Zus is niet leuk...

Het hangt al een tijdje in de lucht.  Onze voorbeeldzoon is niet meer zo voorbeeldig.
Zijn schoolwerk is niet in orde, hij vergeet zijn boeken en dus ook zijn huiswerk, hij is erg druk in de klas en luistert niet wat de juf zegt...
Maar waarom hij zo is, dat weet hij niet.

Het is niet door zijn buur in de klas (anders liet ik hem wel verplaatsen), het is niet door drukke vriendjes op de speelplaats, het is niet omdat de leerstof te moeilijk is (dat zien we aan zijn resultaten),... 
Ik heb al gevraagd en gepraat en gepeuterd maar hij weet het niet.

Onlangs liep het echt de spuigaten uit.  Hij had al dagen niet echt gemotiveerd gestudeerd voor een test, was zijn boeken steeds weer vergeten en ik had hem 3 dagen op voorhand verwittigd dat hij niet naar de voetbaltraining zou gaan als hij niet in orde was met zijn boeken en huiswerk.
En inderdaad... niet in orde.  Dus geen voetbal. 
Dat is dan ook de enige manier waarop we hem kunnen straffen.  Niet snoepen is geen straf want hij snoept niet (eetstoornis).  Geen tv kijken ook niet want hier wordt haast geen tv gekeken.  Nintendo, Playstation hebben we niet, op de computer gaat hij enkel om voor school oefeningen te maken online op een schoolprogramma dus veel strafmogelijkheden zijn er niet.

We hadden de trainer gecontacteerd en die was het volledig met ons eens.  School gaat voor op alles.

Nu is het zo dat Meisje tegelijkertijd met Broer traint dus helaas voor hem moest Broer wel gedag zeggen tegen de trainer toen we aankwamen.
Die laatste heeft hem eens goed de levieten gelezen en dat heeft hem natuurlijk wel de ogen doen openen, want van een buitenstaander en zeker van een trainer nemen ze op deze leeftijd nog meer aan dan van iemand in de nabije omgeving.

Toen Papa 's avonds thuis kwam zat Broer op zijn kamer.  Papa ging naar boven om hallo te zeggen en ging even babbelen. 
Toen kwamen de "magische woorden": hij vond het allemaal niet meer leuk en hij wou liever dat onze Vlinderzus nog leefde dan had hij tenminste nog een normale zus!

Op zo'n moment breekt je hart natuurlijk! 
Papa heeft verteld dat het helemaal niet zeker zou geweest zijn dat Vlinderzus normaal was.  En dat we Zus niet meer kunnen wegtoveren.  Dat ze is zoals ze is en dat we ze zo moeten aanvaarden, of we dat nu leuk vinden of niet.

Ik weet best dat het voor hem niet gemakkelijk is om dag in-dag uit rekening te moeten houden met zijn Zus en altijd vooruit te moeten denken: hoe gaat ze reageren als ik dit of dat ga doen of zeggen.  Het is voor hem ook best vermoeiend en stresserend, hij draagt immers de wereld op zijn schouders. 

Maar hoe maak je het voor hem draaglijker?