De IJskastmoeder door Janneke Van Bockel

Toen ik nog niet wist wat er met Meisje scheelde kwam ik bovenvermeld boek tegen.
Ik had in een aantal tijdschriften een aantal passages gelezen en het was alsof het boek over ons was geschreven.
Ik besloot het boek opzij te leggen tot de tijd dat we wisten wat juist het probleem was, anders zou het zeker en vast mijn objectiviteit beïnvloeden en dat was niet de bedoeling.
Ik zou in mijn hoofd al een diagnose hebben gesteld, en dat wou ik net voorkomen.  Ik moest en ik zou eerlijk en nuchter alles vertellen aan elke specialist die op mijn pad kwam.

We wisten toen helemaal nog niet wat er scheelde.  Ze kreeg net dezelfde opvoeding als Broer. Met hem hadden ze vroeger medelijden omdat hij zo weinig mocht. Maar ik kon wel overal met hem komen. Hij was braaf, stilletjes en welgemanierd.  Zus was het absolute tegenovergestelde. 
Elke nieuwe situatie of omgeving was een verschrikking, nieuwe mensen wou ze niet ontmoeten, stilzitten kon ze niet, beleefd zijn helemaal niet... 

Alleen bij de onthaalmoeder was ze braaf, en later op school (vaste structuur). Ten tijde van de onthaalmoeder zijn we met zijn 3 (mijn man, de onthaalmoeder en ik) een opvoedingscursus gaan volgen (triple P-positive parenting) maar daar konden ze ons niet helpen, alles wat we deden was goed en volgens "de boekjes". Dan maar naar de vereniging "Hoogsensitief" waar bevestigd werd dat ze zéér hooggevoelig is. Maar dat dachten we al wel. Ook daar weer wat extra tips meegekregen. 
Op school kwam de psycholoog van het CLB erbij en die begreep er ook niets van waarom ze op school zo flink en braaf is en vanaf dat de bel ging veranderde in een kleine heks. 
Dan maar naar de therapeut. Die vermoedde een autismestoornis maar kon ons niet helpen buiten zeggen dat we het goed aanpakten. 

En dus schreven we ons dus in bij het Centrum voor Ontwikkelingsstoornissen en wachtten... ruim een jaar ... waarna alles in een stroomversnelling ging gelukkig!

Na een consultatie bij een neuroloog voor haar slaapprobleem waarbij ik ook een verslag maakte van haar gedragsproblemen vond ik het eindelijk tijd dat ik dit boek las. 

Janneke legt eerst en vooral uit waarom ze ijskastmoeder gebruikt als titel en het is treffend hoe ikzelf dat ook doe. Je wordt op de duur een "koele" moeder. Je reageert niet meer bezorgd maar "sta recht dat kan geen kwaad!" na de zoveelste driftbui omdat er een papiertje in het toilet is achtergebleven en ze daarom niet naar het toilet wil.

Janneke beschrijft ook de ellenlange procedures eer ze weten wat de dochter nu eigenlijk heeft, en of ze dat nu wel willen weten, of ze nu wel een etiket willen of niet, de twijfel.
Ze vindt zeer handige tips uit om sommige dingen veel beter te doen verlopen, die ik ondertussen ook zelf toepas, of die ik zelf toevallig ook al gevonden had.

Het is echt een aanrader voor kinderen met autismestoornissen! Het leest heel gemakkelijk en is op sommige momenten héél lachwekkend en zó herkenbaar!

We weten niet voor 100% zeker of Meisje Asperger heeft, maar wel dat ze autisme heeft en parasomnie.  Ze vertoont zeer veel kenmerken van Asperger hebben ze ons verteld in het diagnosecentrum, maar uiteindelijk maakt het niet echt uit voor ons.

Ze is wie ze is... en dat maakt haar extra bijzonder!