdradig, begon ze te zeuren, maar er was genoeg volk om haar te entertainen.

We mochten nog een scheepswerf bezoeken waar een replica gebouwd wordt van de Belgica. 
De man van de scheepswerf stond versteld van Broer, want weinig kinderen zijn zo bezig met wetenschap. 
Binnen een aantal jaren moeten we studiekeuzes maken... Hopelijk blijft het ook dan nog zo duidelijk wat Broer wil :)

Het is weekend!

Sjah... en daar is het dan ook mee gezegd!

 

Weekends zouden rustgevend moeten zijn, mensen rusten uit van de drukke week, lezen een boek, kijken TV, gaan op familiebezoek...
Bij ons zijn de weekends net de meest stressvolle dagen.  Net hetzelfde met vakanties.

Tijdens weekends valt alle structuur weg.  Geen opstaan-tijden, geen vaste eet- en drinkmomenten, geen vaste taakjes, een hele dag bodemloos gevoel.
En net dat maakt ons Meisje heel erg onrustig.

Op zaterdagochtend is ze al vroeg wakker, net als elke ochtend trouwens.
Sinds ze slaapmedicatie krijgt, slaapt ze iets rustiger, maar daardoor is ze 's ochtends veel vroeger wakker (ergens tussen 5 en 7). 
Ze gaat op sinds dit schooljaar op zaterdag van 12 tot 13u sporten.  Gek tijdstip, ik weet het, maar dat komt ons het beste uit qua vervoer.  En dan duurt de ochtend wel heeeeeeeeeeeel lang!

Ze kan helaas (alhoewel, soms is het best handig en durven we de klok al eens verzetten, foei foei) nog geen klok lezen.  We hebben pictogrammen met wat wanneer gebeurt en op welke dag, maar ook dan heeft ze nog geen tijdsbesef.
5 minuten kunnen een uur duren en andersom.
Ik maakte zelf Time-timers (http://www.timetimer.nl/) die 5 minuten aftellen, 10 minuten, 15 minuten of 30 minuten, maar ik heb er uiteraard geen die 4 uren aftellen.

4 uren overbruggen met bezigheidstherapie, en haar ondertussen nog iets kunnen laten eten voordat ze vertrekt, waarbij we er moeten voor zorgen dat ze de week nadien niet om 9u al aan de snack en het sap zit omdat ze niet weet hoe laat het hoort te gebeuren, en dan nadien jas en schoenen aandoet ... Het is elke keer een heel gevecht.

En als ze dan eenmaal haar uurtje heeft gehad zou je denken dat het over is maar helaas!

Dan komen de emoties boven ... ze heeft zich een uur kranig gehouden, en dan moeten de opgekropte emoties er uit.
We vragen best ook niet hoe het is geweest, wie er was, wat ze heeft gedaan, ...
Vaak heeft ze dan ook "buikpijn", maar we weten ondertussen ook dat als het haar navel is die ze aanwijst dat het tussen de oortjes zit.  Soms is ze ook gewoon slapjes en moet ze wat eten, soms is ze gewoon heel moe, soms weten we het echt helemaal niet, maar het is toch zo moeilijk om er iets op te kleven!
En daardoor is ook de rest van de dag naar de vaantjes want wil ze vaak niet meer van de bank of uit het "grote bed van mama".

Maar als we haar zaterdags uurtje afnemen, als het vakantie is, als het om de één of andere reden geen sport-uurtje is, dan is er met haar helemaal geen huis te houden.
Dus we weten dat ze het écht wel nodig heeft.

En dat, samen met haar voetbal-uurtje op woensdag, dat geeft haar genoeg ruimte om uit te razen en energie kwijt te spelen onder begeleiding.

Oorpijn

"Mama mijn oor doet pijn"
Sja... daar gaan we weer...
Wat is pijn?

In het verleden hadden we al een episode "mama mijn been doet pijn".
Vooraleer we wisten dat er echt iets aan de hand was, waren we al een aantal weken, verder.  Uiteindelijk bleek het een soort van zenuwpijn te zijn, doordat ze te snel groeide en haar botten en spieren zo hard moesten rekken en daardoor haar benen af en toe wel "Restless Legg Syndrome" gaven.
Ook de slaapmedicatie was wel een beetje boosdoener.
Ondertussen is dit fenomeen een beetje geluwd, we weten hoe we dit moeten oplossen: beentjes masseren, in beweging blijven, en als het écht heel erg is pijnstilling geven.

We hebben haar ondertussen geleerd een soort van schaling aan de pijn te geven.
Bij Broer doen we dit al langer.  Broer heeft heel veel last van migraine en geeft zijn hoofdpijn punten op 10. 
Zus kan dit niet inschatten dus duiden we aan met onze handen: hoeveel pijn doet het?  Zoveel is niets (handen tegen mekaar) en zoveel is veel (handen ver open) en dat doen we een paar keer na mekaar en dan geeft ze aan hoeveel pijn het doet.
Het heeft een hele tijd geduurd vooraleer we echt wisten dat ze het systeempje doorhad.

Sinds vorig weekend klaagt Mevrouwtje Theelepel van oorpijn.
Nu ja... Wat is er dan van waar?  Is het echt pijn, of is er iets lastig in haar oor?  Ik ben ooit al met heel veel oorpijn naar de dokter gerend, waar uiteindelijk bleek dat ze een dikke prop in haar oortje had en de dokter zei dat het waarschijnlijk een druk was die ze voelde.

Afgelopen week vermeldde ze toch weer vaak het oor.
En gisterenavond kwam ze de school uitgerend en kloeg ze meteen weer van oorpijn.  Toen ik de huisarts opbelde wist die wel te vertellen dat er héél veel kindjes ziek zijn, allemaal neus-keel-oor dus dat het best zou kunnen, maar aangezien Broer 2 weken geleden al neusspray nodig had kon het zijn dat ze ook gewoon neuslast had en dat voelde in haar oor.

Maar vanochtend stond ze op en kloeg meteen van het oor.
En tijdens het weekend een wildvreemde dokter opzoeken met een koortsig kind... Neenee... dat zie ik niet zitten.
Dus blijft Meisje maar thuis vandaag en gaan we naar onze vertrouwde kinderarts om te checken wat het nu is met het lastige oor.

En ondertussen wordt het een lange dag voor Mama, want natuurlijk is het verveling alom en huilen omdat ze niet kan spelen en de vrijdag-activiteiten op school kan meemaken, en alles wordt de hele tijd herhaald.
Maar ook dat komen we wel door... met sloten koffie ;)

Het Meisjes-verhaal

Ik schreef ooit eens een artikel over "Mevrouwtje Theelepel" op een website.
Bij deze ... kennen jullie meteen haar verhaal

Ken je dat gevoel? Dat je denkt "hier klopt iets niet" maar dat je niet weet wat. En dat je jezelf toch wil beschermen voor nieuws dat je misschien niet wil horen alhoewel je voor jezelf denkt "ik kan het wel aan, ik ben het gewend, ik ben er van kleinsaf mee opgegroeid".

Een speciale dochter, hoe het begon...

Al van kleinsaf viel het mij op dat er met mijn jongste een speciale aanpak nodig was.
Ze sliep niet zoals het moest. Ik moest 10-15 keren per nacht opstaan omdat ze droomde, gilde, haar bed verbouwde, maar zonder dat ze er van wakker werd (als ik snel genoeg ingreep).
Maar de toenmalige kinderarts vond dat niet abnormaal. Zo lang ze graag ging slapen en ze snel insliep was er niets aan de hand. Nu ja, dat deed ze wel, ze was immers doodmoe van haar nachtelijke escapades.

Na 3,5 jaar zat ik er helemaal door. Mijn man werkte in het buitenland en de nachten begonnen zich te wreken. Ik had immers CVS en kon mijn nachtrust best gebruiken.
Het ziekenhuis waar ik in behandeling was stuurde mij met mijn dochter naar de slaapkliniek. Daar bleek dat ze (rara) een slaapstoornis had. 
Parasomnie, ofwel letterlijk "verkeerde slaap". Je gaat slaapwandelen, hebt nachtelijke angsten, reageert aggressief, bloeddruk gaat op of af, bent helemaal onbereikbaar...

Omdat ze ook niet zeker waren of er neurologisch iets mis was, werd dochterlief ook nog aan allerlei andere tests onderworpen. Nu ja, we konden maar beter zeker zijn vond ik; en de tests kende ik allemaal van vroeger bij mijn kleine broertje.
Gelukkig was er neurologisch niets aan de hand.
De neurologen schreven haar slaapmedicatie voor, en we gingen naar huis.

Héérlijk zo rustig! Of toch niet?

De slaapmedicatie deed wonderen! Ze werd nog eens verhoogd, maar het was dag en nacht verschil. Mijn biologische wekker had meer tijd nodig om aan te passen :)

Tijdens een controlegesprek aanhoorden de neurologen mijn verhaal over haar gedrag. Ik had een uitgebreid verslag gemaakt om hen te laten lezen over wanneer en hoe het begon en wat juist de pijnpunten waren.
Mijn zoektocht naar antwoorden ging al terug van de tijd toen ze nog bij de onthaalmoeder zat. We volgden toen opvoedingscursussen Triple P (mét onthaalmoeder, zonder), ik ging naar de opvoedingswinkel voor advies, ging naar een psychotherapeutenpraktijk voor kinderen, en allemaal stuurden ze mij door naar het Centrum voor Ontwikkelingsstoornissen omdat ze vonden dat er een groter onderliggend probleem was.

Ook de neurologen bevestigden dat het slaapprobleem wel eens te maken kon hebben met een ontwikkelingsstoornis.
Dus we schreven ons in op de wachtlijst (van gemiddeld een jaar) bij het Centrum voor Ontwikkelingsstoornissen.

Eureka!

Na (inderdaad) een jaar, mochten we op gesprek bij het C.O.S. Ze kwam in aanmerking voor de testings, en toen ging alles zéér snel!
Na 3 maanden kwam het verdict... En ik wist het... van in het begin... maar stil vanbinnen hoop je dat het toch niet waar is...
Mevrouw, uw dochtertje is autistisch. Ze heeft een emotieregularisatiestoornis.
Dwz dat ze dus haar emoties niet de baas kan, maar ook niet iemands anders emoties begrijpt. Als bv zij blij is, veronderstelt ze dat iedereen dat is. Ze begrijpt ook geen "alsof" spelletjes. Ze heeft helemaal geen imiginaire wereld, niks fantasie, geen grapjes (begrijpt ze niks van); en is overgevoelig voor alles. Ze heeft een hoog IQ, de taalkennis van iemand van meer dan 5 maar de taalvaardigheid van iemand minder dan 4. En dat is ook enorm frustrerend, ze krijgt het dus niet uitgelegd. Je moet dus aanvoelen wat ze wil zeggen.

Nu anderzijds was ik wel "opgelucht" (is nu niet echt het juiste woord) met de diagnose. Dit wou immers zeggen dat de opvoeding van mijn 2 kinderen toch niet verschillend was geweest. Daar waar ik met mijn zoon overal kan komen zonder het schaamrood op de wangen te krijgen, kan dat met mijn dochter niet. En neen, zij krijgt niet alles wat ze wil, al lijkt dat zo. Je moet haar gewoon met fluwelen handschoentjes aanpakken en aanvoelen wat ze wil en hoe ze iets wil. En dat maakt het heel erg moeilijk. Ze is dus niet "zomaar" koppig.

Ik wil maar zeggen: soms voel je als moeder je kind gewoon aan en weet je "hier klopt iets niet". Ik heb tegen de kinderarts vroeger zo vaak gezegd: dat is hier toch niet juist, maar werd telkens afgewimpeld. Gelukkig heb ik nu een hele goeie (andere), die wél luistert, en die zelf ook versteld staat van wat er allemaal is gebeurd en waarom dat zo lang heeft moeten duren.

Dus mama's: volg je gevoel ;)

Sudden change of plans :s

Woensdagmiddag...
- pannenkoeken eten
- Mevrouwtje Theelepel gaat op voetbaltraining
- Mijnheertje Duizendpoot gaat overlappend op voetbaltraining

Een vermoeiende namiddag, maar beiden zijn hun energie kwijt en dan is Mama blij ;)
Sinds dit jaar zijn we lid van een nieuwe voetbalclub na 4 jaren, en nu mag ons Meisje ook mee voetballen, hetzij bij een speciaal team, allemaal met bijzondere kinderen.

Het is prachtig hoe heel de voetbalclub omgaat met al de kinderen, ook de bijzondere.  Ook zij komen kijken naar de andere kinderen hoe zij voetballen, zij lopen daar binnen en buiten, iedereen komt van in het naburige dorp, slechts een enkeling van de stad wat verderop.

Ons Meisje had al een hobby op zaterdag waar ze de nodige energie kwijt kon en haar motoriek werd bijgeschaafd, d.m.v. Sherborne methodiek, maar 1 uur per week was blijkbaar niet voldoende.

De begeleiding van het bijzondere team is prachtig!  De kinderen zijn opgedeeld in 2 leeftijdscategorieën, maar ons Meisje is blijkbaar zeer goed met de bal (nu ja, met een voetballende broer waar ze steeds moet tegenover staan is dat niet zo vreemd), en dus staat zij meestal bij de oudste kindjes van haar categorie.

We hebben echter wel beslist om geen enkele wedstrijd of tornooi mee te spelen omdat ze met niets van druk of stress overweg kan.  dat creëert spanning en spanning geeft driftbuien.

Zo ook gisteren... woensdag... voetbaltraining...
Helaas pindakaas...
Voetbaltraining afgelast en Mama had het te laat gezien.
Meisje komt enthousiast de school uitgelopen, neemt haar pictogrammen in ontvangst (daarover later meer) maar Mama moet meedelen dat de voetbaltraining niet doorgaat.
Meisje wordt heel erg boos, krijgt een driftbui op het schoolplein (waar niemand nog van opkijkt gelukkig, al zou ik mij daar niets van aantrekken), en huilt heel de weg naar huis in mijn armen (help, 25 kg!  )

Ik kon haar gelukkig omkopen met een uitstapje naar de bakker en een donut, maar elke keer werd hetzelfde verhaal herhaald en elke keer kwamen de tranen "het is wel jammer dat ik nu niet kan voetballen he mama".
Mijn hart brak elke keer, want dit had ik best kunnen voorkomen als ik de kalender had bekeken.

Voorspelbaarheid, dat heeft zij zo erg nodig!  En toch weer niet, want als je iets té vroeg op voorhand vertelt wordt ze zo zenuwachtig dat ze niet meer eet of slaapt.
Waar vind je de gulden middenweg...

Autisme... elke dag een zoektocht :)

Heerlijk verleden

Sinds ik thuis ben probeer ik klusjes te volbrengen die ik in het verleden niet kon doen wegens "geen tijd".

Zo liet ik al de foto's van de kinderen afdrukken sinds hun geboorte om ze in fotoboeken te stoppen.  De jongste houdt ongelofelijk van foto's kijken en kan daar uren mee zoet zijn.
Toen ik naar de desbetreffende winkel de lading foto's ging ophalen verwachtte ik een aantal enveloppen, maar neen... het was een enorme kartonnen doos met enkele honderden foto's in.

Ik sorteerde ze snel per jaar en maand en stak ze alvast op volgorde.
Maar zoveel fotoboeken... van overal breng ik er mee, uit reclame, of als ik er ergens originele vind, en systematisch stop ik de foto's er in.

Maar zo ben ik ook begonnen met de foto's van thuis in te scannen van toen ik jong was.  Ik heb een behoorlijk druk leven achter de rug moet ik zeggen.  Ik ben niet alleen thuis, en mijn ouders hadden het echt wel druk. 
De foto's zijn echt gieren!  De kinderen lachen zich te pletter met onze kledingkeuze en noemen hun opa Prins Filip of je kan het zo gek niet bedenken!

Het is misschien inderdaad beschamend als je ziet hoe je er vroeger bij liep, hoe je je gedroeg.  Maar ik ben blij met mijn jeugd.  Ik heb ongelofelijk veel meegemaakt, heel erg veel kansen gekregen...

Ik zei onlangs nog "ik heb een goeie jeugd gehad" waarop mijn zoon letterlijk herhaalde "ik heb ook een goeie jeugd gehad" waarop we in lachen uitbarstten.
Uiteindelijk deed het me deugd dat hij dat zei.  Dat wil wel wat zeggen ook al is hij nog jong.

En ook al ben ik nu al 3 jaren thuis, en al was dat niet de bedoeling en wil ik daar graag snel verandering in, ik heb er uiteindelijk toch van genoten van zodra ik er mij bij neergelegd had.
Ook hier zijn leuke dingen te beleven, uitdagingen bijna elke dag, en wel elke dag een giller van formaat.

Bedankt lieve ouders en broer en zus!  Bedankt kindjes en wederhelft!

Het gevecht om de koffie

Oké... het is misschien overdreven... 3 koffiemachines in huis.
1 Senseo-apparaat voor Papa
1 Dolce-Gusto-apparaat voor Mama
1 "ouderwets" koffiezetapparaat voor als de familie op bezoek komt, want zij drinken alleen maar de enige echt dessertkoffie van Douwe Egberts (mag dat eigenlijk, merken noemen?)

Hoe is dat zo gekomen?  Ik herinner het mij eigenlijk ook niet zo goed.
Ik ben eens heel erg ziek geworden van 1 soort Senseo-koffie.  Iets nieuws dat ze lanceerden, ontbijtkoffie ofzo, en toen zweerde ik koffie helemaal af.
Maar ohnee... zonder koffie word ik helemaal onhandelbaar en chagrijnig!
Ik dronk al eens heerlijke Dolce Gusto bij vriendinnetjes. 

Toeval wou dat oma bij een krantenabonnement een Dolce Gusto apparaat kado kreeg en er niets van begreep dus het maar een stom apparaat vond.  Kleindochter was in de buurt en mocht het hebben als ze wou.  Ja hoor!
En sindsdien staat hier een mooie rode bol te blinken. :)

Nu is het wel zo dat wij beiden koffie-addicts zijn.
Verslaafd aan Starbucks, maar dat is helemaal niet goedkoop.
En sinds mama thuis is moeten we toch een beetje budgetbeheer doen.

Dus de afspraak is dat mama wel mag genieten van haar koffietjes, want veel meer om te genieten is er niet meer.

Maar nu... Papa's Senseo-apparaat heeft al een hele tijd kuren.  En sindsdien is het handiger om Mama's machine te gebruiken natuurlijk ;)

En vanmorgen zat mama zonder koffie...
Géén goed idee!
Gelukkig is ons ouderwets machientje er nog !
En maar snel nieuwe capsules besteld!

Wachten maar...

Always a happy ending

Lang geleden, toen onze mannen nog samen in het buitenland werkten, vonden wij, de 2 "verlaten echtgenotes" gehoor bij mekaar.
We hingen urenlang met mekaar aan de telefoon.  En dat zij minstens 10 jaar ouder is dan mij, heeft mij in vele opzichten geholpen.
Zij was een ervaren moeder, had al een grote dochter, en nog 2 kindjes van dezelfde ouderdom als de mijne.

Ik kon bij haar terecht met mijn verzuchtingen over het "anders zijn" van mijn meisje, over de veeeeele slapeloze nachten, over de driftbuien,...
Maar ook over het volledige uiterste van mijn jongen, de overgevoeligheid, de grote zorgzaamheid, hoge intelligentie,...

We spraken geregeld af, als de mannen eens thuis kwamen en er ontstond een hele goeie band tussen de mama's.
Ons sarcasme hield ons er bovenop.  De melige BFF werd bij ons BBF, Best Bitches Forever. 
Zij hielp me meer "neen" te leren zeggen, zelfs in bitch-modus te kunnen gaan als het moet (alhoewel, dat knopje werkt nog niet zo best)

En ook vandaag gingen we op bezoek bij onze lieve vrienden.  Omdat het al eens gebeurt dat één van de kinderen ziek wordt zeggen we nooit op voorhand wat er gepland staat dus pas vanochtend zeiden we tegen Mevrouwtje Theelepel wat het Grote Plan was.

Helemaal huppeldepup, meer dan een uur in de auto met een zenuwachtig kind, spelletjes spelen te afleiding (welk dier heb ik in mijn hoofd).
Na een kennismaking die haar eigen is, maar waar bij onze vrienden absoluut niet meer van opkijken omdat ze is zoals ze is, verliep de dag zoals elke dag.
Trampolinespringen-springen-springen, knutselen, Pet Shop mannetjes spelen ...

Tot plots... gedaan... de fun was over, hoofdpijn, oorpijn, (maar wat is pijn natuurlijk) huilen, en maar blijven huilen.
En dan weten we dat het genoeg is geweest.
En dan is het inpakken en wegwezen.
In de auto viel ze meteen in slaap, en thuis ging ze meteen naar bed.  Ik dierf zelfs geen slaapmedicatie meer geven omdat we ze pijnstilling hadden gegeven. 

Altijd jammer dat een leuke dag zo moet eindigen maar uiteindelijk is ze zoals ze is, en ik wil ze niet anders.
Ze kan er ook niet aan doen dat ze zo is geworden.

Ik ben wel blij dat we het er weer op gewaagd hebben de verre trip te maken.

BBF! <3

Ik, jij, hij of zij...

Hier zijn we dan...
Wij, dat zijn Mama, Papa, Zusje hier ver boven in de lucht, Mijnheertje Duizendpoot en Mevrouwtje Theelepel.

"Ze" zeggen al zo lang... jullie kunnen een boek schrijven met wat jullie allemaal meemaken, en welja, het zou best wel kunnen :D
En ik ben dan toch thuis, wegens omstandigheden, en na lang twijfelen ben ik hier dan toch wegwijs geraakt.

Waarom Mama thuis is, dat is een lang verhaal met veel ellende, en dat bespaar ik jullie ;)
Gelukkig zijn hier nog 2 heerlijke kindertjes die de boel opvrolijken.

Mijnheertje Duizendpoot is de oudste, en écht wel een duizendpoot.  Het beste in hij in voetballen.  Al van toen hij 4 haar jong was. 

Mevrouwtje Theelepel is übercute, houdt van circusschool en meisjesvoetbal.  Ze is een kleine meid met een speciale handleiding (lees autistisch) maar na een zoektocht van 4 jaar zijn we blij dat we nu eindelijk de juiste diagnose en begeleiding hebben sinds een tijdje.

Van waar de naam MissKoffieklets?  Mama is echt wel heel grote liefhebber (of was het verslaafd) van koffie.  Papa heeft zijn Senseo apparaat, mama haar Dolce Gusto, en er staat een ouderwetse koffiezet voor als de ganse familie op bezoek komt.  En overal waar ik kom staat de koffie inmiddels klaar :)  Ik ben er om gekend :D 

Tot later!  Met meer verhalen xx