Af en toe
spreken mijn man en ik af op zijn werk.
Voor een koffietje, of voor een lunch, of rijden we door naar Ikea. “Op zijn werk?” hoor ik jullie al denken…
Jawel, mijn man werkt op een erg leuke plaats!
Altijd wat
te beleven, altijd nieuwe mensen, en altijd een leuke sfeer! Hij werkt op de nationale luchthaven. Ik kom er erg graag en de kinderen ook!
Wij gaan
zelf niet op vakantie met het vliegtuig.
Om financiële redenen, om praktische redenen, maar ook omdat ik het zelf
niet graag doe. Ooit, toen we nog jong
en kinderloos waren (20 denk ik) gingen we eens gek doen en op bezoek bij vrienden
in de buurt van San Francisco. Ikzelf
had nog nooit op een vliegtuig gezeten.
Maar ik zag er geen graten in! Ik
had de beste compagnon… Mijn (toen nog niet) man had al de hele wereld
afgereisd met zijn ouders en uren doorgebracht in het vliegtuig. Hij werkte al sinds zijn studententijd op de
luchthaven, van poetsen van vliegtuigen, tot catering, tot beveiliging en dan
later tussen de piloten … Hij had alles over vliegtuigen gestudeerd tijdens
zijn studies dus ik was safe!
Ik had
alleen niet goed ingeschat dat 16u vliegen zo lang zou zijn. Ik ben namelijk heel slecht in
stilzitten. En ik word ziek in alles wat
beweegt: auto, bus, trein,… en ook vliegtuig.
Nu ja, daar was ik gelukkig wel op voorzien! Maar ik was toch niet echt relax…
We kwamen
aan in New York om over te stappen en ik twijfelde daar al even om van
vliegtuig te wisselen. Helemaal stram
van stil te zitten, maar ja… in New York kende ik niemand en de cultuurshock
was daar al enorm voor een wereldvreemd meisje als ik ;) Ook al was ik toen al een jaar in het
buitenland geweest, maar daar was de omgeving wel nogal beschermd. Eenmaal in San Francisco ben ik uitgestapt en
besloot in nooit ofte nimmer meer naar huis te gaan! Ik had het helemaal gehad. Gelukkig verbleven we daar meer dan lang
genoeg om te bekomen van de reis en had ik een superreis!
Maar na
thuiskomst besloot ik nooit meer op een vliegtuig te stappen! En zo geschiedde! Of toch bijna… 1 keer zijn
we eens “gevlucht” naar Egypte rond de uitgerekende geboortetijd van Vlinderzus
en 1 keer zijn we naar Oslo geweest om te bekomen van een moeilijke periode
toen ik pas mijn diagnose kreeg van Chronisch Vermoeidheidssyndroom. Maar ik heb een limiet van aantal vlieguren
;) En een hoeveelheid vliegreizen binnen
een bepaalde tijd hahaha…
Daar is het
meestal leeg, behalve tijdens het hoogseizoen.
Ik loop dan nogal snel, of op mijn gemakje, en de mensen kijken soms
raar. “Die werkt hier” (alhoewel, ik
draag geen badge) of “waar gaat die naartoe met zo weinig bagage?”. Dat kan hoor, mijn man ging vroeger met het
vliegtuig werken! Maandag op, en vrijdag
terug naar huis, met een klein koffertje en via de privéjet van zijn werk. Dat was leuk voor de kinderen, de vriendjes
begrepen dat niet zo goed.
We kennen
ook wel wat mensen, bij de douane, bij de security, bij een aantal
vliegtuigmaatschappijen. We komen altijd
wel bekenden tegen, na zovele jaren…
Op het
grote bord kijk ik met de kinderen graag naar waar de mensen naartoe zouden
gaan die er rondlopen. Of waar we graag
zelf op vakantie zouden gaan. Naar de
zon? Naar de bergen? Naar de zee?
Hoe lang zouden die mensen op vakantie gaan? En als je hier aanschuift ga je naar
daar. Ze kennen de vliegtuigen allemaal:
dat vliegtuig gaat naar ginder, en dat komt terug van daar.
En zo
hebben wij elke keer een vakantiegevoel.
We eten iets in het grote glazen restaurant, en kijken
vliegtuigjes. En zonder zelf op vliegreis
te zijn geweest, zijn we toch even weg…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.