Het depot van de Sint

De vorige jaren kwam de Sint in de grote Kathedraal logeren. Je kon dan de torenkamer gaan bezoeken en zijn bed zien staan, er liepen Pieten rond en er was altijd wat te beleven.
De Sint zelf zag je uiteraard nooit. 
Op een bepaalde zondagochtend, ergens vlak voor 6 december, mochten al de kinderen hem gaan wekken.  De beiaard speelde allemaal Sintliedjes om hem wakker te maken en je zag Pieten afdalen van de 97 meter hoge toren.  Je kon door de kijkgaatjes van de toren een mijtertje zien voorbijlopen.  De spanning was elke keer om te snijden.  En plots stond hij voor ons!

Dit jaar is het helemaal anders. De Sint woont niet meer in de toren. Hij overnacht er alleen maar.  Hij was officieel al op 13 november aangekomen in de stad. Hij ontving de sleutel van het Stadhuis uit de handen van de Burgemeester, en hij mocht het daar volledig inrichten zoals hij dat zelf wou. Hij heeft zijn grote depot met speelgoed nu in het Speelgoedmuseum. 

Toen hij in de stad arriveerde zijn ook 2 Pieten in het huwelijksbootje gestapt. MAAR: hij moest toen nog wel terug naar Spanje om de rest van de Zwarte Pieten te gaan halen en dat moest wel snel gebeuren want op 17 november was namelijk zijn grote intrede per boot in de Haven van Antwerpen, samen met de rest van zijn gevolg (Concita, kapiteins, Professor Vandenuitleg, Ramon, …)

Afgelopen weekend zijn we naar het depot gaan kijken.  We lazen in de krant dat het meer dan de moeite waard was. En of!

Voor de niet-gelovers: hier volgen de bewijzen dat de Sint wel degelijk bestaat en zeer goed georganiseerd is :)

Zoonlief heeft de foto's genomen, en het zijn er wel een paar, veel, geworden.

Het is allemaal al heel duidelijk als je binnenkomt.  De mooie stoel staat in de etalage voorlopig.  De foto is dus een beetje "glazig"





En dan eens we binnen zijn is het duidelijk waar het depot is...

 

We komen meteen terecht in de grote voorraadruimten.  Alle speelgoed is opgestapeld.  Pakken hoog! Heel indrukwekkend!  Achteraan zie je Pieten volop in de weer met vanalles stapelen, pakjes gooien naar mekaar, je hoort ze ook roepen en lachen...
 



Had er iemand nog wat inpakpapier nodig?  Hier is anders nog genoeg hoor :)

Overal hingen duidelijke instructies! Waar geen schoorstenen meer zijn, waar gevaarlijke honden zitten, waar de mensen alarmsystemen in de huizen hebben e.d.  Allemaal heel goed aangeduid zodat niemand voor verrassingen komt te staan.

 

 In de controlekamer wordt alles nauwgezet in de gaten gehouden.  Er kan altijd iets misgaan.  Op de camerabeelden zagen we de Sint met zijn laptop door het magazijn lopen en inventaris maken.  Er was ook een Piet die kadootjes aan het stelen was.  Gelukkig was er de nooT/Dknop voor als er dingen gebeurden die niet mochten.  We zagen ook de keuken in volle actie. 

 

 



 Sint heeft op zijn bureel verschillende brillen hangen.  Fascinerend!  Eentje voor handgeschreven brieven, eentje voor als het sneeuwt, kortom eentje voor elke gelegenheid.  Dat wisten we helemaal niet!

Wist jij dat Sint zijn mijter aanhoudt als hij naar het toilet gaat?  Wij nu wel :)  En jij nu ook, kijk maar !

We hebben heel erg gelachen ook... De kinderen konden oefenen om Zwarte Pietjes te worden.  Ze mochten op daken klimmen, oefeningen doen, pakjes in schoorstenen gooien, en allemaal onder begeleiding van echt Pieten. 

We zagen de stal van het Paard en mochten oefenen in vlechten leggen in de staart.

 

Zelfs het echte testlabo was te zien.  En dat vond Broer natuurlijk fascinerend!  De kinderen konden er zelf ook allerlei speelgoed zelf uittesten, maar de proefbuizen werden afgeschermd.  Chemische tests werden achter glas uitgevoerd uiteraard!

 

 



 

Het depot van het lekkers was spijtig genoeg ook afgesloten voor de lekkerbekken.  Zoveel chocolade!  Alles was daar gestockeerd en werd daar klaargemaakt.  Maar de deur was jammer genoeg... op slot...

 

 

Het was een heerlijke namiddag!  En we sloten ons bezoekje af met een Sint-pannenkoek en een Sint-ijsje.  Want dat hadden we uiteraard wel verdiend.

 

Dag Sinterklaas!



De nieuwste obsessie

Meisje heeft iets nieuws...
Ze is geobsedeerd door de gordijnen en het rolluik.

Achteraan het huis hebben we een veranda waar de kinderen spelen en wij ook eten en daar is een heel groot raam.  Daar hangt ook een groot gordijn, tegen de kou in de winter maar ook tegen inkijk van de buren.  Nu ja, je kan niet echt in onze tuin binnen kijken, maar de buurkindjes zijn avontuurlijke kindjes en die klauteren al eens op de rand van de schommel en dan roepen ze naar onze kinderen.  Heel leuk in de zomer, komt er plots een hoofdje over de rand van de omheining, en dan moeten we altijd heel erg lachen!

Het was vooral van de vorige eigenaars van dat huis dat we overlast hadden.  Het stokoude koppel maakte ons het leven zuur omdat ze niet wilden dat er een jong koppel naast hen kwam wonen maar ach... ze hebben van ons nooit last gehad.  Ze maakten het zichzelf moeilijk en de buurt had het niet op hen begrepen.

Vooraan het huis hebben we een rolluik.  Ook tegen de koude, maar ook tegen inbraak, en om het huis gewoon af te sluiten 's avonds.  Je kijkt vooraan gewoon binnen in ons huis.  We wonen in een drukke straat met een smalle stoep.  We hebben gelukkig wel een mooie glasgordijnen hangen.  Maar je kan recht door ons huis kijken doordat het achteraan zo licht is, en je kan ons dus ook zien lopen en dat vind ik niet zo leuk.

Maar van zodra Meisje wakker is dan gaat ze de gordijnen openen en de rolluiken omhoog doen.   Tijdens de zomer vind ik dat allemaal niet zo erg, dan is het 's ochtends al licht. 
Maar nu... tijdens de wintermaanden... 's ochtends om 7u moet en zal ze de rolluiken omhoog doen.  Nu is het zo dat ik tijdens de weekends wel graag eens wat langer in pyama rondloop en bij de kinderen op de bank onder een deken naar televisie kijk.  Maar dat zie je natuurlijk allemaal met de rolluiken helemaal naar boven en de lichten aan.  En 's ochtends zie ik er niet echt geweldig uit ;)

En als de rolluiken omhoog zijn, dan denken de mensen dat je "ready-steady-go" bent.  Dan komen ze aanbellen voor het ene of het andere.  Maar in pyama doe ik de deur niet open :) 

En van zodra de schemering nog maar een klein beetje valt, of op donkere dagen, dan moet de gordijn gesloten worden.  Ze zou alles laten vallen, ze onderbreekt haar televisieprogramma, ze laat haar eten staan, ze moet en ze zal de gordijnen en de rolluiken in orde brengen.

Een obsessie als een andere zeker?

Slaap kindje slaap...

Was het maar zo eenvoudig he!

Vandaag wordt weer een dag vol koffie...

Vanochtend of was het vannacht om 4u riep ze weer "Mamaaaaaa".  Het duurt altijd even voor ik besef dat er echt geroepen wordt.  Ik neem nogal zware medicatie, en ook voor het slapengaan (geen slaapmiddel hoor, anders ben ik helemààl van de wereld) waardoor heel wat nachtelijk lawaai al niet meer doorkomt.
Ik waggel naar boven.
Ze heeft een "boze droom en ze voelt nagels in haar zij".  Ik vraag haar of het niet haar lievelingsknuffel was die beet, of haar orkaatje, of misschien de andere knuffel, of het engeltje.  Ze heeft er een paar bij zich liggen dus we zijn wel even bezig.  Maar neen, het was niemand van die opgesomde vriendjes.  Ik vertel haar dat het midden in de nacht is en dat het inderdaad een boze droom is die nu voorbij is en dat ze gerust terug kan gaan slapen. 
Uiteindelijk belandt ze huilend in mijn bed om 6u na veel over-en-weer-geloop.

Meisje heeft parasomnie, een slaapstoornis.  Ze heeft nachtelijke angsten, echt heel erg.  Ze maakte ons 10-15 keren op een nacht wakker met haar gebrul en geroep.  Als we niet snel genoeg waren maakte ze zichzelf ook wakker.  We moesten haar dan sussen door gewoon iets te fluisteren of over haar hoofdje te aaien.
Ze ging ook elke nacht op pad in haar bed.  Ze kon er gelukkig niet uit.  Heel haar bedje was omgeven door zachte randen want ze bonkte overal tegenaan.  Een slaapzak, inbakeren, niets hielp.  Ze ging gewoon op pad.  Eigenlijk slaapwandelde ze al van voor ze kon lopen, maar dan in bed.  Ze sliep in een spijlenbedje tot anderhalf jaar geleden, en toen werd ze echt te groot voor het bed.  Een bevriend meubelontwerper heeft voor haar een soort van Box Spring gemaakt, helemaal in wit leder (lekker girlie) maar met een hoge rand aan het hoofdeinde die ver genoeg komt, en heel de zijkant ook hoog omgeven door een zachte lederen rand.  Ze slaapt nog steeds met een hekje, dekens goed vastgemaakt, en mijn borstvoedingskussen (zo een lange worst) vanachter aan haar voeten.  Naast haar hoofd liggen nog eens 3 sierkussentjes.  En het gebeurt soms nog dat ze op één of andere manier het bed uit sukkelt.

We weten nog maar een goed jaartje wat er echt scheelt met haar.  Onze voormalige kinderarts vond niet dat er iets mis was met haar slaappatroon.  Zo lang ze graag naar bed ging en goed in slaap viel was er geen probleem.  En ik vond dat die man zo lang gestudeerd had dus die zou dat wel weten.
Maar meer dan 4 jaar niet slapen dat wreekt zich! 

Tot de mensen van het centrum voor Chronische Vermoeidheid mij aanspraken en zeiden dat dat slaappatroon van mijn dochter helemaal niet normaal was.  We zouden toch beter eens een slaaptest laten doen.  Ik had geluk, mocht meteen op gesprek bij het hoofd van de afdeling en die Professor trok meteen grote ogen.  Ze vroeg zich af wie ons zo lang aan het lijntje had gehouden. 
Meisje mocht meteen 2 nachten gaan slapen.  2 nachten omdat ze de eerste nacht altijd slapen als een roosje (daarom dus dat ze op logement ook nooit iets uitspoken), en pas de tweede nacht beginnen kuren verkopen.
Het was inderdaad overduidelijk.  Op sommige momenten sliep ze zelfs zo vast, dat ze sliep alsof ze nog een hele kleine baby was, en dat mocht op die leeftijd niet meer.  Even werd er nog gevreesd voor hersenschade, maar na nog een nachtje ziekenhuis met een 24u-EEG waarbij haar hoofdje goed in de gaten werd gehouden werd daar gelukkig niets verontrustends teruggevonden.

De neurologen vonden het beter dat ze iets zou nemen waardoor ze vaster zou slapen.  Slaapmedicatie voor kinderen.  Ik neem zelf heel veel en zware medicatie, en ik was er niet voor te vinden.  Maar ze merkten ook wel dat ze uitgeput was.  Ze kon 's nachts niet recupereren.
Door de medicatie zou ze 's nachts rustiger zijn, vaster slapen en 's ochtends frisser zijn.
We gingen starten met een lage dosis en dan herbekijken.

We hebben 1 keer de dosis moeten verhogen en toen ging het goed.  Ze is 's ochtends wel vroeg wakker maar ze is uitgeslapen.  Dat wisten we op voorhand.  Soms vloek ik er wel eens op, ik zou ook graag eens uitslapen maar het is kiezen of delen.  Ofwel worden we 10 keren wakker ofwel 1 keertje en dan vroeg.  Dan zijn je dagen langer, en ik heb het voordeel thuisblijfmama te (moeten) zijn dus ik kan overdag een dutje doen om bij te slapen.

We hebben ook al verschillende keren geprobeerd de medicatie af te bouwen maar zonder succes;  Ze herviel elke keer in haar oude "gewoonten".  Dus we houden het voorlopig zo.  Ze ondervindt er zelf niets van, en we worden heel goed opgevolgd door neurologen.

De neus van Broer

Meisjes plagen is liefde vragen !

Zo zeggen ze dat bij ons toch zo…

Zoonlief kwam afgelopen week thuis met een schaafwonde aan zijn neus.  Hij was ergens tegenaan gelopen toen hij met een zijn buurmeisje in de klas wat gek had gedaan.  Hij had het gevoel dat er een stukje van een houtsplintertje in zijn neusvleugeltje zat dus had wel iets gezegd tegen de juf maar die had niet meteen iets gevonden dus geen probleem… En hij naar huis.

’s Avonds had hij het mij ook wel verteld maar ik zag ook niets, buiten een geschaafde neus.

2 dagen later begon hij te klagen, hij kon zijn neus niet goed meer snuiten en als hij lachte dan deed zijn neus ook pijn.  Ik begreep niet goed wat hij bedoelde dus ik ging op onderzoek uit en de dokter in mij kwam naar boven zoals dat wel vaker gebeurt.

Omdat ik zelf al tweemaal mijn neus heb gebroken had ik al snel door dat er iets meer aan de hand was dan geïrriteerd neusslijmvlies of iets dergelijks.  Zijn neusbrug was heel gevoelig en bij nader inzicht ook wel wat dikker dan anders en blauw.  En ook zijn oogjes waren wat opgezwollen maar ik dacht dat hij gewoon moe was.

Ik belde naar de kinderarts, het was al laat op de avond.  Hij zei "ooh maar daar doen we tegenwoordig niet zo veel meer aan hoor mevrouw.  We zetten daar geen gipsen bruggetjes meer over zoals vroeger, en hoe minder RX-stralen hoe beter voor de kinderen.  Zo lang hij recht staan is het goed."  En hij stond nog recht dus dat was al geruststellend.

In mijn tijd werd mijn neus helemaal ingespalkt voor zover dat kan.  Met grote pleisters over je gezicht, dat begon dan te irriteren, je huid ging scheuren, gezellig allemaal!  Op zich was ik wel blij dat dat niet nodig was.

Maar wat met zijn sport?  "Ooh haal dan maar zo een masker he!"

Huh?  Een masker?  Zoonlief wist natuurlijk meteen waar het over ging!  Ahjaaaa mama zo eentje zoals Mbokani he!  Da's keicool!  Wist ik veel waar ik dat moest gaan zoeken of hoe dat gemaakt werd!

We spendeerden een hele voormiddag bij de orthopeed waar op maat een masker werd gemaakt.  Het is gemaakt in huidskleur en dat viel tegen want Mbokani heeft een zwart masker (maar die heeft natuurlijk een coolere huidskleur) maar achteraf gezien, Mads Junker had toch ook een huidskleurig maskertje.  Ik had gevraagd of hij er graag wat sproetjes op wou maar dat hoefde niet.

En ik was diegene die altijd bang was dat mijnheertje doelman zijn neus voor het eerst zou breken door een schop van een vriendje/collega-voetballer als hij in het doel zou liggen en iemand zou natrappen of toch iets met voetbal ...

Maar door een meisje!  Wat een giller :)

 

 

Eerste hulp bij Sintlijstjes maken

Het is wat, die Sintlijstjes maken!
Bij ons is dat dan ook niet zomaar op 1-2-3 klaar...  Er wordt echt een hele studie op voorhand gedaan en dan pas wordt het uitgewerkt.  Het is een werk van weken :)
Zal ik jullie onze handleiding geven?

Onze kindjes mogen "maar" 3 dingen op de Sintlijst zetten.  Hun favorietje moeten ze bovenaan zetten of markeren of toch kenbaar maken voor de Sint in een briefje.  Ze krijgen niet alles want er moet toch nog speelgoed over blijven voor de andere kinderen, toch?
We vinden ook wel dat de Sint, in tegenstelling tot met verjaardagen, Nieuwjaar en de Kerstman echt de superleukste spellen of speelgoedjes mag brengen.  Hij is toch DE SINT!

Wij hebben gelukkig nog echte speel- en knutselkinderen.  Geen PSP, Nintendo, WII, of al dat soort computergedoe.  Broer gaat alleen op de computer om digitaal huiswerk te oefenen en dat kan juf nakijken de volgende ochtend.  We hebben wel een Tablet voor lange wachttijden in dokterspraktijken of iets van die aard, maar ze grijpen er niet uit zichzelf naar.
Ze spelen dolgraag gezelschapsspelletjes (als ze alle 2 maar kunnen winnen), knutselen heel erg graag (je wil niet weten hoeveel knutselgerei ik heb!) en van zodra het niet regent zijn ze buiten op onze speeltuin.

En eens dan onze verjaardag voorbij is, dan beginnen we stilaan te bladeren door de inmiddels verzamelde Sintboekjes van al de speelgoedwinkels. 
We maken plooien in de hoeken van de pagina's waar mogelijks iets interessants op staat.
Er zijn boekjes waar bijna elke pagina een ezelsoor heeft, maar dat is nog maar de eerste stap van onze selectie, dus dat kan geen kwaad.  Ze worden dan ook bestookt met reclame.

Daarna ga ik met ze op pad naar de grote speelgoedwinkel om de hoek.  Je ziet vaak een meisje met een hondje dat uit zichzelf loopt op televisie en dat lijkt dan een hele grote hond, en als ze dat dan met hun eigen ogen zien in de winkel, dan is dat maar een belachelijk klein hondje.  Dus dat wordt dan geschrapt.
Hetzelfde met gezelschapsspelletjes.  De minimumleeftijd staat er vaak niet bij genoteerd, dus gaan we uitpluizen in de winkel of ze wel geschikt zijn voor beide kinderen want ze moeten vaak samen spelen.  Indien niet: schrappen die boel!
Het gebeurt ook dat ze dingen ontdekken die ze in de reclamefolders niet interessant vonden. 
We spenderen zo een uurtje of 2 in de winkel maar zijn dan wel veel wijzer geworden.  En ze weten op voorhand: we kopen niets!  We gaan alleen ideetjes verzamelen!  Maar dat is niet zo makkelijk voor Meisje natuurlijk :)  Want naar de winkel gaan dat betekent:  iets kopen.

En dan... gaan ze scheuren!
En nog meer scheuren!  Alle bladzijden waar iets op staat dat ze interessant vinden gaan er uit!

En dan moeten ze gaan schipperen... wat vind ik nu echt het allerleukste!
Broer kan zelf kiezen, hij weet ook waar hij het langste mee kan spelen en waar hij het meeste plezier aan zal hebben.
Meisje moeten we een beetje leiden.  Zij kan zelf niet spelen, geen rollenspel, niets in mekaar steken,... Ze kan nu stilaan wel met bv. My Little Pony de paardjes in en uit het huis zetten maar daarmee is de kous af.  Ze heeft ook Littlest Pet Shops en daar ook huisjes van, en gelukkig kan je daar een aantal dingen in bewegen en doen die dieren ook iets.  Broer maakt met elastiekjes karretjes aan die diertjes maar zij niet.  Bij haar moeten ze op een rij in het huis (typisch!) of allemaal netjes zoals ze op de doos stonden.
Dus voor Meisje zijn dingen als Playmobil en Barbiehuizen goed omdat die al klaar zijn en zij de poppen er enkel in en uit moet zetten.  Maar echt rollenspel dat zal nog heel lang duren. 
Daarom dat ze in het echte leven iedereen ook zo observeert: sociaal gedrag leren en misschien leert ze er ook uit om te leren spelen?  Wie weet...

Nu ja... terug naar de lijstjes:
We beginnen te knippen!

En dan nemen we een superleuk papier.  Wij hadden dit jaar knipvellen uit onze Te gekke vier-en-versier-kalender genomen.  Lekker groot en stevig.

En dan natuurlijk nog een goed woordje bij voor de Sint!  En een beetje versieren...

Toch voor de zekerheid nog even vermelden

En dan nu naar het Stadhuis, want daar logeert de Sint dit jaar.  Eens kijken of we onze brief daar kunnen afgeven.

En dan aftellen!

Dagje niksen

Maandag ga ik een dagje niksen...

Ik heb geen keuze.  Ik moet een dag aan het infuus.  Magnesium krijg ik dan.  Dat is tegen de spierkrampen en verhelpt ook wel best wat de vermoeidheid.
In het verleden was al gebleken dat het niveau van magnesium in mijn bloed echt wel dramatisch laag was.  Ik had dat zelf al wel ondervonden.  Ik kon me niet echt meer uitrekken 's ochtends, ik had kramp in mijn kuiten, mijn tenen, ik kon geen volle kop koffie of soep meer vasthouden met mijn vingers, mijn spieren verkrampten eigenlijk continue. 
Ik had al tweemaal een infuus gekregen en toen was ik 1 of 2 weken nadien wonderbaarlijk energiek!  Ik kon het huis poetsen, hetgeen ik anders niet kan met mijn rug, ik kon de hele strijk in 1 keer doen, ik kon de hele wereld aan!

Na een week of 2 viel ik uiteraard terug in hetzelfde lichamelijke zwarte gat als voorheen want ik was zwaar over de schreef gegaan.  En dat mag je natuurlijk niet doen met een lichaam dat niet naar behoren werkt (doseren is de boodschap!).

Ik heb naast CVS (chronisch vermoeidheidssyndroom) ook fibromyalgie (en ook nog wat andere zaken maar dat is te veel om op te noemen).

Een jaar geleden was ik heel ziek.  In november werd ik 2 keren een week opgenomen wegens neurologische problemen, zeer zware migraine die weer niet onder controle te krijgen was, hetgeen wel vaker gebeurt en waarvoor ik zware preventieve medicatie neem dagelijks.  Dat is een souvenirtje van iets na de geboorte van de jongste. 
Maar daar vertel ik later misschien nog over.
In maart had de neuroloog mij vast gemist dus moest ik nog eens een weekje op vakantie en toen was ik te verzwakt om nieuwe infusen te krijgen.

Dus nu in november was het een jaar (of meer) geleden.  En 3 weken geleden ging ik een dagje op uitstap voor een infuusje.

Het was een heerlijke zonnige dag!  De zon scheen binnen in mijn kamertje, ik was lekker alleen.  De verpleging kwam meteen koffie brengen en een praatje maken.  Ik had de tablet meegenomen en die stond vol spelletjes, muziek en filmpjes.
Het was eerlijk gezegd een dag helemaal voor mij alleen!  's Middags kreeg ik lekker eten dat ik zelf niet hoefde te maken.  Lekker koffietje er bij.
Toen de dokter kwam zei ik hem dat ik het echt naar mijn zin had zo... zeker na de drukke herfstvakantie.  Ik kon gerust een hele week blijven!  Van hem mocht het, maar dat zou ik thuis nooit geregeld krijgen :)

Maar het infuus had niet het gewenste resultaat.  Mijn batterij is meer dan leeg.  Mama maakt geen tijd voor zichzelf.  Ik praat geregeld met een psychologe sinds de dood van onze Vlinderzus en elke keer zegt ze hetzelfde "denk toch ook eens aan jezelf, je bent meer dan alleen mama!"  En ook nu zei ze "is het niet schandalig dat ze je bijna uit het ziekenhuis moeten ontzetten, dat je het er zo naar je zin had?"

En eigenlijk heeft ze gelijk!
Maar nu moet ik dus een reeks van infuusjes krijgen.  En dan wordt dat mijn genietdagje maar.  Stom he!

Maandag beginnen we er aan.  Geen huishouden, geen joelende kinderen, eten en koffie op bed.
En lekker schrijven!  Laptop mee, muziek mee... Kijk er nu al naar uit!

Erg he....

Energie besparen

Onlangs kreeg ik van mijn lieve vriendin voor mijn verjaardag het boek van Teunie Luijk-Bakker "Dat doen we zelf wel!".  Teunie is een mama van 10 kinderen die er een sport van maakt om te bezuinigen.  Haar blog is echt geweldig!

Als ik er over nadenk is het eigenlijk schandalig hoe wij vroeger leefden.  Wij moesten echt nergens rekening mee houden.  Mijn man verdiende goed zijn brood en ik had met 2 jobs ook zeker geen klagen.  Als we iets wilden dan kochten we het.  We hielden van uit eten gaan en weekendjes weg met ons beiden en onze toen nog kleine zoon.

Ook al had mijn man net op tijd het faillissement van een grote vliegtuigmaatschappij ontweken, we hadden geen idee dat we ooit onze centjes zouden moeten omdraaien en nog eens en nog eens...

In 2009 hadden we minder geluk.  Ikzelf moest thuis blijven en Papa zijn vliegtuigmaatschappij moest van de regering het land uit.  Ze hadden een aantal keuzes, en ze werden na een hele tijd onzekerheid allemaal collectief ontslagen.  We hielden er een mooie som aan over maar besloten er geen luxueuze uitspattingen mee te doen, geen grote reizen, geen tweede auto,... neen... we gingen voor groene energie (en meteen ook besparingen). 
We installeerden een hoop zonnepanelen.  Net niet genoeg om al ons energieverbruik te dekken, maar dat was de bedoeling omdat we wisten dat in de toekomst belasting zou geheven worden op het opwekken van teveel energie.

Ik behield wel mijn dag- en nachtmeter omdat ik vaak tijdens weekends de was doe en de vaatwasmachine toch een extra rondje draait omdat ik dan kook voor tijdens de komende week (en veel potten en pannen vuil maak haha).

Terwijl in het boek las kwam ik tot de constatering dat ik best wel heel goed bezig ben met energiezuinig leven. 
Ik gebruik zo weinig mogelijk de droogtrommel maar in de winter of op regendagen kan ik binnen nergens de lakens te drogen hangen dus heb ik geen alternatief.  Ik heb ook 2 voetballers en draai ook elke week 2 kookwassen en soms moet het gewoon vooruit gaan en gaat alles de droogtrommel in.

Maar we hebben wel de oude diepvriezer vervangen door een A++, de droogtrommel is er eentje met warmtepomp (die hergebruikt de warme lucht), mijn wasmachine zwiert de was op 1200 toeren (de was is sneller droog), al de lampen zijn vervangen door spaarlampen en in een aantal kamers zijn een paar spotjes gewoon uitgedraaid omdat we er niet eens zoveel licht nodig hebben (de slaapkamers van de kinderen)...  De sluipverbruikers zoals daar zijn: de hifi-installatie die in stand-by blijft staan, een digibox of digicorder die continue aan blijft staan, worden nu allemaal uitgeschakeld met 1 druk op een knop van zodra we ze niet meer gebruiken. 

Vorige keer toen ik de meterstand van het water moest opgeven zag ik dat ons verbruik was gestegen!  En dat terwijl broer nooit, nu ja zelden, thuis een douche neemt maar altijd in de lokalen van zijn voetbalclub.  En het grote bad hebben we uit het huis gezet en vervangen door een kleiner exemplaar, maar Mama heeft liever dat er douches genomen worden.  En afgelopen zomer werd er geen enkele keer een zwembad gevuld, noch de tuin overdadig gesproeid of de auto gewassen met de tuinslang of iets dergelijks. 

Dus, toen ik in het boek van Teunie las dat er op een bepaalde website gewoon digitaal meterstanden bij te houden waren dacht ik: "Dat moet ik beslist ook doen!"
De website die zijn vermeldt is nogal ingewikkeld omdat ze ook werken met weerstations en buienradars en dergelijke. 
Maar in België kan je ook via Eandis je meterstanden van aardgas en elektriciteit digitaal bijhouden.  Je kan er echter géén water invullen en zonnepanelen worden niet verrekend.
In Nederland kan je via een handige website al je meterstanden ingeven, zoveel meters als je zelf wil, maar je kan ze voorlopig niet naar Excel exporteren.
Het omrekenen van de opgewekte energie van de zonnepanelen zal ik voorlopig zelf moeten doen, en ik reken zo graag :s

Nu ga ik dus elke week trouw mijn meterstanden noteren en bekijken waar we de mist in gaan.
Want budgetteren is een sport he!

De verjaardags-afkickverschijnselen

Nooit gedacht dat een mens moest afkicken van een verjaardagsfeestje... :)

De voorbereidingen hadden "maar" 2 weken in beslag genomen.  Maar wat voor een weken!

Net voor de herfstvakantie hadden we nog snel uitnodigingen meegegeven naar school voor het kinderfeestje van Meisje.  Dat was al een hele klus, zoals je hier al kon lezen.
Maar toen dacht Meisje dat het feestje meteen ging plaatsvinden, en dat was niet het geval.  Het was nog meer dan 2 weken wachten.  En dat was véél te lang!

Dus maakten we samen een aftelkalender, eentje waarbij je de dagen die voorbij zijn kan afknippen.

Tijdens de vakantie begonnen we met de voorbereidingen van de uitdeelzakjes voor op school, de circusschool en voor het voetbalteam.  Je moet weten dat op zondag het feestje was voor de vriendinnetjes en haar verjaardag de dinsdag daarop was.  Dus voor haar was ze jarig van zondag tot dinsdag.  En dus ging ze trakteren voor iedereen.
Mij goed, maar dan niet met versierde cupcakes zoals ik dat altijd doe, of met een mooie taart.  Dat doe ik niet voor 75 kinderen!

Ik vond gelukkig hele leuke gepersonaliseerde buttons bij Jojojanneke en daarmee kon ik de traktatiezakjes mooi sluiten.

Ook de taart voor het feestje maakte ik deze keer niet zelf.  Normaal gezien doe ik dat wel, maar door de drukte van de vakantie (ik heb toch nog steeds CVS en dat voel ik wel dan) zag ik het niet zitten om dat zelf te doen.
Ik bestelde een hele mooie Barbietaart bij een vriendin zonder dat de jarige dat wist.

Ondertussen hadden we meer en meer slapeloze nachten of ochtenden waarbij we de zon zagen ontwaken.  De zenuwen kwamen hoe langer hoe meer bovendrijven.

De kalender werd korter en het feest kwam dichterbij.

Eindelijk was de grote dag aangebroken!
Om 10u waren de vriendinnetjes er voor een heuse Glamourparty!  Er werd een fotoshoot georganiseerd nadat ze zich verkleed en opgemaakt hadden, ze dronken cocktails en aten popcorn.  Ze maakten schatkistjes en armbanden en maakten foto's die ze in een kadertjes stopten.  Een heus meidenfeest!  Gelukkig Kent Fie van Fiefeestjes ons Meisje al lang en weet ze wat wel en niet kan bij haar.
Na de glamour kwamen de kadootjes en de taart.  De kleine driftbui vergeten we maar snel (blijkbaar worden kadootjes niet zomaar uit de mensen hun handen gegrist, dat is een beetje onbeleefd, maar dat heeft niemand haar geleerd dus dat wist ze nog niet).

Na de middag kwamen we even tot rust, en om 16u kwamen oma's en opa's en tante en oom voor nog een stukje taart dat over was. 
Dat was gelukkig iets rustiger. 

Nu, een week later, is Meisje nog steeds door het dolle heen! 
's Ochtends is ze wakker om 5u, en overdag is ze niet te genieten.
Ikzelf ben helemaal leeg, alsof ik dringend in de stekker moet.  Gek toch?  Alhoewel...

En nu zit ze al klaar om haar Sintlijstje te maken... Van de ene drukte naar de andere! 
We telen af!  Naar half januari, dan wordt het hopelijk een beetje rustiger?

Het Vlinderzus-verhaal

Ik had onlangs beloofd aan iemand het verhaal te doen van Vlinderzus, en iemand anders had graag geweten welke boekjes wij hebben gebruikt om de kindjes te vertellen over hun Zusje, hoe wij er mee omgaan e.d.

Ik ga niet teveel in detail treden omdat de kinderen die ook niet kennen en het ook moeilijk is om het hele verhaal zomaar op papier te zetten.  Het is voor ons soms nog onwezenlijk, laat staan dat een buitenstaander zou begrijpen hoe het moet geweest zijn waar wij hebben voor gestaan.

Een maandje of 9 na Broer was ik zwanger van Vlinderzus.  We waren uiteraard dolgelukkig.  De zwangerschap verliep helemaal anders dan bij Broer, ik was heel erg ziek, had veel pijn maar dat wijtte ik allemaal aan het feit dat het om een nieuwe zwangerschap ging en elke zwangerschap is immers anders.  Achteraf is gebleken dat ik besmet was met CMV-virus en dat kan wel eens één van de oorzaken zijn geweest.

Tijdens een controle-echo op 6 maanden zag de gynaecoloog iets verontrustends.  Hij zei niet wat het was, alleen dat het ernstig was en dat we zo snel mogelijk in het Universitaire Ziekenhuis terecht moesten kunnen.  Hij zou er mee voor zorgen dat dat zo kon gebeuren. 
Dat is gelukkig gebeurd en we konden heel snel bij een team van prenatale chirurgen die een punctie uitvoerden. 
Al snel werd duidelijk dat ons Meisje niet levensvatbaar zou zijn, zou overlijden bij de geboorte, omdat ze trisomie 13 had, een chromosomenafwijking. 

Toen ik zwanger was van Broer en bleek uit de bloedtests dat hij een verhoogde kans zou hebben op trisomie 21, syndroom van Down, hadden we beslist dat hij meer dan welkom was.  We zouden wel zien bij de geboorte of hij het al dan niet had.  Hij had het niet.

Onze Vlinderzus had een chromosomenfout waar helemaal niets aan te verhelpen was.  Er waren geen operaties mogelijk, met haar 2 hartkamers zou ze de bevalling niet overleven, open ruggetje en open buikje konden niet tegelijk opgelost worden, waterhoofdje, ... teveel om te kunnen verhelpen. 

Onze Vlinderzus werd dus in alle stilte geboren, het ziekenhuis maakte geboorte- en overlijdenskaartjes en ze werd begraven op het kerkhof in de buurt.

Intussen hebben we veel bijgeleerd over wetgeving en gebruiken inzake deze materie en nu raad ik lotgenoten soms andere beslissingen aan, maar toen was ik al heel blij dat ik een sociale assistente had die mij bijstond in die paniekerige dagen waarbij de grond onder je voeten wordt weggerukt.

Maar zoals ze zeggen: het betert, de scherpe randjes gaan er af, maar het verdriet, dat slijt nooit!
En je hebt nog kinderen waar je verder voor moet...

En die vragen stellen...

In eerste instantie gebruikte ik het boek van Max Velthuijs "Kikker en het Vogeltje"

 Dat gaat over Kikker en zijn vriend die een vogel vinden die volgens hun "stuk" is.  Maar één van de vriendjes is een beetje wijzer en die zegt dat hij dood is.  Maar Kikker en zijn vrienden begrijpen dat niet goed.  Dus de slimmere van de vrienden legt uit wat dat is en hoe ze zich dan moeten voelen en wat ze dan moeten doen.
Heel mooi boekje!  Op niveau van zelfs kleinere kindjes, hele mooie prentjes, en ik vertelde het zelf op "kindermaat", afhankelijk van hoe oud ze waren.

Een hele lieve dame, prachtig mens en geweldig schrijfster maakte het boek "Benjamin".
Elfi Nijssen schrijft hele mooie kinderboeken, ook over "bijzondere kinderen" en heeft ook Benjamin geschreven na een ervaring als de onze. 
Het prachtige aan dit boek is dat het boek is opgedragen aan de sterrenvriendjes en -vriendinnetjes van Benjamin.  Al de namen staan aan de binnenkant van de voor- en de achterflap genoteerd in een prachtige flap.  Zo ook de naam van onze Vlinderzus. 
Dit boek wordt gekoesterd door onze kinderen en elke keer weer bovengehaald "vertel nog eens van Vlinderzus"

 

 

Er is nog een mooi boekje dat mee in het genre van Benjamin gaat en dat is "Dag Manon Daahaag"

Dat boek gaat ook over een zusje dat haar zusje verliest.  Dat kan je ook al voorlezen van als de kindjes nog klein zijn. 

 

Net als "Als je dood bent word je dan nooit meer beter?"

 

Zeker dat laatste boekje kan als ze nog peuter zijn.

Je voelt zelf best je kinderen aan, wat ze zelf psychologisch aankunnen en wat nog niet, hoe je best bepaalde dingen verwoordt in hun eigen taal of hoe je zelf in je gezin sommige dingen benoemt.

Er zijn allicht nog veel meer boekjes die geschikt zijn voor kinderen, afhankelijk van de leeftijd.  Maar deze waren voor ons wel van toepassing.

Een gouden tip die ik kreeg van een psychologe en de opvoedingswinkel nadat ik vroeg hoe ik best met de vragen van Broer kon omgaan was: wees eerlijk maar niet teveel in detail treden.  Als je niet kan antwoorden op een vraag, kaats de vraag dan terug: "wat denk je zelf?"
Vragen ze "waar is Vlinderzus nu?  Zit die nu in de hemel? Of woont die op een wolk?" dan vroeg ik "wat denk je zelf?" (omdat ik het antwoord schuldig moest blijven, ik wist niet wat hij liefst wou geloven) dus hij koos er voor om haar de mooiste ster te geven die aan de hemel schittert elke avond.
Dus dat was dat en zo is het gebleven.

En: mama mag ook verdrietig zijn.  Mama's is geen robot.  Kindjes mogen weten dat mama's ook eens verdriet hebben, en dat zullen ze zeker en vast begrijpen als je ze dat zo uitlegt.

Hoe leef je zelf met autisme?

Het is vaak moeilijk om uit te leggen wat autisme juist is.  Zeker aan kinderen. 
Broer vindt het al moeilijk om te begrijpen, laat staan dat we het aan vriendjes of vriendinnetjes moeten uitleggen die het al helemaal niet kennen van in hun omgeving. 

Zij weten wel dat Meisje een beetje anders is dan de andere kindjes (wij verkiezen de term "bijzonder") en dat ze sneller boos wordt en dat je alles heel goed moet uitleggen en nooit zomaar van spelregels mag veranderen.
Met die dingen in hun achterhoofd lukt het vaak wel goed.  Kinderen zijn immers heel flexibel.

Anders is het wanneer je het aan volwassenen moet uitleggen. 
In het begin probeerde ik me nog min of meer te excuseren voor elke driftbui die ze kreeg.  Je zag de mensen dan kijken met een gezicht alsof ik de slechtste moeder was die er bestond en haar kinderen niet opvoedde zoals het hoorde.  Ze vergaten dan wel dat er nog een tweede kind bij stond dat wel netjes in het gareel liep.

Tegenwoordig zijn de meeste mensen wel meegaander.  Ze hebben de film Rain Man al wel eens gezien en verwachten dat Meisje alle prikkers in het doosje vanbuiten weet (DUH!).  Je kan het je zo gek niet bedenken of mensen komen met voorbeelden aanlopen van autisme-verhalen die ze eens op televisie zagen of in een boekje lazen.
Ik probeer dan te vertellen dat elk autistisch persoon anders is, dat iederéén wel een beetje autistisch is (en dan zie je ze al helemaal wegkruipen) en dat het best veel moeilijker is dan het lijkt.

Want "ze ziet er toch normaal uit?"  "Ze is toch niet debiel" (mijn excuses voor het woordgebruik maar dat krijg ik vaak te horen!)

En er zijn ook nog altijd mensen die niets van autisme willen weten.  Ofwel omdat het iets is dat in hun religie niet bestaat.  Ik ben dan altijd heel geïnteresseerd hoe dat in mekaar zit en ik vind dat heel erg fascinerend, ook hoe zij daar mee om gaan.  Ik heb gelukkig lieve buren die me dat allemaal heel willen uitleggen. 
Ofwel ouderen mensen, die dat nooit gekend hebben omdat "in hun tijd de kinderen gewoon druk of een beetje anders waren en daar allemaal geen naam voor was".  En sommigen daarvan willen dan ook geen rekening houden met ons of hoe wij liefst omgaan met ons Meisje.

En toen kwam ik toevallig deze tekening tegen via verrASSend-perspectief

Het is een stripverhaal gemaakt door een meisje van 8 dat zelf autistisch is.

Ik vind het ronduit prachtig hoe zij kan verwoorden wat wij willen vertellen aan de buitenwereld.

 

Ik heb dit fragment van het verhaal geprint en aan Broer laten lezen en toen begreep hij het wel wat beter.  En ook mijn familie kreeg het te zien.  Zij zijn "kenners in het vak" en vonden het prachtig!

Het zegt echt wat het moet zeggen.

 

Dikke pluim voor de jongedame die dit heeft opgemaakt!!

 

11/11/2012

Blijkbaar werd de strip opgemaakt door ene Kay van toen 7 jaar.

Dat kan je hier nalezen

Ik geef graag correcte informatie, dus bij deze...

Wat voelt mijn lijf?

Meisje voelt altijd vanalles.
Dan "verveelt ze zich". 
Maar dat is best moeilijk.  Want vervelen kan wel veel betekenen: echt zich vervelen, zenuwachtig zijn, moe zijn, misselijk zijn, honger hebben, eigenlijk alles dat je in je buik voelt.

Hetzelfde met "pijn".  Maar al te vaak rende ik naar de kinderarts omwille van oorpijn.  Maar even vaak was er geen oorpijn.  Nu ja, toch geen aanwijzing daar naartoe. 
Soms was er wel aanwijzing naar druk op haar trommelvlies, soms een propje, soms haar kaakspier wat geïrriteerd door haar continue gegeeuw (een tic die misschien opluchting brengt in maag of oren).

Bij Broer vragen we een schaal van 1 tot 10 op 10 hoeveel pijn hij heeft.  Maar dat kan echt niet bij Zus.  Ik probeer met mijn handen een afstand te tonen, met mijn handen terug tegen mekaar te klappen en dan te zeggen dat dat geen pijn is en dan zoveel is veel pijn (handen uit mekaar).
En dan gaat zij aanwijzen hoeveel pijn het doet.

 

Soms is ze ook heel verward.  Dan is "haar hoofd overhoop".  Dan weet ze het allemaal niet zo goed meer.  Maar dat beseft ze pas als ik het aan haar vraag.  Ik merk het aan haar op.



 

Ik maakte dit boekje samen met haar op aanraden van de thuisbegeleiding. 
Zo hebben we een idee wat haar bang, blij, boos of verdrietig maakt.  Dat zijn de basisemoties.  Maar ook verward stopte ik er bij omdat dat voor haar toch ook een belangrijke emotie is.
We overliepen al de pictogrammen en ik benoemde ze samen met haar.
Van koude wordt ze verward maar van warmte wordt ze blij.  Eigenaardig soms hoe ze denkt.  Maar van lekker eten wordt ze blij, en van samen zijn met de familie.

Het is een handig schriftje.  Ze neemt het mee naar de oppas en daar kunnen ze ook kijken waarom ze op een bepaalde manier reageert.  En ze mogen er dingen bij schrijven als ze dat willen. 
Zo leert iedereen Meisje kennen zoals ze is.  Gedaan met rare vragen stellen!

Zus is niet leuk...

Het hangt al een tijdje in de lucht.  Onze voorbeeldzoon is niet meer zo voorbeeldig.
Zijn schoolwerk is niet in orde, hij vergeet zijn boeken en dus ook zijn huiswerk, hij is erg druk in de klas en luistert niet wat de juf zegt...
Maar waarom hij zo is, dat weet hij niet.

Het is niet door zijn buur in de klas (anders liet ik hem wel verplaatsen), het is niet door drukke vriendjes op de speelplaats, het is niet omdat de leerstof te moeilijk is (dat zien we aan zijn resultaten),... 
Ik heb al gevraagd en gepraat en gepeuterd maar hij weet het niet.

Onlangs liep het echt de spuigaten uit.  Hij had al dagen niet echt gemotiveerd gestudeerd voor een test, was zijn boeken steeds weer vergeten en ik had hem 3 dagen op voorhand verwittigd dat hij niet naar de voetbaltraining zou gaan als hij niet in orde was met zijn boeken en huiswerk.
En inderdaad... niet in orde.  Dus geen voetbal. 
Dat is dan ook de enige manier waarop we hem kunnen straffen.  Niet snoepen is geen straf want hij snoept niet (eetstoornis).  Geen tv kijken ook niet want hier wordt haast geen tv gekeken.  Nintendo, Playstation hebben we niet, op de computer gaat hij enkel om voor school oefeningen te maken online op een schoolprogramma dus veel strafmogelijkheden zijn er niet.

We hadden de trainer gecontacteerd en die was het volledig met ons eens.  School gaat voor op alles.

Nu is het zo dat Meisje tegelijkertijd met Broer traint dus helaas voor hem moest Broer wel gedag zeggen tegen de trainer toen we aankwamen.
Die laatste heeft hem eens goed de levieten gelezen en dat heeft hem natuurlijk wel de ogen doen openen, want van een buitenstaander en zeker van een trainer nemen ze op deze leeftijd nog meer aan dan van iemand in de nabije omgeving.

Toen Papa 's avonds thuis kwam zat Broer op zijn kamer.  Papa ging naar boven om hallo te zeggen en ging even babbelen. 
Toen kwamen de "magische woorden": hij vond het allemaal niet meer leuk en hij wou liever dat onze Vlinderzus nog leefde dan had hij tenminste nog een normale zus!

Op zo'n moment breekt je hart natuurlijk! 
Papa heeft verteld dat het helemaal niet zeker zou geweest zijn dat Vlinderzus normaal was.  En dat we Zus niet meer kunnen wegtoveren.  Dat ze is zoals ze is en dat we ze zo moeten aanvaarden, of we dat nu leuk vinden of niet.

Ik weet best dat het voor hem niet gemakkelijk is om dag in-dag uit rekening te moeten houden met zijn Zus en altijd vooruit te moeten denken: hoe gaat ze reageren als ik dit of dat ga doen of zeggen.  Het is voor hem ook best vermoeiend en stresserend, hij draagt immers de wereld op zijn schouders. 

Maar hoe maak je het voor hem draaglijker?

Het picto-huis (deel 2)

Vakanties zijn hier geen lachertje...
Alhoewel!  Ik kijk altijd uit naar vakanties, heerlijk samen met mijn 2 kornuiten, lekker gezellig 's ochtends gek doen in het grote bed, beetje televisie kijken samen (lees: zij televisie kijken en Mama nog een beetje slapen gezien het vroege uur dat Meisje altijd wakker is).

Ik maak altijd massa's plannen: dierentuin gaan, zoektochten in de stad, knutselen, familiebezoekje,...
Maar aan het eind van de vakantie is er nooit iets van gekomen, of toch nog niet de helft.

Voorspelbaarheid is hier HET belangrijkste woord. 

Ik probeer altijd een weekplanning op te maken.  Nadeel is wel: als er iets op de planning staat dan moet het ook wel gebeuren.  Komt het je nu net even niet uit (en dat kan mij wel eens overkomen, die CVS slaat soms nog wel eens toe en dan moet ik heel even mijn ogen dicht doen), dan ben je wel gezien...
Maar zoals je kan zien laat ik wel de nodige ruimte.  Voor pauzes, voor andere last-minute activiteiten, ...
Het is handig voor zowel Broer als Zus dat ze kunnen teruggrijpen naar iets.  Maar ook naar "niets", ofwel rust.

 

Op die lege momenten van rust slaat de verveling heel snel toe.  Soms al van voordien.

Als Meisje ziet dat er wat veel lege bolletjes op het programma staan dan begint ze zich al af te vragen wat we gaan doen en slaat de paniek haar om de oren.

 

Daarom maakten we werkmapjes.  Allemaal met dingen die ze graag doet: kleuren op nummer, mandala's kleuren, kleurplaten inkleuren en werkjes maken (schrijven oefenen, kleine knip- en kleefoefeningen, doolhoven,...).

4 mappen is al veel om uit te kiezen!

 

 

 

Ze kan die vinden op "haar" bureautje in een min-of-meer afgezonderd hoekje in de eetkamer.  De werkjes die klaar zijn verzamelen we in een map. 

Ze mag niet op haar eigen kamertje gaan kleuren omdat ze nog steeds de muren volkliedert en ook niet met viltstift zonder begeleiding, om dezelfde reden.

 

 

 

We hebben ook van alle (jawel ALLE) spelletjes en speelgoed (en dat is véééééél want wij hebben geen computerkinderen of Nintendo of PSP of wat heb je daar nog, de onzen zijn echt spéélkinderen) een foto genomen en in een boek gestopt.

Waar kon hebben we de picto's er bij gestopt.  Voor buiten hebben we er ook, die zitten in een doosje.

Ook van CD's en DVD's namen we foto's en die zitten in een apart boek.  Je ziet ze hierboven op de foto in het bovenste bakje liggen.

 

 

 

Het is veel makkelijker om iets te kiezen uit een boek dan uit een heel gamma CD's dat in een kast staat bijvoorbeeld.

 

 



 

Of een kind vragen "wat wil je spelen?" is een hele moeilijke vraag.  Ze weten immers niet meer wat voor speelgoed en spellen ze allemaal in aanbieding hebben in hun kasten.

 

 

 

In een boek hebben ze een overzicht en kunnen ze de dag voordien al een keuze maken van 3 spellen die ze de dag nadien gaan spelen.

Zo voorkom je verveling.

 

En zo kan je je als ouder ook mentaal voorbereiden op wat komen gaat: morgen plasticine, dan heeft het niet veel zin dat ik vandaag ga poetsen.

 

Ik moet eerlijk toegeven: er is heel veel werk in gekropen.  Maar ik had die tijd, en die heb ik er graag voor gebruikt.

De thuisbegeleidingsdienst vindt onze originele uitvindingen ook zeer leuk, ze krijgen niet overal zo'n feedback, maar niet iedereen heeft de tijd om daaraan te spenderen.

 

Het is denken en proberen en nog eens opnieuw en opnieuw...

En niet opgeven!

Het picto-huis (deel 1)

Sinds de thuisbegeleidster over de vloer komt zijn we gestart met het implementeren van pictogrammen. 
We waren eerst niet zeker in welke mate Meisje zou begrijpen wat er op de prentjes stond, en in hoeverre we ze de prentjes moesten aanreiken en of ze zelf de prenten op de juiste plaats zou gaan hangen of niet.

We stonden voor een hele grote uitdaging!

Een hele zomer lang hebben we picto's geprint, gelamineerd, geknipt en van klittenband voorzien.

We zouden een opstaan-ritueel maken omdat ze een hekel heeft aan tanden poetsen en persoonlijke hygiëne.  Zo zou alles in 1 beweging gebeuren en dat maakt het logischer (bedachten we).

Hetzelfde zouden we doen met het slapengaan-ritueel.

Maar... ik zou Miss Koffieklets niet zijn als ik daar mijn persoonlijke toets niet aan zou gegeven hebben.  Sinds ik thuis ben heb ik ontdekt dat ik best creatief ben.
Ik kon dus niet zomaar een blad papier ophangen dat ze meenam naar boven en terug meebracht naar beneden.

Dus... Als ze gaat slapen neemt ze haar "bed" mee naar boven.

En als ze opstaat dan neemt ze haar "wekker" en overloopt ze haar ochtendritueel.

Om de ochtendlijke schreeuwpartijen over welke kleren ze zou dragen te vermijden, maakte ik een bord met de weersvoorspelling op die we elke avond kunnen zien op Karrewiet van Ketnet.
(dank jullie wel!)

En om van de telkens wederkerende vragen zoals daar zijn "wat gaan we eten?" af te zijn maakte ik een eetplanner.
Ik doe elke maandag boodschappen (en wie is er dan autistisch hahaha) en hang dan voor de rest van de week uit wat we gaan eten.  Als er dan iemand de vraag stelt "wat gaan we eeeheeeteeeeeen?" dan zeg ik "kijk eens in de keuken".

 



Omdat ze ging voetballen vanaf september en ook zwemmen zonder hulp van mama's moest ze ook zelfredzaam worden.  Daarom werd ook de douche voorzien van een groot blad met allemaal pictogrammen in de juiste volgorde waar ze een mannetje kan verplaatsen en zo kan volgen welk ritueel ze al afgehandeld heeft.
Voor het haren wassen staat er nu een spiegeltje in de douche zodat ze ziet wat ze doet.

Maar... even goed... Als ze een driftbui heeft weet ze niet meer wat er rondom zich gebeurt en ook niet waarom ze boos werd en waarom ze op het "stoute trapje" zat of in de hoek stond te huilen.
Ook daarom maakte een klein lijstje met een mannetje in klittenband dat we kleven op de plaats waar het betrekking op heeft (bv mannetje dat bijt) zodat ze weet waarom ze daar staat te brullen.
We kunnen maar proberen.

Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar het gaat ons lukken!

Thuisbegeleiding

Sinds afgelopen zomer krijgen we thuisbegeleiding van een speciale dienst.
De diagnose "autisme" werd bij ons Meisje al in de zomer van 2011 gesteld maar dan krijg je een ellenlange wachttijd van 3 jaren voorgeschoteld...
3 jaren!  Tegen die tijd heb ik al lang geen begeleiding meer nodig!

Ik vind dat iedereen even veel recht heeft op begeleiding maar het feit dat de Overheid zegt dat je recht hebt op (bijna) gratis begeleiding, dus met hun subsidies, dat wil wel wat zeggen vind ik.
Nu ja, die discussie wil ik hier niet voeren.

We hadden contact met onze dossierbeheerder en voorlopig lukte het nog wel met telefonische tips.
Ik had al de nodige opvoedingscursussen gevolgd (Triple P Positive Parenting Project, Workshops over Hoogsensitieve kinderen, bezoeken aan de Opvoedingswinkel,...) dus ik wist best wel hoe en wat.

Maar het gedrag van Meisje ging zienderogen achteruit, net als de gezondheid van Mama (ik bespaar jullie het hele verhaal, maar CVS is een lelijke ziekte).  2 maanden later had mama al 2 keren in het ziekenhuis gelegen en dat kwam niet ten goede van Meisje haar gedrag en nog een maand later en een ziekenhuisweekje later ging het gedrag van Meisje van kwaad naar erger.
Een vriendin, en tevens ook thuisbegeleidster, raadde me aan toch eens aan de noodrem te trekken bij de dienst en na een telefoontje met de dossierbeheerder ging het heel even wat beter.
Een weekje of 2 later belde de dossierbeheerder voor een kleine check-up, maar dat was net op een moment dat we thuis kwamen van school.  Meisje had een enorme dagelijkse driftbui (altijd na school trouwens), er was gigantische ruzie tussen Broer en Zus over al-dan-niet-handen-wassen, Mama was oververhit want we moesten met de fiets van en naar school die dag (fietscontrole) en mijn gezondheid was allesbehalve en ik ben onbedaarlijk beginnen huilen aan de telefoon tegen de dossierbeheerder.
Van de sterke Mama die alles altijd onder controle had bleef niets meer over.  Ik was volledig de kluts kwijt en wist geen blijf meer met mijn dochter.  Zo kon het niet verder, ze moest op internaat als er niet NU METEEN hulp kwam.

Gelukkig had de dame nu wel door dat de nood heel erg hoog was en ze zou het voorleggen op de vergadering.

Een paar dagen later kreeg ik telefoon.  Er kwam noodhulp! 
Ik was in tijden niet meer zo gelukkig geweest!  Er was licht aan het einde van de tunnel!
En wat voor licht!

In het begin was het aftasten.  Onze begeleidster ging eerst observeren op school zonder zichzelf kenbaar te maken, nu ja, wel bij de mensen van onze school.
Ze bekeek echt alles met haar "Auti-bril".
Blijkt dat Meisje echt uitvalt in sociaal gedrag, en ook best wel in concentratie.  Iets wat we zelf zo niet zagen.
Nadien kwam ze kennismaken met de kinderen, om te kijken hoe Meisje omgaat met Broer en hoe ze zich thuis gedraagt.

De bespreking was op zijn minst gezegd openbarend.  Heel veel zaken waren ons nog niet, of niet meer opgevallen.

De begeleidster komt nu telkens als de kinderen naar school zijn.
We bespreken eerst waar ik tegenaan loop en proberen daar een oplossing voor te zoeken.
Een oplossing werkt niet van de eerste keer, en werkt ook niet altijd en voor eeuwig.  Soms werkt iets voor lange tijd, maar meestal werkt het maar voor een paar dagen.

De super driftbuien na school hebben we al kunnen terugschroeven, net als de paniekaanvallen over huiswerk, ze wordt stilaan zelfredzaam, ...  We verminderen zenuwen over wat komen gaat (voorspelbaarheid!!) en doen er alles aan om verveling voor te zijn.

Het huis hangt propvol pictogrammen, maar het werkt! 

We hebben maar beperkt recht op onze begeleidster, maar het zal met spijt in het hart zijn dat we van haar moeten afscheid nemen binnen afzienbare tijd.

De grote test van de nagellak-remover

Sinds ik een Twitter-account heb heb ik heel veel geleerd over beauty dank zij de blogsters Mrs Beautyscene, Miss Lipgloss , Supermaxxx , de ITgirls en vooral ook mijn lieve vriendin Leen die blogt voor Love2bemama

En waarschijnlijk gaan zij zich krom lachen met mijn verhaal maar ach... je moet toch ergens beginnen he ;)

Dit verhaal begon eigenlijk bij een aflevering van "Astrid in Wonderland" waar haar vriendin een potje nagellak-remover tevoorschijn tovert waarbij de nagellak op 1-2-3 verdwijnt nadat ze hun vinger in het potje dopen.
Ik vind dat wonderbaarlijk en dacht "dit moet ik ook hebben!"

Na een paar goeie tips van Leen (en weer veel geluk met artikelen die in promotiefolders stonden) ging ik shoppen. 

Ik vond het wonderbaarlijke potje miraculeuze nagellakremover en nog wat basisbenodigdheden van Essie
Want blijkbaar leg je eerst een Basecoat aan op je nagels, alvorens je 2 laagjes lak aanbrengt, en nadien nog een laagje Topcoat.
Nu begrijp ik waarom mijn nagels altijd zo broos zijn, en al zeker nadat ze zijn gelakt geweest.  Ook al gebruik ik een zo natuurlijk mogelijke remover.

We kwamen thuis met de buit en meteen ging ik aan de slag, met de 2 kornuiten-met-fototoestel rond mij.

Het roze potje zegt: 1 seconde per nagel.  Het zou moeten geuren naar rood fruit en vanille (en mijn hooggevoelige kinderen die normaal gezien 3 dagen na het openen van een ander flesje remover nog steeds vinden dat het ganse huis stinkt zullen daar wel eerlijk over zijn).
Je moet gewoon elke vinger in de spons dippen, draaien en klaar is kees!
Er zit géén aceton of parabenen in en is verrijkt met amandelolie.

Daar gingen we... Potje open, kinderen niet gaan lopen, dus dat viel al mee qua geur!
Er zat inderdaad iets zwarts in, een soort van spons met in het midden een opening.  Daar moest iedereen toch eens aan voelen. 

Het voelt koud en nat aan.    Ik vraag me alleen af hoe lang je zoiets kan gebruiken. 
Dat zullen we wel ondervinden. 
Ik had maar 1 laag lak aan mijn vingers.  Het ging er inderdaad best goed af!  Je moet voor een dikkere laag misschien wel wat meer draaien en twisten en de randjes zijn iets moeilijker, maar het is alvast geen gedoe meer met hoopjes watten.

 

EN ik moet toegeven, mijn nagels voelen wel ietsje zachter aan dan de removers die ik tot nu toe gebruikte (van goedkope merken tot duurdere en biologische)

 

Een hele hand is dus op 2 minuutjes of minder klaar (met maar 1 laagje lak welteverstaan).

 



En zoals ik had onthouden heb ik een goeie Basecoat meegebracht.  Deze is een "help me grow  5-day growth".  Ik ben nogal sceptisch op dat vlak.  Eerst zien en dan pas geloven.  Maar ik moest IETS meebrengen, en de meeste Basecoats waren uitverkocht dus ik dacht ach... het zal ook geen kwaad kunnen.  

Dus vraag me gerust binnen 5 dagen naar het resultaat haha!

En ik verwende mezelf ook nog met een kleurtje dat in de winkel zwart leek, en nu ook, maar in de zon is het donker-donkergroen.

 

Ik heb er netjes nog een laagje vernis over gezet zoals het hoort.  De kinderen wisten niet wat er gebeurde!  "Nu NOG een laagje mama?"

 

Maar ik voel wel het verschil en het blijft wel netter zitten, ook na gisteren wat zwaarder "handwerk".

 

Bedankt ladies voor de tips!