"Zoiets doe je je kind toch niet aan" of "Zo zielig!" of "Vooraleer je overstapt tot zo een onderzoek moet het toch wel al heel erg zijn"....
Ik weet... het is mijn kind, en ik doe tenslotte met mijn kind wat ik wil, al is dat misschien wel een beetje verkeerd uitgedrukt.
Maar ik wil maar stellen: niemand weet wat er zich afspeelt in een ander gezin. Iemand anders kan de rekening niet maken voor jouw gezin. Dat je al 5-6 jaren geen paar nachten na mekaar doorslaapt, dat is moordend! Dan probeer je een oplossing te zoeken.
En toch... voel ik mij een beetje genoodzaakt mij alweer te verantwoorden. En hoewel het mijn kinderen zijn, en ik hen het beste aanvoel, toch doet het pijn als mensen vinden dat je niet juist hebt gereageerd of gehandeld.
Ik zal eerst en vooral beginnen met Broer.
Dat Broer hoogsensitief is, daar kunnen we geen test van afnemen, dat ondervinden we gewoon, dag in dag uit, al van kleins af aan.
Dat hij wel héél erg slim is, dat hadden we ook al wel snel door. Ook van toen hij klein was. Maar dan denk je "hij is gewoon sneller met de dingen weg dan iemand anders". Maar dan vraagt je kleuter een telescoop aan de Sint en dan begin je je wel vragen te stellen. Of hij kent bijna alle soorten dinosauriërs uit het hoofd... In het 1e leerjaar verveelde hij zich te pletter van zodra de Paasvakantie voorbij was. Toen had hij gelukkig een slimme juf die hem taakjes gaf om over zijn lievelingsonderwerpen te lezen (6 jaar). In het 2e leerjaar kwam het verveelmoment al sneller, toen mocht hij van de juf de andere kinderen helpen met oefeningen maken, zo lang hij maar niet steeds de oplossing vertelde. In het 3e leerjaar moest hij altijd maar opnieuw en opnieuw en opnieuw oefeningen maken. Hij vond er niks meer aan om naar school te gaan, verveelde zich zo ongelofelijk dat hij uitkeek naar het 4e leerjaar waar hij terug bij zijn juf van het 1e zou zitten. Dat was helaas niet het geval, er kwam een vervangster die in het wetenschapsmuseum had gewerkt en dat vond hij nog beter! Hij was immers inmiddels een kleine professor geworden!
De therapeute waar we met hem naartoe gingen voor zijn eetstoornis en voor sociale vaardigheden, zei dat het opviel dat hij wel erg snugger was. Ze vroeg of we toch geen IQ test wouden laten afnemen.
Dat hebben we bewust niet gedaan. Dat zou de druk op zijn schouders alleen maar vergroten. Die druk is nu al zo groot voor hemzelf, hij vindt dat hij altijd 10-en moet scoren en als dat eens niet zo is, dan is hij heel verdrietig. Hoe vaak we ook zeggen dat dat helemaal niet nodig is, dat dat later niemand vraagt hoe vaak hij een 10 had, of dat hij een zwemdiploma had van 500 meter,...
Dit maar even om aan te tonen dat we niet zomaar ten allen tijde elk testje laten uitvoeren op onze kinderen.
Maar inderdaad...
Ons Meisje heeft wel wat onderzoeken moeten laten ondergaan.
Net als haar Broer.
Maar je weet gewoon, moederinstinct, dat er iets niet klopt met je kind.
Je gaat naar de kinderarts, en die zegt "maar mevrouw, elke baby spuugt wel eens hoor", en toen ik dat na 9 maanden nog steeds hoorde en elke soort babyvoeding al had getest, het kind alle medicatie al had genomen tegen reflux en ook vaste voeding gewoon uitbraakte en een paar keren in shock ging was de maat bij mij vol en belde ik naar het Universitaire Ziekenhuis.
En gelukkig maar! Na een gastroscopie, een PH-metrie, en biopsie van maag en darmen bleek dat hij enzymen te weinig had in maag en darmen om zijn voeding te verteren, en dat de blaren tot in zijn keeltje stonden van het brandend maagzuur. En zo boos dat de dokteres was dat we niet eerder waren gekomen! Ik was pas voor het eerst moeder geworden, wat wist ik daar nu van? Je vertrouwt toch een kinderarts?
6 jaren later zou dit zware dieet een eetprobleem worden en nadien een echte eetstoornis. Het begint al op vroege leeftijd hoor!
Broer heeft ook migraine. Maar ook daar denk je niet aan. Je ondervindt dat het kind vaak zegt "ik heb hoofdpijn". Maar dan denk je "ach ja, kopiegedrag" omdat ik zelf vaak in het ziekenhuis heb gelegen met zeer zware migraine die niet meer te controleren was met gewone pijnmedicatie.
Na lang zoeken, meer dan eens bij diezelfde kinderarts, misschien toch maar eens geopperd of het geen migraine kon zijn? Tenslotte heeft de helft van mijn familie migraine of iets gelijkaardigs en het is wel erfelijk. "Neen, moeder, jongens hebben geen migraine, en zeker niet op zo'n jonge leeftijd" Niet dan.... Maar een kind met migraine is héél zielig, dat kan ik je zeggen!
Op een dag ging Broer zijn gezondheid heel erg achteruit. Ze dachten aan een stofwisselingsziekte, dat stukje hebben we ook in de familie, dus hij moest een ruggenmergpunctie ondergaan, scans en bloedafnames. Dat was gelukkig onder narcose, maar ik was geen seconde gerust!
Uit de onderzoeken bleek dat Broer... migraine had! Ik heb gevraagd om het verslag even naar de kinderarts te sturen :)
En ja, hij neemt elke dag preventieve medicatie, maar ik kan je verzekeren, migraine is vreselijk, en een kind met migraine doet wat met je.
En toen kwam Meisje... eindelijk! Maar ze slaapt zo slecht dokter! Nu ja, dat verhaal heb je hier kunnen lezen.
Het was alsof ik gestraft werd omdat ik die onderzoeken had laten doen. Ik heb haar daar niet zomaar gedropt en ben dan gezellig thuis rustig gaan slapen. Want dat wordt wel vaak gedaan. Nooit of nooit heb ik mijn kind alleen achtergelaten in het ziekenhuis, zelfs niet met de wiegendood-test.
Ik weet het... ik ben geen verklaring verschuldigd, maar ik wou ze toch geven ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.