Schooltoekomst...

Afgelopen maandag had ik vergadering op school.

De week voordien was Meisje thuisgebleven nadat ze op maandagavond volledig door het lint was gegaan.  De aanleiding daarvoor was een Anders-dan-anders-dagje op school.
De opgebouwde stress was er 's avonds uitgekomen, ze was zeer agressief geweest, gebruld, gekrijst, en was weggelopen.
Het had uren geduurd vooraleer ze weer wat rustig was en zelfs de dag nadien was ze niet aanspreekbaar.
In samenspraak met de huisarts, de neurologe, de thuisbegeleidster vonden we het allemaal raadzamer om haar een paar dagen thuis te laten kalmeren.

De Risperdal werd opgedreven en ze werd na een dag of 2 weer aanspreekbaar.  Ik gaf haar thuis dan maar les, ik ben daar gelukkig op voorzien.

's Maandag ging ik samen met de thuisbegeleidster naar school.  Ook de GON-juf was daar, net als de klasjuf, de zorgjuf en de psychologe van het Centrum voor Leerlingenbegeleiding.

Het ging uitgebreid over hoe Meisje meedraait op school.  Ze is de perfecte leerlinge.  Draait goed mee in de klas, is zelfs sociaal op het speelplein bij bepaalde spelletjes.

Ze komt heel graag naar de GON-lessen (2u per week mag ze uit de klas naar de GON-juf, uit de drukte, dus natuurlijk gaat ze daar graag naartoe).  Maar "er is geen persoonlijke band".

GON is Geïntegreerd Onderwijs.  Het is de bedoeling om er voor te zorgen dat kinderen met een "handicap" mee in het gewone onderwijs kunnen geïntegreerd worden mits een kleine aanpassing.  Zoals bij ons 2u per week even uit de klas.  GON-uren zijn beperkt.  2 jaren tijdens kleuteronderwijs, 2 jaren tijdens lager onderwijs en 2 jaren tijdens secundair onderwijs.
Wij hebben nu ons 1e jaar en weten dus nog niet wanneer we het 2e jaar best kunnen/zullen gebruiken.

De GON-juf komt uit een school voor bijzonder onderwijs.  Maar zij ziet bij Meisje echt geen autisme.  Ze moet heel erg goed zoeken om iets van auti-trekjes te zien.
De thuisbegeleidster werd bijna boos toen ze dat zei.  Want dat is net het probleem.
Overdag gedraagt ze zich als perfecte leerlinge en eens de bel gegaan is valt de druk van haar schouders.

Zo ook die maandag.  Normaal gezien had ze GON-uur, de GON-juf ging haar halen, maar ze ging liever mee ontbijten en ochtendgymmen in haar pyjama.  Want dat hoorde zo.  Dat stond zo op het agenda. 
En dat begreep de GON-juf niet.

Zij was ook niet akkoord dat we haar een week hadden thuis gehouden.  Ik had ook liever dat ze naar school ging, maar soms zijn de noden anders.
We moeten dat patroon doorbreken zei ze.  Akkoord!  Zeker en vast!  Maar dan moeten we de stress op school verlagen!

De onvoorspelbare zaken geven haar veel stress.  Nochtans zit ze bij een prachtjuf die alles heel goed voorspelbaar maakt.  Ze werkt met picto's en dagplanningen.

We spraken af dat voor Anders-dan-Anders-dagen de juf de planning doormailt naar mij en dat ik m.b.v. een picto-programma een planning voor haar uitwerk.  Zo kan zij een hele dag, of dagen van tevoren elke keer als ze voelt dat ze onzeker wordt kijken wat er te doen staat.

Ook in haar bankje liggen 2 grote picto-kaartjes. 
1 met "teveel lawaai"
1 met "hoofdje overhoop"
Omdat dat blijkbaar de meest storende factoren zijn overdag in de klas volgens haar gevoelens.
Ik maakte al eens een gevoelensboekje maar dat werkte niet.  Ik schakelde dan vorige week over op een grote kleefstrook waar ze picto's op kan kleven met emo-picto's en de hele dag wijzigen die picto's.
Ik vroeg aan de thuisbegeleidster of dat wel kan?  Ze zei dat dat perfect normaal is voor haar.  Zij wordt overspoeld door emoties, en daardoor kleeft zij steeds nieuwe mannetjes op de strook.  Het is wel knap dat ze dat nu eindelijk kan en doorheeft hoe het werkt en dat ze dat ook verwoordt.
"Kijk mama, ik heb honger, en ik weet niet wat ik ga eten en nu ben ik ook een beetje moe"

Ik zocht met haar een manier om aan de juf toonbaar te maken dat ze last heeft van het lawaai of de drukte.  Ze mag van mij niet zomaar rondlopen door de klas ofzo.  Ze is ook best verlegen.  Dus een gulden middenweg.
Dus ze gaat haar vingertje opsteken en zeggen tegen de juf dat ze iets heeft voor haar.  Juf vond het zelf ook een goed plan zo.
Voor op het speelplein zelf hebben we nog geen plannetje.  We beginnen stap per stap.
Wel gaan ze een plekje zoeken waar ze naartoe kan vluchten als het haar teveel wordt.  Dat was een plan van de zorgjuf en de klasjuf.  Zij werken héél erg goed mee!

Maar doordat de klasjuf zo goed is, hou ik mijn hart vast voor volgend jaar...
De juffen van het 2e leerjaar zijn niet zo'n hoogvliegers, en "niet zo goed voor kindjes zoals Zus" zegt Broer dan.

Ik wil dus een backup-plan.  Wat als ze niet meer geschikt is voor deze school, voor normaal onderwijs?

Ik ben dus beginnen rondbellen.  De meest-geschikte school die toch niet zo heel erg ver ligt heb ik opgebeld.  Ik moet dan zelf wel elke ochtend een uur enkele rit rijden. 
Maar  ik ga nu enkel eens kijken.  Info inwinnen.  Aan de telefoon waren ze alvast heel begripvol, en herkenden ze de "auti-rekjes" wel.
Binnen 2 weken heb ik een afspraak. 

To be continued...