Het Vlinderzus-verhaal

Ik had onlangs beloofd aan iemand het verhaal te doen van Vlinderzus, en iemand anders had graag geweten welke boekjes wij hebben gebruikt om de kindjes te vertellen over hun Zusje, hoe wij er mee omgaan e.d.

Ik ga niet teveel in detail treden omdat de kinderen die ook niet kennen en het ook moeilijk is om het hele verhaal zomaar op papier te zetten.  Het is voor ons soms nog onwezenlijk, laat staan dat een buitenstaander zou begrijpen hoe het moet geweest zijn waar wij hebben voor gestaan.

Een maandje of 9 na Broer was ik zwanger van Vlinderzus.  We waren uiteraard dolgelukkig.  De zwangerschap verliep helemaal anders dan bij Broer, ik was heel erg ziek, had veel pijn maar dat wijtte ik allemaal aan het feit dat het om een nieuwe zwangerschap ging en elke zwangerschap is immers anders.  Achteraf is gebleken dat ik besmet was met CMV-virus en dat kan wel eens één van de oorzaken zijn geweest.

Tijdens een controle-echo op 6 maanden zag de gynaecoloog iets verontrustends.  Hij zei niet wat het was, alleen dat het ernstig was en dat we zo snel mogelijk in het Universitaire Ziekenhuis terecht moesten kunnen.  Hij zou er mee voor zorgen dat dat zo kon gebeuren. 
Dat is gelukkig gebeurd en we konden heel snel bij een team van prenatale chirurgen die een punctie uitvoerden. 
Al snel werd duidelijk dat ons Meisje niet levensvatbaar zou zijn, zou overlijden bij de geboorte, omdat ze trisomie 13 had, een chromosomenafwijking. 

Toen ik zwanger was van Broer en bleek uit de bloedtests dat hij een verhoogde kans zou hebben op trisomie 21, syndroom van Down, hadden we beslist dat hij meer dan welkom was.  We zouden wel zien bij de geboorte of hij het al dan niet had.  Hij had het niet.

Onze Vlinderzus had een chromosomenfout waar helemaal niets aan te verhelpen was.  Er waren geen operaties mogelijk, met haar 2 hartkamers zou ze de bevalling niet overleven, open ruggetje en open buikje konden niet tegelijk opgelost worden, waterhoofdje, ... teveel om te kunnen verhelpen. 

Onze Vlinderzus werd dus in alle stilte geboren, het ziekenhuis maakte geboorte- en overlijdenskaartjes en ze werd begraven op het kerkhof in de buurt.

Intussen hebben we veel bijgeleerd over wetgeving en gebruiken inzake deze materie en nu raad ik lotgenoten soms andere beslissingen aan, maar toen was ik al heel blij dat ik een sociale assistente had die mij bijstond in die paniekerige dagen waarbij de grond onder je voeten wordt weggerukt.

Maar zoals ze zeggen: het betert, de scherpe randjes gaan er af, maar het verdriet, dat slijt nooit!
En je hebt nog kinderen waar je verder voor moet...

En die vragen stellen...

In eerste instantie gebruikte ik het boek van Max Velthuijs "Kikker en het Vogeltje"

 Dat gaat over Kikker en zijn vriend die een vogel vinden die volgens hun "stuk" is.  Maar één van de vriendjes is een beetje wijzer en die zegt dat hij dood is.  Maar Kikker en zijn vrienden begrijpen dat niet goed.  Dus de slimmere van de vrienden legt uit wat dat is en hoe ze zich dan moeten voelen en wat ze dan moeten doen.
Heel mooi boekje!  Op niveau van zelfs kleinere kindjes, hele mooie prentjes, en ik vertelde het zelf op "kindermaat", afhankelijk van hoe oud ze waren.

Een hele lieve dame, prachtig mens en geweldig schrijfster maakte het boek "Benjamin".
Elfi Nijssen schrijft hele mooie kinderboeken, ook over "bijzondere kinderen" en heeft ook Benjamin geschreven na een ervaring als de onze. 
Het prachtige aan dit boek is dat het boek is opgedragen aan de sterrenvriendjes en -vriendinnetjes van Benjamin.  Al de namen staan aan de binnenkant van de voor- en de achterflap genoteerd in een prachtige flap.  Zo ook de naam van onze Vlinderzus. 
Dit boek wordt gekoesterd door onze kinderen en elke keer weer bovengehaald "vertel nog eens van Vlinderzus"

 

 

Er is nog een mooi boekje dat mee in het genre van Benjamin gaat en dat is "Dag Manon Daahaag"

Dat boek gaat ook over een zusje dat haar zusje verliest.  Dat kan je ook al voorlezen van als de kindjes nog klein zijn. 

 

Net als "Als je dood bent word je dan nooit meer beter?"

 

Zeker dat laatste boekje kan als ze nog peuter zijn.

Je voelt zelf best je kinderen aan, wat ze zelf psychologisch aankunnen en wat nog niet, hoe je best bepaalde dingen verwoordt in hun eigen taal of hoe je zelf in je gezin sommige dingen benoemt.

Er zijn allicht nog veel meer boekjes die geschikt zijn voor kinderen, afhankelijk van de leeftijd.  Maar deze waren voor ons wel van toepassing.

Een gouden tip die ik kreeg van een psychologe en de opvoedingswinkel nadat ik vroeg hoe ik best met de vragen van Broer kon omgaan was: wees eerlijk maar niet teveel in detail treden.  Als je niet kan antwoorden op een vraag, kaats de vraag dan terug: "wat denk je zelf?"
Vragen ze "waar is Vlinderzus nu?  Zit die nu in de hemel? Of woont die op een wolk?" dan vroeg ik "wat denk je zelf?" (omdat ik het antwoord schuldig moest blijven, ik wist niet wat hij liefst wou geloven) dus hij koos er voor om haar de mooiste ster te geven die aan de hemel schittert elke avond.
Dus dat was dat en zo is het gebleven.

En: mama mag ook verdrietig zijn.  Mama's is geen robot.  Kindjes mogen weten dat mama's ook eens verdriet hebben, en dat zullen ze zeker en vast begrijpen als je ze dat zo uitlegt.