Op zich wonen wij ook in een relatief grote stad, aan de rand er van, maar dat is niets vergeleken met Antwerpen, Brussel, Gent of andere provinciesteden.
We gingen kijken naar de musical van Thomas de trein. Maar omdat de heren des huizes toch een hele dag op het voetbalveld te vinden waren, vond ik dat we er eens een dagje van konden maken. Dus we gingen goed van tevoren vertrekken zodat we in Antwerpen zelf iets konden eten en zo ook zonder stress van parkeren zaten enzo...
Meis wist van niets totdat we vertrokken. En ook toen wist ze nog niets van de musical, alleen dat meisjes graag eens naar de grote stad gaan en dat wij dat dan ook maar eens moesten doen, want haar liefste tante vindt shoppen ook leuk, dus wij misschien ook?
Ooh jaa leuk leuk dat zag ze wel zitten!
Helemaal spannend werd het toen ze doorhad dat ook haar lievelingsjuf in Antwerpen zou rondlopen, en ze was er vast van overtuigd dat we die zouden tegenkomen. Maar dat dat niet het geval zou zijn omdat het zo groot is daar, dat begreep ze toch niet ;)
Van zodra we de tunnel uit reden zag je haar ogen zo groot als schoteltjes worden.
"Zo'n grote huizen! En zo blinkend (de marmeren gevels), en een parkje met een torentje in!"
Ze zag een tram, die had ze herkend, hoewel wij geen tram hebben bij ons in de stad dus ik heb geen idee van waar ze dat kent...
Ze zag véél mensen en véél winkels, véél verkeerslichten, alles was "véél" en "groot" en ze bleef maar praten en praten en praten.
Ik was blij dat ze zoveel babbelde, dat ventileerde alles een beetje want uiteindelijk bleken het wel veel indrukken te zijn.
We kwamen aan bij de Stadsschouwburg. Daar was net een markt aan de gang. Anders dan bij ons, meer bloemen, meer kruiden, meer Marokkaanse kraampjes, veel geuren en kleuren, ze vond het best leuk denk ik, ze vergeleek heel veel met onze markt, waar meer diversiteit is in de kraampjes.
En toen zag ze plots het gebouw zelf van de Stadsschouwburg. Daar was ze even van onder de indruk! Wat een grote trap was dat zeg! En zo helemaal veel glas en wat doen ze daar? Daar spelen ze toneel. Aah ja dat kende ze wel, want op school komen ook vaak theaters langs.
We gingen een hapje eten, in "een sjiek restaurant" zei ze. Een taverne met hele mooie lampenkappen, en met zicht op de tuin van het Rubenshuis, de obers waren mooi gekleed, dus zij vond het heel sjiek!
"ik ben flink he mama" vroeg ze wel 100 keren en ja hoor, ze was super!
Na het eten hadden we nog even tijd dus ik liep met haar nog even langs de Meir, en alweer viel haar mond open, zoveel mensen! Haar handje ging wel heel stevig rond de mijne, maar ze vond het wel interessant. Ik nam haar mee naar de Stadsfeestzaal. Ik zei haar dat ik iets heel moois ging laten zien. Ze kwam binnen en ze gilde het meteen uit "waaaauw mama alles in goud!!" Ze kirde de hele tijd toen we de trappen op liepen tot helemaal boven, een rondje wandelden, en met de roltrap (uiteraard superspannend!) terug naar beneden. Ze was door het dolle heen!
Terug naar de Stadsschouwburg... Onderweg kwamen we een busje tegen van Thomas de trein. Dat vond ze wel raar, wat deed dat hier? En toen stonden we alweer aan de "toneelzaal". Ik vroeg haar om eens goed na te denken... En toen viel haar eurootje "een toneel van Thomas?" en ze begon te giechelen zoals ze dat altijd doet als ze zenuwachtig wordt.
We gingen binnen en ze begon aan mijn arm te trekken en te sleuren en toen dacht ik "tijd om even apart te gaan"....
In de vestiaire stond een stoel half achter de balie van de jassen. Daar gingen we rustig wachten tot de deuren open gingen, ze kwam op mijn schoot liggen, en kwam een beetje rustig worden. Ze had even time-off nodig, dat voelde ik.
Ik liet de eerste drukte binnen gaan en toen gingen we ook.
Met grote ogen en een grote glimlach zat ze naar de voorstelling te kijken. Meedoen deed ze niet, maar haar grote glimlach zei wel genoeg.
Het zat super in mekaar! 4 treinen waren er, en hun gezichtjes bewogen, hun mondjes als ze babbelden, oogjes rolden, en ze reden rond over het podium. De kinderen waren allemaal buiten zinnen. (en sommige ouders weten echt niet hoe ze moet hun kinderen om moeten maar ja what's new he?). De liedjes waren heel mooi gezongen, en de dikke controleur "is echt wel dik he mama"
Na de voorstelling gingen we nog even een luchtje scheppen om af te koelen en een ijsje eten, en dan naar huis.
Toen was het meer dan genoeg geweest. Maar dat was natuurlijk te verwachten.
Mama en dochter uitgeteld op de bank, en zondag rustdag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.