Mmmm nammie eten!

Papa en Mama eten graag lekker eten.
Maar al 9 jaar voeren wij een strijd tegen eten.

Broer is hoogsensitief, Zus is met haar autisme geen haar beter en ook overgevoelig voor alles wat in haar mond terecht komt.

Dat Zus geen brokjes wil in haar puree, geen groentjes in haar soep, geen beetjes aan haar vlees (kotelet) dat is allemaal begrijpelijk.

Maar de eetstoornis, want dat is het inmiddels geworden, van Broer ligt dieper.
Broer is met zijn 9 jaar heel tenger, en de kleinste van de klas.  Hij weegt ook maar even veel als zijn 3,5 jaar jongere zus.  Zus is ook al niet van de dikste.  Dus je kan je best al een beeld vormen van mijn "Ethiopisch" kind zoals hij al eens werd beschreven.
Gelukkig heeft hij een wasbord-buikje door het vele sporten, maar dat sporten maakt hem uiteraard niet veel dikker.

De eetstoornis heeft een achterliggend probleem van toen hij baby was.  Hij is erg vaak ziek geweest, ziekenhuis in-ziekenhuis uit, we hadden een abonnement op de parking als het ware en het verplegend personeel kende ons bij naam.  Hij mocht als kind ook bijna niets eten als gevolg van een tekort aan een enzym in zijn maag en darmen waardoor hij geen enkel eiwit kon verteren.

Toen hij naar de lagere school ging kreeg hij plots de toestemming van de specialist om alles terug te eten, maar een kind is niet dom!  Als je je kleuterjaren voortdurend behoud wordt voor "vergiftiging" durf je natuurlijk niets meer te eten.
Die klik maak je niet meteen. 
De lessen over gezonde voeding maakten het niet beter.  "je mag niet dit, je mag niet dat, snoepen mag niet, vettig eten mag niet..." en ook dat kwam verkeerd aan bij Broer.
Plots begon hij calorieën te tellen (6 jaar).

In samenspraak met diëtiste, juf, grootouders probeerden we met voeding dingen uit door het vettiger te maken, door room toe te voegen, eieren, en dergelijke.
Want snoepen mocht niet, koeken at hij niet want dat mocht niet en zo verder.
Maar als er iets veranderde aan de smaak had hij het gemerkt en liet hij het staan.
Straffen met "geen dessert" was geen straf.  Hij vond het niet erg.
Uitspraken zoals daar zijn "hij zal wel zelf komen als hij honger heeft" waren niet van toepassing.  Na een bepaalde tijd kent je lichaam geen hongergevoel meer.

Dat hij in een 1e klasse voetbalploeg trainde deed er ook geen goed aan, want ook dar werd gehamerd op gezonde voeding, geen frietjes, geen chips, geen vettig eten, geen snoep.
Verplicht werd er 1 avond per week chips gegeten, en toch minstens 1 keer per 14 dagen frietjes.  Zo ver waren we toch al 9 jaren later.
Koekjes kwamen geregeld weer terug van school want altijd was er wel een reden waardoor hij geen tijd had om ze op te eten.

Dit seizoen zijn we veranderd van voetbalploeg.  En ploeg waar alles MAG en niets MOET.  De druk ligt lager.  Hij trok zijn ogen wagenwijd open toen hij de kinderen van zijn ploegje na een voetbalmatch allemaal zag aanschuiven aan het frietkraam, de trainer incluis.

Gisteren gingen we met hem bij een therapeute (nadat hij weer eens 3 kwartier deed over 3 fish sticks), die na 9 jaar eindelijk voor een doorbraak zorgde!
Voorspelbaarheid is de boodschap.  Net als bij Zus dus.
Aardappelen zijn aardappelen.  Vlees is vlees.
Maar spaghettisaus is elke keer anders.  De ene keer zit er gele paprika in, de andere keer courgette, soms stukjes tomaat... 
Puree is soms groen, soms oranje, de groene puree is soms spinazie, soms broccoli, soms courgette...
Alles moet apart, zodat hij alles apart kan proeven en dan samen kan gooien als hij dat wil.

En ook graag elke keer dezelfde fish sticks, dat was dus het probleem van de vorige keer, het waren er met spinazie in.  En geen gewone...

MAAR... Hij moest wel beloven dat hij 10 keer van iets ging proeven alvorens hij besliste dat hij het écht niet lekker zou vinden.
We hebben nu een proefkaart om te beginnen
http://www.klasse.be/ouders/files/2011/04/KVO_1000140_KlikPrint_GroentenProeven1.pdf
En een checklist die we gaan maken waarop hij kan aanvinken of Mama het juist heeft klaargemaakt (belangrijk voor het proeven), of hij het lekker vindt, hoe lang hij over de maaltijd doet (niet langer dan 20 minuten bij voorkeur) en zo gaan we het 4 weken bekijken.

Straffen doen we niet, want het is niet iets dat  hij zelf in de hand heeft.  tenzij we echt merken dat hij met opzet gaat spelen met zijn eten natuurlijk ;)

Op hoop van zegen!