De diagnose "autisme" werd bij ons Meisje al in de zomer van 2011 gesteld maar dan krijg je een ellenlange wachttijd van 3 jaren voorgeschoteld...
3 jaren! Tegen die tijd heb ik al lang geen begeleiding meer nodig!
Ik vind dat iedereen even veel recht heeft op begeleiding maar het feit dat de Overheid zegt dat je recht hebt op (bijna) gratis begeleiding, dus met hun subsidies, dat wil wel wat zeggen vind ik.
Nu ja, die discussie wil ik hier niet voeren.
We hadden contact met onze dossierbeheerder en voorlopig lukte het nog wel met telefonische tips.
Ik had al de nodige opvoedingscursussen gevolgd (Triple P Positive Parenting Project, Workshops over Hoogsensitieve kinderen, bezoeken aan de Opvoedingswinkel,...) dus ik wist best wel hoe en wat.
Maar het gedrag van Meisje ging zienderogen achteruit, net als de gezondheid van Mama (ik bespaar jullie het hele verhaal, maar CVS is een lelijke ziekte). 2 maanden later had mama al 2 keren in het ziekenhuis gelegen en dat kwam niet ten goede van Meisje haar gedrag en nog een maand later en een ziekenhuisweekje later ging het gedrag van Meisje van kwaad naar erger.
Een vriendin, en tevens ook thuisbegeleidster, raadde me aan toch eens aan de noodrem te trekken bij de dienst en na een telefoontje met de dossierbeheerder ging het heel even wat beter.
Een weekje of 2 later belde de dossierbeheerder voor een kleine check-up, maar dat was net op een moment dat we thuis kwamen van school. Meisje had een enorme dagelijkse driftbui (altijd na school trouwens), er was gigantische ruzie tussen Broer en Zus over al-dan-niet-handen-wassen, Mama was oververhit want we moesten met de fiets van en naar school die dag (fietscontrole) en mijn gezondheid was allesbehalve en ik ben onbedaarlijk beginnen huilen aan de telefoon tegen de dossierbeheerder.
Van de sterke Mama die alles altijd onder controle had bleef niets meer over. Ik was volledig de kluts kwijt en wist geen blijf meer met mijn dochter. Zo kon het niet verder, ze moest op internaat als er niet NU METEEN hulp kwam.
Gelukkig had de dame nu wel door dat de nood heel erg hoog was en ze zou het voorleggen op de vergadering.
Een paar dagen later kreeg ik telefoon. Er kwam noodhulp!
Ik was in tijden niet meer zo gelukkig geweest! Er was licht aan het einde van de tunnel!
En wat voor licht!
In het begin was het aftasten. Onze begeleidster ging eerst observeren op school zonder zichzelf kenbaar te maken, nu ja, wel bij de mensen van onze school.
Ze bekeek echt alles met haar "Auti-bril".
Blijkt dat Meisje echt uitvalt in sociaal gedrag, en ook best wel in concentratie. Iets wat we zelf zo niet zagen.
Nadien kwam ze kennismaken met de kinderen, om te kijken hoe Meisje omgaat met Broer en hoe ze zich thuis gedraagt.
De bespreking was op zijn minst gezegd openbarend. Heel veel zaken waren ons nog niet, of niet meer opgevallen.
De begeleidster komt nu telkens als de kinderen naar school zijn.
We bespreken eerst waar ik tegenaan loop en proberen daar een oplossing voor te zoeken.
Een oplossing werkt niet van de eerste keer, en werkt ook niet altijd en voor eeuwig. Soms werkt iets voor lange tijd, maar meestal werkt het maar voor een paar dagen.
De super driftbuien na school hebben we al kunnen terugschroeven, net als de paniekaanvallen over huiswerk, ze wordt stilaan zelfredzaam, ... We verminderen zenuwen over wat komen gaat (voorspelbaarheid!!) en doen er alles aan om verveling voor te zijn.
Het huis hangt propvol pictogrammen, maar het werkt!
We hebben maar beperkt recht op onze begeleidster, maar het zal met spijt in het hart zijn dat we van haar moeten afscheid nemen binnen afzienbare tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.